پاراگراف های منتخب کتابها و جملات ماندگار نویسندگان

کتاب ۱۹۸۴ یک رمان سیاسی است دربارهٔ سرزمینی که تحت کنترل یک رژیم کاملاً تمامیت‌خواه اداره می‌شود. این داستان در شهری به نام لندن اتفاق می‌افتد. اما لندنی که بخشی از کشور اوشنیا است.

در جغرافیایی که اورول در رمان خود خلق کرده، سه ابرقدرت بزرگ جهان را در اختیار دارند: اوشنیا (Oceania)، ایست‌‌ایشیا (Eastasia)، اوراسیا (Eurasia).

اگر چه این کتاب در سال ۱۹۴۹ منتشر شده، اما یک سال قبل، یعنی در ۱۹۴۸ نوشته شده است. عدد ۸۴ هم وارونهٔ همان عدد ۴۸ است. شاید اورول با این کار می‌خواسته وضعیت ۱۹۸۴ را دقیقاً‌ در تقابل با وضعیت فعلی کشورش قرار دهد و یادآوری کند که زندگی مردم انگلیس می‌تواند شکل دیگری هم باشد.

داستان ۱۹۸۴ حاصل بافته‌ شدن دو روایت به یکدیگر است. یک روایت به رژیم توتالیتر برمی‌گردد و این که این رژیم چگونه حکومت را اداره می‌کند. روایت دوم که بر روایت اول سوار شده، داستان عاشقانه است که به خواننده کمک می‌کند حوصله به خرج دهد و با نویسنده تا پایان کتاب همراه بماند.

اگرچه کتاب ۱۹۸۴ صرفاً یک داستان است، و فضای آن لزوماً به کشورهای کمونیستی محدود نیست و هر نوع نظام تمامیت‌خواهی را در بر می‌گیرد، اما می‌توان کتاب را الهام‌گرفته از فضای زندگی در کشورهای کمونیستی دانست.

معرفی کتاب ۱۹۸۴ جورج اورول

ویتولد شابوفسکی در کتاب خرس های رقصان به داستان زندگی مردم در اروپای شرقی و آمریکای جنوبی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی می‌پردازد.

شابوفسکی ابتدا به ماجرای رقصاندن خرس‌ها در بلغارستان اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد که حتی وقتی این کار ممنوع شد، خرس‌ها نتوانستند به زندگی عادی برگردند. سپس در ادامه داستان‌هایی را از شهرها و کشورهای مختلف، پس از رهایی از سلطهٔ کمونیسم نقل می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه سختی‌ها و تلخی‌ها دامن مردم را، حتی پس از فروپاشی شوروی، رها نکرده است.

در مقدمه کتاب می‌‌خوانیم:

«از همان سال ۱۹۸۹ که در لهستان سوسیالیسم جایش را به دموکراسی داد، زندگی‌مان شد پروژه‌ای تحقیقاتی برای آزادی. یک دورهٔ بی‌پایان دربارهٔ چیستی آزادی، طرز به‌کارگرفتن آن، و تاوانی که برایش می‌دهیم. یاد می‌گرفتیم که مردم آزاد چطور از خود، خانواده‌شان، و آیندهٔ پیش‌رو مراقبت می‌کنند؛ چطور غذا می‌خورند، می‌خوابند، عشق می‌ورزند. چرا که نظام توتالیتر تحت لوای سوسیالیسم همواره سرش در بشقاب و رختخواب و زندگی خصوصی شهروندان بود.»

معرفی کتاب خرس های رقصان

نمی‌شود از زندگی در کشورهای کمونیستی حرف بزنیم و یاد کره شمالی نیفتیم. کشوری که آن‌قدر جدامانده و از دنیا منزوی شده که بسیاری از مردم جهان حتی نمی‌دانند جمعیت آن چند نفر است و مردمش چگونه زندگی می‌گذرانند.

رضا امیرخانی دو سفر به کره شمالی داشته و مشاهدات و تجربیات خود را در قالب کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ ارائه کرده است. روایت دست اول و امانت‌دارانهٔ امیرخانی از مواجهه با این کشور کمونیستی برای همهٔ کسانی که می‌خواهند با کیفیت زندگی در سایهٔ کمونیسم آشنا باشند جذاب و آموزنده است.

در بخشی از این سفرنامه می‌خوانیم: «کارت ویزیت‌های مدیران، معمولاً یا ای‌میل ندارند یا ای‌میلی دارند از سایت‌های غیرمشهور چینی. جی‌میل اصلاً ندیدم و یاهو را فقط یک بار. از آن سو هیچ شرکتی سایت ندارد. نکته‌ی جالب‌تر در مذاکرات اقتصادی این است که تقریباً هیچ حرفی از قیمت زده نمی‌شود. یا می‌گویند می‌خواهیم یا می‌گویند نمی‌خواهیم. کالاهای خودشان را هم که عمدتاً کشاورزی است با «می‌خواهید» معرفی می‌نمایند و پرزنت می‌کنند… انگار قیمت و عدد در اختیار آن‌ها نیست.»

بریده هایی از کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ

کتاب جهان مکتوب کمونیسم و زندگی در کشورهای کمونیستی نیست و چنان‌که از نامش پیداست به تاریخ ادبیات و نشر کتاب می‌پردازد. اما چون هدف اصلی نویسنده پرداختن به اثرات ادبیات بر جامعه بوده، طبیعتاً به برخی از کتاب های کمونیستی و متن‌های مرتبط با کمونیسم (مانند مانیفست کمونیست) پرداخته است.

اگر صرفاً می‌خواهید دربارهٔ‌ کمونیسم مطالعه کنید، تهیه و خواندن این کتاب منطقی نیست. اما اگر آن را در دسترس دارید، می‌توانید فصل دوازدهم (مارکس، انگلس، لنین، مائو: خوانندگان مانیفست کمونیست متحد شوید!) و فصل سیزدهم (آخماتووا و سولژنیتسین: نوشتن علیه شوروی) را بخوانید.

این دو فصل مجموعاً چهل صفحه از این کتاب پانصد صفحه‌ای را به خود اختصاص داده‌اند.

جملاتی از کتاب جهان مکتوب (و نقد آن)

فضای کتاب کافه اروپا در سال‌های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۶ می‌گذرد. سال‌هایی که سایهٔ کمونیسم از سر اروپای شرقی برداشته شده بود و مردم کشورهای کمونیستی به تدریج به زندگی عادی برمی‌گشتند (یا می‌خواستند برگردند).

دراکولیچ در این کتاب می‌کوشد با روایت زندگی انسان‌های عادی، تصویری شفاف‌ از آن دوران ترسیم کند و به خواننده یادآوری کند که اروپا فقط به اروپای غربی محدود نیست. اروپای شرقی هم بخشی از تاریخ و هویت و سرشت و سرنوشت اروپاست. واقعیتی که معمولاً فراموش شده یا چندان جدی گرفته نمی‌شود.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «وقتی از اسم اروپا در جایگاه یک اسم خاص استفاده می‌شود، فرض بر این است که همه می‌دانند منظور ما از اروپا دقیقاً چیست. در یک چیز شکی نیست: این کلمه دیگر نام یک قاره‌ی کامل نیست، بلکه تنها وصف بخشی از آن است؛ بخش غربی در مفهوم جغرافیایی، فرهنگی، تاریخی، و سیاسیِ آن. اروپا بنا به اتفاقات و تغییرات تاریخی مختلفی که در بخش‌های تشکیل‌دهنده‌اش رخ داد به دو نیم تقسیم شد و عوامل اصلیِ نشان‌گرِ این دوپارگی، کمونیسم و فراتر از همه فقر بود.»

معرفی کتاب کافه اروپا

اسلاونکا دراکولیچ، روزنامه نگار کروات در این کتاب به داستان‌ها و ماجرای مرتبط با حضور کمونیسم در اروپای شرقی، با تاکید و توجه خاص بر زندگی زنان در آن دوران می‌پردازد. خواننده به همراه دراکولیچ او در قالب داستان و خاطرات، با شیوهٔ گذران زندگی زیر پرچم کمونیسم به زبان ساده آشنا می‌شود.

دراکولیچ قطعاً منتقد کمونیسم است و این را در تک‌تک صفحات کتابش می‌توان دید. اما در لا‌به‌لای نوشته‌هایش به نکتهٔ ظریف دیگری هم اشاره می‌کند:

در کنار ساختارهای رسمی و سیستم‌ها، انسان‌ها هم با ضعف‌ها و بی‌اخلاقی‌ها و خودخواهی‌های خود، به افزایش مشکلات و چالش‌ها کمک می‌کنند. نباید سهم یکایک‌مان را در آنچه در اطرافمان می‌گذرد، نادیده بگیریم.

معرفی کتاب کمونیسم رفت ما ماندیم

کره شمالی برای بسیاری از ما، یک کشور مرموز است. کشوری که رابطه‌اش با جهان خارج، تقریباً قطع شده است و همین باعث شده که حکایت‌ها و روایت‌های بعضاً اغراق‌آمیز، درباره‌ی این کشور بر سر زبان‌ها بیفتد.

از سوی دیگر، شنیده‌ایم که مردم کره شمالی هم تصویر درست و شفافی از جهان ندارند و رسانه‌های حکومتی، روایت‌هایی خودساخته را از جهان آزاد، در اختیار این مردم قرار می‌دهند.

همین وضعیت، باعث می‌شود کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ، به عنوان سفرنامه کره شمالی، آن هم به روایت یک نویسنده‌ی ایرانی یعنی رضا امیرخانی، برای بسیاری از ما جذاب باشد.

رضا امیرخانی چنان‌که خود اشاره می‌کند، کوشیده در این روایت، از یک سو از غرض‌ورزی غربی و از سوی دیگر از روایت فاتحانه‌ی دولتی کره‌ی شمالی فاصله بگیرند و تا حد امکان با نگاهی واقع‌بینانه، آن‌چه را طی دو سفر خود در کره‌ی شمالی دیده، برای مخاطبش روایت کند.

معرفی کتاب سفرنامه کره شمالی امیرخانی

در سال‌های اخیر #نشر اطراف مجموعه‌ای از سفرنامه‌های مسافران قاجاری را منتشر کرده و به این شیوه کوشیده تجربه‌ای را که ایرانیان در آن دوره از جهان معاصر خود داشته‌اند روایت کند.

کتاب‌های «پاریس از دور نمایان شد»، «قهوهٔ استانبول نیکو می‌سوزد»، «بمبئی رقص الوان است» و «آسمان لندن زیاده می‌بارد» از این جمله‌اند.

آقای علی اکبر شیروانی در مقدمهٔ کتاب پاریس از دور نمایان شد توضیح داده‌اند که با وجود قدمت هزار سالهٔ سفرنامه‌نویسی ایرانیان، تعداد سفرنامه‌ها در دوران قاجار اوج گرفته است. احتمالاً تسهیل رفت و آمد و حمل و نقل را باید مهم‌ترین علت این رشد دانست. سفرنامه‌های قاجاری از آن جهت که لحن و کلماتشان به زبان امروز ما نزدیک‌تر است، در مقایسه با سفرنامه‌های قدیمی‌تر، مثلاً عصر صفوی، برای مخاطب امروزی خواندنی‌تر و جذاب‌ترند.

معرفی کتاب پاریس از دور نمایان شد

بسیاری از علاقه‌مندان به سفر نوشتن سفرنامه را دوست دارند و کم نیستند کسانی که تصمیم می‌گیرند چالش نوشتن را با سفرنامه نویسی آغاز کنند.

اگر اهل خواندن سفرنامه هستید، یا در ذهن خود به نوشتن سفرنامه فکر می‌کنید، یا در شبکه های اجتماعی به عنوان اینفلوئنسر و بلاگر سفر به تولید محتوا مشغولید و دوست دارید این کار را در سطحی حرفه‌ای‌تر انجام دهید و حتی در آینده تجربه‌هایتان را در قالب پادکست یا کتاب عرضه کنید، لازم است پای حرف سفرنامه‌نویس‌هایی بنشینید که زودتر از شما وارد این مسیر شده و موفقیت‌ها و شکست‌هایی را تجربه کرده‌اند.

آقای کاظم رهبر در کتاب چگونه می نویسم کوشیده از زبان هفت نفر که سابقه سفرنامه نویسی دارند، نکاتی را دربارهٔ‌ روش و منش سفرنامه‌نویسان استخراج کند. پنج نفر از این نویسندگان ایرانی‌اند: منصور ضابطیان، رضا امیرخانی، مهدی حجوانی، محمود زندمقدم و عیسی امیدوار. دو نفر دیگر هم از سفرنویسان مطرح جهان هستند که آثار و گزارش‌هایشان، مخاطبان بسیاری داشته است: دیوید فارلی و دان جورج.

معرفی و گزیده‌ای از کتاب چگونه می‌نویسم؟

رومن پین (Roman Payne) نویسنده‌ای آمریکایی است که در سال ۱۹۷۷ متولد شده و در بیست‌و‌دو سالگی به فرانسه مهاجرت کرده است.

نویسنده‌ای که اگر چه نامش را کمتر می‌شنویم و می‌شناسیم، اما به قول خودش، جملاتش از ناسا تا شرق دور، برای بیان احساسات برانگیخته در سفر (چه در بستر زمین و چه در طول زمان) مورد استفاده‌ قرار می‌گیرند.

رومن پین خود را ساکن فرانسه می‌داند و البته انگلیسی می‌نویسد. اما جالب اینجاست که اگر برای تعیین سرزمین هر کس، مدت اقامتش در هر شهر یا منطقه را ملاک قرار دهیم، دیگر به سادگی نمی‌توان او را به نقطه‌ی مشخصی نسبت داد. او بخش عمده‌ی زندگی‌اش را به سفر گذرانده و اکثر داستان‌هایش را هم در سفر نوشته است.

ویژگی جالب نوشته‌های رومن پین این است که با وجود تفاوت داستان‌ها و شخصیت‌هایشان، فضای کلی داستان‌ها و نوشته‌ها مشابه و یکسان است. در حدی که اگر جملات کتاب‌های مختلفش را جدا کنیم و کنار هم قرار دهیم، کسی که تمام کتاب‌ها را نخوانده متوجه نخواهد شد که آن جملات و پاراگراف‌ها، از داستان‌ها و ماجراهای متفاوتی جدا شده‌اند.

مسافر بی‌مقصد و بی‌سرزمین (رومن پین)