جهانی که من می بینم (آلبرت اینشتین)

به دانش‌آموزان ژاپن

فکر می‌کنم این حق را دارم که به شما دانش‌آموزان ژاپنی، سلام و درود بفرستم.

چون خودم از نزدیک، کشور زیبای شما را دیده‌ام؛ شهرها و خانه‌هایش، کوه‌ها و جنگل‌هایش، و کودکانی که با دیدن این زیبایی‌ها، می‌آموزند که کشورشان را دوست بدارند.

یک کتاب بزرگ و قطور از نقاشی‌های رنگی کودکان ژاپنی، همیشه روی میز من است.

اگر سلام من، از این راه دور، به دست شما رسید، با خودتان بیندیشید که این نخستین دوره در تاریخ انسان است که افرادی از کشورهای مختلف، می‌توانند دوستانه با هم باشند و درک متقابل را تجربه کنند.

در گذشته، ملت‌ها نوعی حماقت متقابل را تجربه می‌کردند. در واقع، از یکدیگر نفرت داشتند یا از هم می‌ترسیدند.

امید که روح برادری و فهم یکدیگر، بیش از پیش بین ملت‌ها جایگاه خود را پیدا کند.

منِ پیرمرد، با این افکار [که اکنون در ذهن دارم]، از این راه دور به شما دانش‌آموزان سلام می‌کنم و آرزو دارم که نسل شما روزی، نسل ما را شرمنده کند.

بهشت گمشده

در زمانی نه‌چندان دور، در قرن هفدهم،‌ هنرمندان و دانشمندان سراسر اروپا، با هم متحد بودند.

ایده‌آل‌ها و اهداف‌شان چنان یکدیگر را به هم پیوند داده بود که به ندرت تحت تأثیر رویدادهای سیاسی قرار می‌گرفتند.

این پیوستگی و یکپارچگی، به خاطر استفاده از زبان لاتین میان تمام آن‌ها، محکم‌تر و عمیق‌تر هم شده بود.

این روزها، ما آن وضعیت را چنان می‌بینیم که انگار، به بهشت گمشده نگاه می‌کنیم.

شوق ملی‌گرایی، جامعه‌ی اندیشمندان را از هم گسسته است.

زبان لاتین هم که زمانی پیوستگی ایجاد می‌کرد، مُرده.

مردان علم،‌ دهانِ بازِ سنت‌های ملی خود شده‌اند و حس خود را به ثروت فکری مشترک‌شان از دست داده‌اند.

این روزها با وضعیت شگفتی روبرو شده‌ایم. این سیاستمداران معامله‌گر هستند که نمایندگی اندیشه‌ها را در عرصه‌ی بین‌المللی برعهده گرفته‌اند و هم‌اینان هستند که جامعه‌ی بین‌المللی را شکل داده‌اند.