زندگی دوروتی پارکر | کتاب فصل‌های آخر

ما در پاراگراف فارسی متمم، هر بار به سراغ یک نوشته می‌رویم و بخش‌هایی از آن را می‌خوانیم. این بار به سراغ کتابی رفته‌ایم که می‌تواند برای علاقه‌مندان به نویسندگی و ادبیات جذاب باشد.

جیم برنهارد (Jim Bernhard) کتابی نوشته با عنوان فصل‌های آخر (Final Chapters) و در آن به پایان زندگی نویسندگان مشهور جهان پرداخته است. او طیف گسترده‌ای از نویسندگان را در کتاب خود گنجانده و پایان زندگی هر یک از آن‌ها را شرح داده است؛ از آشیل و افلاطون تا ولتر و پاسکال.

اولویت برنهارد، جنبه‌های دراماتیک ماجراست و به همین علت، اتفاق‌های غیرمنتظره و رویدادهای جالب‌توجه، سهم پررنگی در روایت او ایفا می‌کنند.

اگر چه او کتاب خود را به نویسندگان اختصاص داده و در عنوان هم بر این نکته تأکید کرده است، اما نویسندگان در کتاب او، دیگر نویسنده نیستند. بلکه جنبه‌های عادی و روزمرهٔ زندگی‌شان، بیشتر مورد توجه قرار گرفته است.

چنین کتابی، جدا از این که می‌تواند لذت خواندن یک متن سبک و روان را به خواننده هدیه کند، فرصتی است تا با برخی از نام‌هایی که کمتر می‌شناخته‌ایم، آشنا شویم. و نیز با نویسندگانی که پیش از این می‌شناخته‌ایم، رابطهٔ نزدیک‌تری پیدا کنیم. به‌ویژه این که شاید کمتر چیزی مانند روایت مرگ انسان‌ها، ما را به آن‌ها نزدیک می‌کند.

از میان فهرست بلندبالای نویسندگانی که برنهارد به آن‌ها پرداخته، دوروتی پارکر را انتخاب کرده‌ایم. نویسنده‌ای آمریکایی که اگر چه پرکار، تأثیر‌گذار و جریان‌ساز بوده، برای ما کمتر شناخته‌شده است.

زندگی شخصی پارکر، مانند برخی دیگر از مشاهیر و نویسندگان، بخش‌هایی دارد که ممکن است برای ما عجیب یا غیرمنتظره باشد. اما از سویی دیگر، دیدن این جنبه‌ها، تمرینی است برای این که ببینیم آیا می‌توانیم انسان‌ها و آثارشان را – به‌ویژه در حوزهٔ ادبیات – جداگانه داوری کنیم؟

دوروتی پارکر، ملکهٔ شوخ‌طبعی در میزگرد [نویسندگان] الگون‌کویین و شهرهٔ زبان تند و تیز در جمع روشنفکران ادبی نیویورک، در تنهایی و در مضیقهٔ مالی، در اتاقی اجاره‌ای، در حالی که جز سگ پودل‌اش همراهی نداشت، درگذشت.

پارکر در در ۲۲ آگوست ۱۸۹۳ در نیوجرسی، جایی که پدر و مادرش کلبه‌ای تابستانی داشتند، به دنیا آمد و در منطقهٔ آپر‌ وست‌ساید نیویورک بزرگ شد. پدرش مالک یک تولیدی پوشاک با نام روتشیلد بود (که ربطی به خانوادهٔ روتشیلد معروف که بانکدارند، نداشت) و مادرش، اندکی پس از تولد او درگذشت. مادرخوانده‌اش که کاتولیکی معتقد بود، او را به مدرسه‌ای مذهبی فرستاد.

دوروتی پس از فارغ‌التحصیلی، در مجلات وُگ (Vogue) و ونیتی‌فر (Vanity Fair) مشغول به کار شد و نخستین مجموعه شعرش با نام «طناب کافی» را منتشر کرد. مجموعه‌ای که به اثر پرفروش تبدیل شد.

او بعداً به مجلهٔ نیویورکر رفت و با رفقایش رابرت بنچلی، رابرت شروود، الکساندر وولکات، جورج کافمن و دیگران حلقه‌ای را در هتل الگون‌کویین تشکیل دادند که به میزگرد شناخته می‌شد. پارکر تلخ و طعنه‌زن، بعدها آن همراهان افسانه‌ای الگوکویین را «عده‌ای بی‌چاک‌دهن و دریده» توصیف کرد که «فقط دنبال پز دادن و لاف زدن بودند.»

گفته می‌شود که پارکر، به عنوان نویسندهٔ چندین کتاب شعر و تعداد زیادی داستان‌های کوتاه، اصطلاحات بسیاری را ابداع کرد که از جملهٔ آن‌ها می‌توان به «ball of fire» ،«with bells on» ،«birdbrain» ،«face-lift» ،«doesn’t have a prayer» ،«scaredy-cat» ،«the sky’s the limit» و «wisecrack» اشاره کرد.