جنبه های شخصی شکست در کسب و کار

همیشه می‌توان ریسک شکست در کسب و کار را – حداقل به صورت تئوری و بر روی کاغذ – به سادگی محاسبه کرد. کافی است احتمال شکست را در هزینه‌ی شکست ضرب کنید!

بله می‌دانم و می‌فهمم که قطعاً این نوع محاسبات و ملاحظات، بیشتر بر اساس ذهنیت‌های من و توست تا واقعیت. اما به هر حال،‌ در مسیر همین محاسبات و ضرب و تقسیم‌ها، دیدگاه تو به مسئله و پیچیدگی‌های آن و نگاهت به ریسک‌ها و خطرات موجود و دستاوردهای احتمالی، آشکار می‌شود و می‌توانی با تکیه به این شیوه، تصمیم‌های بهتری بگیری.

اما بخشی از ریسکهای مربوط به تصمیم‌های محیط کار را، هرگز نمی‌توان بر اساس اعداد و ارقام، سنجید و اندازه‌‌گیری کرد: منظور من، ریسک‌های شخصی است.

همه‌ی تصمیم‌های کاری، صرفاً‌ با دلار و ریال و دستاوردها و از دست داده‌های مالی،‌ قابل سنجش نیستند. عمر من و تو و رضایت من و تو  از زندگی، از جمله موارد دیگری هستند که در اثر تصمیم‌های کاری، ذخیره یا هزینه می‌شوند. این همان چیزی است که من، ریسک شخصی می‌نامم.

ریسک‌های شخصی، به ارزش‌های تو، به اولویت‌های تو، به اینکه چه کسی هستی و خودت را چه کسی می‌دانی، باز می‌گردند.

محافظه کار بودن و انتخاب‌های محافظه کارانه، همیشه به معنای دور ماندن از ریسک نیست. چون ما معمولاً هزینه‌های سنگینِ ماندن در وضعیت موجود را نمی‌دانیم و نمی‌توانیم ارزیابی کنیم.

اکثر ما، تعریف موفقیت را از دیگران به ارث می‌بریم. یا با دیدن موانع زیادی که در مسیر آموزش و یادگیری، در مدرسه و دانشگاه می‌بینیم، ناخودآگاه احساس می‌کنیم که عبور از آنها و پریدن از روی آنها، به معنای موفق شدن است.

موفقیت شخصی، به معنای داشتن برنامه‌ای برای تمام زندگی و تلاش برای دستیابی به اهداف آن برنامه‌ است.

موفقیت شخصی، به معنای طراحی یک بازی برای زندگی و تلاش برای پیروز شدن در آن بازی است.

اما چه می‌شود کرد که اکثر ما، یا به بازی در زمین دیگران مشغول می‌شویم و یا در بازی زندگی خودمان، می‌کوشیم بر اساس قواعد و معیارهای بازی دیگران، موفق شویم.

بخشی از پیام کتاب: Monk and the Riddle

نوشته‌ی: رندی کمیسار