معرفی کتاب خود نوشتن | کتابی درباره نویسندگی از احمد اخوت

۱۱ نظر برای معرفی کتاب خود نوشتن | کتابی درباره نویسندگی از احمد اخوت

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : فاطمه بهرامی



در فصل میز تحریر من، روایت استیون کینگ از یک روز کاری اش، در عین سادگی بسیار جذاب است:

 

بسیار خوب. ساعت نه صبح است. اینجا نشسته ام پشت میز تحریرم. حالا تنها کاری که باید بکنم این است که شروع کنم به نوشتن. اما ساعت ها می گذرد بی اینکه بتوانم حتی یک کلمه هم بنویسم. چای درست می کنم. منظورم این است که تمام روز این کار را می کنم. همین طور ورزش. این کار هر روزه ام است. در آن زمان قدیم مدادهایم را نیز تیز می کردم، در دورانی که نویسنده ها برای نوشتن مدادهایشان را تیز می کردند. تقریبا هر روز داستان از همین قرار است. ساعت چهار و نیم می شود و یواش یواش وحشتم می گیرد. به فنری جمع شده می مانم. واقعا احساس بدبختی می کنم. منظورم این است که اگر همین طور جلو بروم تمام روزم را از دست می دهم. هیچی، امروز تلف شد. ساعت پنج شروع می کنم به نوشتن. ساعت هفت. می روم خانه. این بارها و بارها و بارها اتفاق افتاده. خب حتما می پرسید پس چرا نمی روم کارمند بانک شوم و عصر ساعت پنج بیایم بنشینم پشت میز بنویسم؟ به این دلیل که برای نوشتن این دو ساعت به آن هفت ساعت پرسه زنی نیاز دارم. من چندان آدم با انضباطی نیستم. صبح ها از من نوشته ای بیرون نمی آید. فقط سعی می کنم بنویسم.

1. پردیس میرزایی گفت: (عضو ویژه)

   ۳۹ دیدگاه | ۱۱۰ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   بخش آخری که از کتاب خود نوشتن در باره صحبت با آقای دولت آبادی بود من را به یاد شعری از استاد شهریار انداخت؛ زمانی که به بازدید خانه ایشان در تبریز رفتم این شعر را روی دیوار خانه اشان دیدم:
   چه اصراری که اسرارم بدانی
   اگر سر است، پرسیدن ندارد
   مرا بگذار و شعرم خوان که شاعر
   شنیدن دارد و دیدن ندارد

   برای پاسخ دادن وارد شوید
2. پردیس میرزایی گفت: (عضو ویژه)

   ۳۹ دیدگاه | ۱۱۰ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   بسیار مشتاق خواندن کتاب شدم آنجا که در توصیف کتاب گفته است:
   در کتاب خود نوشتن، زوایایی از نوشتن را می‌بینید که شاید پیش از این به آن‌ها فکر نکرده باشید و اگر هم فکر کرده‌اید، شاید ندیده باشید که نویسنده‌ای درباره‌شان بنویسد. از گذاشتن قلم بر کاغذ تا صحنه‌های مختلف نوشتن و شیوهٔ نشستن و ایستادن نویسنده‌ها….
   گاهی که اشعار شاعران بزرگ را می خوانم یا کتابی معروف را می خوانم، با خودم فکر میکنم که این شاعر یا نویسنده وقتی این مفهوم در ذهنش جاری شد که برای ما به این شکل بیان کند، چه احوالاتی داشت؟

   وقتی شکسپیر برای اولین بار روی نوشت: بودن یا نبودن مسئله این است؟ شب بوده است یا روز؟

   یا وقتی تولستوی جنگ و صلح را می نوشت چه زمانی نوشته هایش را رها می کرد و به خواب می رفت؟

   شاید کتاب خود نوشتن جواب این سوال ها را نداشته باشد، اما اینکه بدانم کسی به این موضوع توجه و اشاره ای کرده است برایم جالب است.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
3. محسن شیروانی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۱ درس)

   ۱۸۹ دیدگاه | ۱۳۳۲ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   “دلبستگیِ کتابی”
    
   نام جدیدترین کتاب احمد اخوت هست که طی چند ماه آینده توسط “نشر گمان” منتشر خواهد شد.
   شنیدن خبرِ چاپِ این کتاب، خیلی خوشحالم کرد و اون قدر شوق داشتم که گفتم بیام اینجا بنویسم این خبر رو.
    
   واقعاٌ که زندگی احمد اخوت با کتاب و نوشتن، عجین شده است.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
4. نوروز فکور گفت: (عضو ویژه)

   ۱۰۶ دیدگاه | ۱۸۵۸ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   درست یادم نیست اما شاید سه ماه قبل بود که رفتم میدان انقلاب این کتاب را بخرم. انتشارات مهربان کتاب را دیدم و بدو دلیل از خرید منصرف شدم؛ چیزی‌که حالا پشیمانم. اول اینکه قیمت کتاب زیاد بود. دوم هم حجم کتاب بود که فکر نمی‌کردم به آن حجم باشد. با شک و تردید مغازه را ترک کردم و کتاب را نخریدم.

   نوشتن در ذهن از [معرفی کتاب «خودِ نوشتن» | یک زندگی که در نوشتن خلاصه می‌شود]

   «ذهن‌نویسی سه شکل عمده دارد: گفتگوی درونی، جریان سیال ذهن و نوشتن در ذهن. در ذهن‌نویسی نویسنده با این معضل روبروست که چگونه می‌شود ذهنیت یک شخصیت داستانی را بیان کرد. اینکه نویسنده چقدر به فکر شخص داستانی نزدیک می‌شود.

   یک نوع از ذهن‌نویسی هم هست که (شکل کامل جریان سیال ذهن) که افکار شخصیت را آنطور که عیناً در ذهنش می‌گذرد (نه دستکاری و مرتب شده، منسجم و پشت سرهم بدون گسیختگی) بیاوریم.

   از خوبی‌های ذهن‌نویسی این است که هر جایی می‌شود در ذهن نوشت. اما ذهن‌نویس (برخلاف عینی‌نویس که دست و قلمش راهنمای مسیر ذهنی او هستند و هدایتش می‌کنند) باید بدون هیچ راهنما، آن هم در شب تاریک ذهن حرکت کند.»

   مثال‌ها و نمونه‌های موجود در این فصل به ملموس شدن معنای ذهن‌نویسی بسیار کمک می‌کنند.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
5. rasoul گفت:

   ۵ دیدگاه | ۱۱۳۶ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   سلام
   نکاتی برای من جالب توجه بود من جمله ارزش نوشتن، نویسنده و ساعت کار نویسنده. هر چند که نویسندگان لزوما سحرخیز نبوده اند. اما فکر می کنم بلا استثنا نویسندگان با سطل پر از کاغذ ( نتوانستم کلمه آشغال را اضافه کنم) و کاغذهای مچاله همزیستی داشته اند.

   یکی از نقاط برجسته مطلب، این جمله بود که با یک دست چند هزار صفحه می توان نوشت؟ گویا یک شاخص برای ارزش گذاری یک دست است. این دستی که کارهای زیادی به قول جویس انجام می دهد، می‌تواند هزاران صفحه با ارزش را خلق کند و ذهن های زیادی را روشن کند.

   چشم‌ها هم. آیا چشم ها ارزش خواندن ندارند؟ دیدن صحنه های بی ارزش و ضد ارزش. مگر صفحه‌های مجازی ارزش دارد مخصوصا وقتی کار با ارزشی نکرده باشی. به هیچ مفروش، چیز با ارزش را!

   یاد دیالوگ جوکر افتادم که میگه اگر چیزی برای فروختن داری، آن را مفت نده!

   فهرست کتاب هم ارزشمند بود.
   با تشکر از متمم

   برای پاسخ دادن وارد شوید
6. سجاد رحیمی مدیسه گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۵ درس)

   ۱۱۳۲ دیدگاه | ۱۶۴۱ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   من این کتاب رو سال گذشته مطالعه کردم.

   حلقه مفقوده این کتاب به نظر بنده، نبود نگاه تجاری و درآمدزایی در داستان نوشتن هست.

   نویسندگی درآمدزا رویکردی هست که در عمدۀ کتاب ها و حتی آموزش‌های نویسندگی نیست.

   آسیبی که عمدۀ هنرمندان از جمله نویسنده‌ها در همۀ روزگاران خورده‌اند، عدم نگاهشان به مسائل مالی و اقتصادی هست؛ و بعضاً این رویکرد را با افتخار ازش یاد می‌کنند؛ حتی اگر در اوج فقر و مفلس بودن باشند؛ و معمولاً گلایه دارند که جامعه قدر هنر را نمی‌داند!

   چرا! جامعه قدر هنر را می‌داند؛ اما در مسیری که برای دغدغه و مشکلاتش باشد و نه صرفاً یک دل‌خوشی موقت.

   این کتاب بسیار عالیه برای آشتی با نویسندگی؛ اما نوشتن خالی به تنهایی به تجربه بنده مقصد نیست و اول یک مسیر هست که اگر به تعالی نرسه، در بسیاری موارد، افراد رو از اولویت های مهم‌تر زندگی دور می‌کنه؛ حتی نیازهای ابتدایی و حیاتی یک نویسنده.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
   • محمد خدادادی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۳ درس)

     ۲۵۸ دیدگاه | ۵۰۶ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
     

     این دیدگاه شما ، بدترین مطلبی بود که تاکنون در متمم خوانده ام.

     مدتی پیش ، نام شما در متمم دانشجوی همیشگی مدیریت بود.با مراجعه به صفحه شخصی شما در متمم وارد وب سایت شخصی شما شدم.

     در آنجا خودتان را یک نویسنده بالفطره معرفی کرده بودید ؛ فکر نمی کنم حتی مشاهیر و نویسندگان بزرگ دنیا هم چنین ادعایی درباره خودشان داشته باشند.

     خود بزرگ بینی زیادی در دیدگاه های شما هست. مثل این دیدگاه که در آن ابراز امیدواری کرده اید که دوستان متممی آن دانش شما را به یادگار داشته باشند.

     هنرمندان بسیار زیادی به دلایل مختلف در دورانِ حیات خود ، توجهی ندیده اند. مثل ون گوگ ، خالق نقاشی های گرانی که در فقر ، انزوا و بیماری زندگی کرد.اما طبق دیدگاه شما دلیل اینکه توجهی ندیده اند آن است است که برای دغدغه و مشکلاتشان تلاشی نکرده اند و به دنبال یک دل خوشی موقت بوده اند. حدس میزنم افرادی مثل ون گوگ حتی با دل خوش هم ، زنده نبوده اند.

     در درس ارزش آفرینی جمله بسیار زیبایی نقل شده :
     هنوز در بسیاری از دوره‌های آموزشی مدیریتی، توضیح داده می‌شود که این دوره‌ها باید شرکت‌کنندگان را موفق و یا ثروتمند کنند و کمتر بر این نکته تاکید می‌شود که هدف اصلی این دوره‌ها، بهبود توانمندی ارزش آفرینی است.
     اگر هم موفقیت یا ثروتی در کار باشد، محصول جانبی این ارزش آفرینی خواهد بود.
     جمله ای از گیلی بولتون که در درس های بعدی هم آمده است به خوبی نشان می دهد که خودِ نوشتن ، لذت بخش است :
      اوج لذت نوشتن، در نوشتنِ غیرضروری است. ما در بیشتر مواقع، نوشتن را از سر اجبار انجام می‌دهیم: نوشتن یک نامه‌ی اداری، نوشتن یک گزارش برای مقام بالاتر و یا شرح یک رویداد برای یک دوست. کمتر پیش می‌آید که نوشتن را به خاطرِ خودِ نوشتن انجام دهیم و لذت عمیق این کار را تجربه کنیم.

     برای پاسخ دادن وارد شوید
7. مصطفا خوش خلق گفت:

   ۲۴۴ دیدگاه | ۲۸۷۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   دیروز اول صبح رفته بودم کتابخانه آستان قدس رضوی واقع در داخل حرم امام رضا (ع). چندتا کتاب امانت گرفته بودم که به کتابخانه برگردوندم. بین قفسه های کتاب کتابخانه گشتم و چندتا کتاب رو برداشتم  و امانت گرفتم. یکی از کتاب ها، همین کتاب «خود نوشتن» بود.
   در چند سال اخیر چند تا کتاب خوندم که از جنبه های مختلف به نوشتن ارتباط داشتند. فهرست برخی از این کتاب ها رو اینجا مینویسم:
   – نون نوشتن (محمود دولت آبادی)
   – نکته های ویرایش (علی صلح جو)
   – اندر آداب نوشتن (جعفر مدرس صادقی)
   – کتاب پژوهی (محمد اسفندیاری)
   – کتاب کار نگارش و انشا (حسن ذوالفقاری)
   – پایه گذاران نثر جدید فارسی (حسن کامشاد)
   – از کاروان حله؛ دیداری با نثر معاصر فارسی (داریوش صبور)
   – با چراغ و آینه (دکتر شفیعی کدکنی)
   – گشودن رمان (حسین پاینده)
   – گفتگو با نجف دریابندری (ناصر حریری)
   – حدیث نفس (حسن کامشاد)
   – سواد روایت (اچ پورتر ابوت – نشر اطراف)
   الان هم از بین کتاب های توی قفسه کتاب روبروی خودم، چند تا از کتاب ها مربوط به نوشتن هست.
   
   به نظرم نوشتن نعمت و موهبتی الهی است برای اهل قلم. ما هم میتونیم با قدر دانستن کتاب های خوب، کیفیت زندگی مون رو بهتر کنیم. نوشتن به بهتر دیدن، بهتر فهمیدن و منظم تر فکر کردن کمک میکنه. از طرفی یک راه برای یادگیری بهتر دیدن و بهتر فکر کردن، خواندن متن ها و کتاب های خوبه.
   پینوشت شخصی: برای من تجربه حضور در بعضی مکان ها و درک بعضی زمان ها حس و حال متفاوتی رو برام ایجاد می کنه که گویی حسی فرازمانی و فرامکانی است. مثلا تجربه حضور بین قفسه های کتاب در کتابخانه یا تجربه حضور در صحن ها و رواق های حرم امام رضا.
   بعضی وقت ها آرزو می کنم ای کاش دغدغه ها و مشکلات کمتر بود تا میتونستم بیشتر و عمیق تر با کتاب ها انس می گرفتم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
8. محمدرضا رضائی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۲ درس)

   ۴۳۸ دیدگاه | ۱۵۷۲ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   اجازه میخوام خاطره ای مرتبط با نوشتن رو اینجا عرض کنم. 

   * پسرم، کلاس چهارم است و دو سه روز قبل می خواست اولین انشایش را بنویسد. خیلی ذوق داشت و در عین حال، یک جور حالت ترس و استرس که انشا چطوریه و آیا میتونه بنویسه؟

   این قسمتی از دیالوگ من با پسرم هستش:

   "گفتم‌: معلمتون گفته چطور بنویسید؟

   گفت: بله، گفتش که سه تا چیز رو باید مواظب باشین وگرنه انشاتون قبول نیس، ۱٫خوش خط باشه، ۲٫ بیشتر از ۱۰ خط باشه و ۳٫ علائم نگارشی رو گذاشته باشین.

   گفتم: اینا خوبه و لازمه، اما معلمتون اصلا گفت که چطور بنویسین؟

   گفت: نه!

   [یادم بود که قبلاً در کتاب فارسی سال سوم، پاراگراف نویسی (به قول خودشون بندنویسی) رو با بچه ها کار کردن]

   گفتم: خب شما که بلدین یه پاراگراف درباره‌ی یه موضوع بنویسین.

   گفت: بند، آره.

   گفتم: آره، دو، سه تا بند مربوط به هم درباره موضوع انشات بنویس، میشه انشا.

   [فکر می کنم کمی از استرس و ترسش کم شد] 

   [یاد سختی نوشتن پایان نامه ام افتادم و حرف استادم که می گفت کاغذ بردار و فقط شروع به نوشتن کن و من تو دلم می گفتم خب همین شروعش سخته ] 

   [می خواست مستقیم تو دفتر انشا بنویسه] 

   گفتم: اول تو یه برگ چک نویس (چرک نویس) بنویس، شاید یه جا رو بخوای خط بزنی، جمله ها رو پس و پیش کنی، دفترت خط خطی و کثیف نشه! "

   خلاصه، تو چرک نویس نوشت و انتظار نداشتم اینقدر خوب بنویسه، کلی تشویقش کردم و یکی دو جمله اش رو گفتم جابجا کنه تا متنش منظم تر بشه، اصلاحش کرد و بعد پاک نویس کرد. 

   فکر میکنم از چک نویس نوشتنش راضی و خوشحال بود و کلا تجربه مثبت و خوبی از نوشتن اولین انشا پیدا کرد. 

    

    

   برای پاسخ دادن وارد شوید
9. فاطمه بهرامی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۳ درس)

   ۱۸۰ دیدگاه | ۳۳۸۸ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   در فصل میز تحریر من، روایت استیون کینگ از یک روز کاری اش، در عین سادگی بسیار جذاب است:

    

   بسیار خوب. ساعت نه صبح است. اینجا نشسته ام پشت میز تحریرم. حالا تنها کاری که باید بکنم این است که شروع کنم به نوشتن. اما ساعت ها می گذرد بی اینکه بتوانم حتی یک کلمه هم بنویسم. چای درست می کنم. منظورم این است که تمام روز این کار را می کنم. همین طور ورزش. این کار هر روزه ام است. در آن زمان قدیم مدادهایم را نیز تیز می کردم، در دورانی که نویسنده ها برای نوشتن مدادهایشان را تیز می کردند. تقریبا هر روز داستان از همین قرار است. ساعت چهار و نیم می شود و یواش یواش وحشتم می گیرد. به فنری جمع شده می مانم. واقعا احساس بدبختی می کنم. منظورم این است که اگر همین طور جلو بروم تمام روزم را از دست می دهم. هیچی، امروز تلف شد. ساعت پنج شروع می کنم به نوشتن. ساعت هفت. می روم خانه. این بارها و بارها و بارها اتفاق افتاده. خب حتما می پرسید پس چرا نمی روم کارمند بانک شوم و عصر ساعت پنج بیایم بنشینم پشت میز بنویسم؟ به این دلیل که برای نوشتن این دو ساعت به آن هفت ساعت پرسه زنی نیاز دارم. من چندان آدم با انضباطی نیستم. صبح ها از من نوشته ای بیرون نمی آید. فقط سعی می کنم بنویسم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
10. محمد وحیدطاری گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۵ درس)

    ۲۲۱ دیدگاه | ۳۲۶۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    یه اتفاقی جالبی که «پاراگراف فارسی» متمم برای من داره اینه که حتی بعد از خوندن یه سری از کتابا، وقتی به پاراگراف فارسی سر می‌زنم، دوباره شوقِ خوندن اون کتاب در من زنده میشه و میرم یا کل کتاب یا بخش‌هایی ازش رو دوباره می‌خونم.
    نگاه پاراگراف فارسی به کتاب‌ها شاید در نگاه اول چیزی از جنس مرور کتاب (Book Review) باشه، اما گاهی اوقات برای من از جنس مرور کتابه (Reading Again) و این دوباره‌خوانی‌ها رو خیلی دوست دارم.

    برای پاسخ دادن وارد شوید