فوبیای تصمیم گیری | ریشه تردید در تصمیم گیری

۹۶۸ نظر برای فوبیای تصمیم گیری | ریشه تردید در تصمیم گیری

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : پریسا کلائی



فعلاً اولویت من نیست:
فردی را در نظر بگیرید که همیشه از زیر تصمیم گیری برای ازدواج فرار می کند، اول ادامه تحصیل را به عنوان اولویت مطرح می کند، بعد پیدا کردن کار، بعد بالا رفتن حقوق، بعد خریدن خانه، بعد خریدن ماشین، ... و هیچ وقت زمان تصمیم گیری برای ازدواج فرا نمی رسد، چون همیشه اولویت های دیگری مطرح هستند، حتی زمانی که همه اولویت ها حاصل شد، فرد با بیان این که "هنوز آمادگی ندارم" از زیر تصمیم گیری شانه خالی می کند، مثال مشابه این تصمیم برای بچه دار شدن است :)

به اطلاعات بیشتری نیاز دارم:
مانند فردی که برای ورود به بازار سرمایه و بورس شروع به مطالعه می کند، مدام در این کلاس تحلیل تکنیکال و آن کلاس تحلیل فاندامنتال شرکت می کند، یک حساب موقتی در یکی از این سایت ها درست می کند و به طور مجازی تمرین می کند، ولی این روند برای سال ها ادامه پیدا می کند، هیچ وقت آن روزی که به طور جدی و با حساب واقعی شروع به سرمایه گزاری کند، فرا نمی رسد و همیشه بهانه اصلی این است که به اطلاعات بیشتری نیاز دارم.

باید از یک مشاور کمک بگیرم:
شبیه فردی که می داند مشکل اصلی ارتباط با همسرش رفتار غلط خودش هست، می داند باید فشار کار و استرس را کم کند و در خانه با همسر و فرزندانش پرخاشگری نکند، ولی زمان شروع به اصلاح رفتار را به بعد از تایید گرفتن از مشاور موکول می کند، هی از این مشاور پیش آن مشاور می رود، ولی تغییر اتفاق نمی افتد، چون از قبول مسئولیت تغییر رفتار خودش فرار می کند و جسارت تصمیم به بهتر بودن را ندارد.

حالا یک تغییر کوچک انجام بدهیم:
وقتی که می دانم یک رابطه دوستی چقدر آزار دهنده شده، ولی مدام این دست و آن دست می کنیم و مثلاً کمتر به او تلفن می زنیم یا خبری ازش نمی گیریم، در حالی که خودمان می دانیم که با این تغییرهای کوچک هیچ مشکلی حل نمی شود و باید رابطه را قطع کنیم.

مکانیزم‌های دیگر برای فرار از تصمیم‌گیری:
من یک مکانیزم دیگر به نظرم رسید، مکانیزم "وابسته کردن تصمیم گیری به یک اتفاق خارجی"، مثلاً می دانیم که این کار را دوست نداریم و محیط برایمان آزاردهنده و غیرقابل تحمل شده ولی به هزار دلیل جسارت تصمیم گیری و قاطعیت در عمل نداریم و مدام می گوییم: "اگر آقای فلانی رفت، من هم می روم"، "این بار آخر است و اگر رئیس این بار توبیخم کرد دیگر می روم"، "اگر پاداش امسال را ندهند، دیگر می روم" و هزار اگر و امای دیگر که هیچ وقت حتی اگر اتفاق بیفتند، کمکی به حال ما نمی کنند و در نهایت تصمیم را نمی گیریم!

به نظرم تفاوت این مکانیزم با اولویت در این است که در اولویت ما برای انجام کارهایی که به خودمان مربوط است شرط می گذاریم ولی در این مورد رخ دادن یک سری اتفاق خارجی را موثر می دانیم...

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.