دوپامین چیست؟ درباره متهم اصلی پرونده‌ لذت و اعتیاد!

۲۹ نظر برای دوپامین چیست؟ درباره متهم اصلی پرونده‌ لذت و اعتیاد!

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : صدرا علی آبادی



یکم:

در مبحث تصمیم گیری و همین طور در سمینار انتخاب محمدرضای عزیز در مورد اعتیاد آور بودن فعالیت هایی که نتیجه های مبهمی دارند، بار ها صحبت میکنه. فکر میکنم ( در واقع حدس میزنم) یکی از دلایل اعتیاد آمیز بودن موضوعی مثل قمار نه نا معلوم بودن نتیجه اون، بلکه خوشبینی کاذب ما نسبت به بخت خودمون و اتفاقات دنیاست. در واقع قمار در جستجوی دوپامین اتفاق میفته نه جستجوی پول یا برد.

------------------------------------------------------------------------------------

دوم:

در دنیای کسب و کار های اینترنتی ( علی الخصوص بازی ها و شبکه های اجتماعی) دوپامین نقش استراتژیک قابل توجهی رو بازی میکنه.تقریبا همه موضوعات مربوط به شبکه های اجتماعی زیر مجموعه گیمفیکشن قرار میگیرند و در گیم فیکشن هم یکی از نقش های اصلی  رو دوپامین بازی میکنه که قابل توجه است. در واقع هر دفعه که در جستجوی نتفیکشن نارنجی رنج اینستاگرام وارد این اپلیکیشن میشویم به دنبال دوپامین و سرخوشی موقت آن هستم. هر بار که اول صبح گوشی خود را چک میکنیم در جستچوی دوپامین هستیم و این شرطی سازی دنیای جدید است. امپراطوران دنیای تکنولوژی ( و شاید دنیای واقعی امروز) درواقع امپراطوران مغزما و عادت های آن هستند.

توصیه میکنم این مقاله نیوز ویک تحت عنوان آیا اینترنت دیوانه مان میکند؟  را بخوانید. به موضوع دوپامین هم توجه خاصی میکند. ( ترجمه موضوعی مقاله )



--------------------------------------------------------------------------------

سوم:

دکتر هلن فیشر پس از سالها تحقیقات در مورد عشق، در مورد نقش دوپامین درباره احساسات عاشقانه چنین میگوید. شدیداتوصیه میکنم یکی از دوسخنرانی وی در تد در مورد موضوع عشق و روابط عاطفی را نگاه کنید.


چهارم:

این مطالبی که اینجا مینویسم برخلاف کامنت قبل نظرات شخصی خودم است، تقریبا از جنس حکمت شخصی است و ادعایی در مورد آن ندارم:

حس میکنم با این که دوپامین یک چیز است اما این که چگونه و به چه وسیله ای ترشح میشود میتواند در حال ما تاثیرهای بسیار متفاوتی بگذارد. من این عوامل ترشح دوپامین رو به دو نوع کاذب و واقعی تقسیم کردم تو ذهنم. ( شاید به قول محمدرضا  که خیلی به این نوع تقسیم بندی علاقه داره، دوپامین سفید و دوپامین سیاه) عوامل ترشح دوپامین کاذب یا سیاه، همگی با هم یک ویژگی مشترک دارند و آن هم این است که در نظام ارزشی خود فرد با احساس گناه همراه است. بذارید مثال بزنم. چرخش در شبکه های اجتماعی یا اسیر گیم فیکشن بازی هایی مثل کلش آف کلنز شدن یا حتا روی آوردن به مخدر های مصنوعی از برای تحریک مغز به ترشح دوپامین یا حتا قمار. به نظرم این دوپامین های سیاه حتا اگر ترشح هم شوند حتا در ابعاد زیاد حتا اگر شادی هم بیاورند شادی شان جنس خالصی ندارد. یکجور شادی همراه با ناخالصی و احساس گناهه . انگار که ادم خودش میدونه این سرخوشی که براش بوجود اومده داره هزینه ی زیادی بابتش میده یا یه چیزی تو این مایه ها. حداقل برای من که این شکلیه. شادی هست اما رضایت نیست.

به نظرم دوپامین های سفید هستند که میتونند همزمان برای ما شادی و رضایت خاطر رو با هم به همراه بیارند. یک ملودی زیبا. نگاه به معشوق یا پدر و مادر. دیدن نتایج تلاش ها. ورزش. کار هایی که انجام دادنش باعث بوجود اومدن حالت فلو میشه. ( این سخنرانی تد رو ببیند)

نکاتی که در کارگاه زندگی شاد گفته میشه در مورد ساختن فریم هایی مخلوط از شادی و هدفمندی شاید همه در جستجوی ترشح دوپامین سفید باشند. وگرنه دوپامین سیاه رو سال هاست دانشمند ها میدونن چطوری کاری کنند در مغز ترشح بشه و همین الان شاید کف خیابون یا قیمت ارزون مالی ( وشاید گرون معنوی) فروخته میشن.

 

از همه این ها که بگذریم شاید بعدا بشود در مورد دوپامین خاکستری هم صحبت کرد.

1. محمد حسین ربیعی گفت:

   ۱ دیدگاه | ۸۵۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   یک نکته ای که در پادکست آقای اندرو هوبرمن (دانشیار نوروبیولوژی دانشگاه استنفورد)به اون اشاره شده اینکه وقتی ما اهمیت دوپامین را درک می‌کنیم اگر خطی فکر کنیم میریم سراغ کارهایی که دوپامین را افزایش بدهند که البته بد نیست به خودی خود ، اما ما باید یک مفهوم دیگری هم بهش توجه کنیم و اون تفاوت Dopamine baseوDopamine Rushهست هر چه فاصله اینها زیاد بشه ما افت انگیزه را تجربه می کنیم یعنی اگر فقط روی به Dopamine Rush بیاریم کمکی به ما نمی کنه و نتیجه از یکجایی به بعد عکس میشه(البته جزییات زیادی داره که از کجا به بعد)

   فقط میخواستم بگم Dopamine Rush مستقلاً نباید ارزیابی بشه و آنچه که مهمه تفاوت سطوح پایه و اوج دوپامین هست 

   برای پاسخ دادن وارد شوید
2. مهدی گفت: (عضو ویژه)

   ۵۴ دیدگاه | ۲۳۸۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   با سلام

   بنظر من بهترین قسمت این مقاله موردی بود که به میمونها همیشه غذا داده نمیشد

   ۱۰ بار اهرم را فشار دادم اما ممکن است غدا نباشد، پس با حرص و ولع بیشتر اهرم را فشار میدهم، شاید بتوان این مورد را جزو تقویت مثبت به شمار آورد.

   شبکات اجتماعی (بخصوص اینستاگرام) بر پایه همین اصل که برم تو اینستا ببینم کی استوری رو لایک کرده ، زمان زیادی از هر فرد میگیرند، با اینکه شاید وارد اینستا بشویم و کسی لایک نکرده باشه

   برای پاسخ دادن وارد شوید
3. بهرام رفیعی گفت:

   ۱۴۳ دیدگاه | ۳۷۰۳ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   به نظر من برای بررسی کارکرد دوپامین و اثرات و توانمندی های اون بد نیست در مورد معتادان به مواد مخدر تحقیق کرد.

   قضیه دوپامین وقتی ترسناک میشه که یک شخصی به اسم دکتر سنا که تو اینستاگرام ترک اعتیاد درس میده میگفت معتادهای عزیز مواظب باشید مغز شما شما را گول میزنه تا دوباره اون فوران دوپامین را تجربه کنه!

   در اعتیادهای سبک تر که همه ماها کم  و بیش درگیرش بودیم یعنی مغز خود ما! خود ما!! را گول میزنه و بهونه ای پیدا میکنه که باز هم و باز هم روی آیکون اینستاگرام کلیک کنیم!

   یه جایی تو پیچش در مورد فقر دوپامین صحبت کرد که منبع فارسی خاصی در یک سرچ ساده اولیه پیدا نکردم.

   کلیت بحث اینه که چند وقت هرکاری که بهتون لذت میده را بگذارید کنار، نوشابه نخورید، با خانواده و دوستان نباشید و…. مغز دچار فقر دوپامین میشه و بعد که به زندگی عادی برمی‌گردید، از خش خش برگ روی زمین تا نسیم یا صحبت ساده با مادر هم لذت قابل توجهی میبرید

   برای پاسخ دادن وارد شوید
4. بهرام رفیعی گفت:

   ۱۴۳ دیدگاه | ۳۷۰۳ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   مغز نشانه‌های محیطی را به خاطر می‌سپارد تا دفعه‌ی بعد، از قبل بداند که تجربه‌ای لذت‌بخش در راه است….
   جالبه کارمندی داشتم که به شیشه اعتیاد داشت و ترک کرده بود. ( بعدا لغزش کرد و دوباره معتاد شد چون به قول خودشون شیشه قادر بی همتاست )
   جلوی این شخص اگر کسی فندک اتمی روشن می‌کرد کلا بهم می‌ریخت و از اون مکان سریعا دور می شد. 
   بعدا فهمیدم نباید جلوی کسی که به شیشه، هروئین،… اعتیاد داشته فندک اتمی روشن کرد!
   دوستی خاطره ای با تجربه مشابه از محل کار قبلیش تعریف می‌کرد و می گفت طرف با فندک اتمی تحریک میشد اما بعد از گذشت ۴ماه پاکی دیگه مثل قبل تحریک نمی شد و با فندک اتمی مشکل نداشت

   برای پاسخ دادن وارد شوید
5. حمیدرضا مازندرانی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۱ درس)

   ۱۲۷ دیدگاه | ۲۱۴۲ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   ضمن تشکر از متمم بابت معرفی پادکست فوق‌العاده ذهن نهان، این دیدگاه عمدتاً بر اساس دو اپیزود مصاحبه این پادکست با دکتر آنا لمبکی (۱ و ۲) نوشته می‌شود.
   خانم دکتر لمبکی مسئول کلینیک تشخیص اعتیاد استنفورده و کتابی رو با عنوان ملت دوپامین نوشته. البته در این پادکست هم مطابق با متن درس اشاره میشه که این عنوان استعاری هست و ارتباط بین دوپامین و لذت، خطی نیست.
   محور اصلی مصاحبه با آنا لمبکی جمله پایینه که در اصل فردی به نام دکتر فینوکان درباره بیماران دیابتی گفته و اشاره به فراوانی شکر در غذاها داره، امّا خانم لمبکی اون رو به فراوانی منابع لذت در عصر فعلی تعمیم داده.

   ما کاکتوس‌هایی در جنگل بارانی هستیم.

   راهکار چیست؟ راهکاری که آنا لمبکی پیشنهاد میکنه متعادل‌سازی ورودی دوپامین به ذهن هست (البته باز هم به صورت استعاره‌گونه). یک پیشنهاد جالب ایشون اینه که بهتره علاوه بر اراده خودمون، محیط رو هم مهندسی بکنیم، که به این کار self-binding اطلاق میشه.
   اگه از دیدگاه تفکر سیستمی بهش نگاه کنیم، شاید بشه گفت برای مدیریت انگیزه، بهتره محیط رو هم داخل مرزهای سیستم در نظر بگیریم. با این مدل ذهنی، کیک شکلاتی داخل یخچال جزیی از سیستم انگیزشی ماست!

   برای پاسخ دادن وارد شوید
6. بهراد نیکپور گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۳ درس)

   ۱۹۲ دیدگاه | ۸۰۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   با مطالعه دروس اخیر در کارگاه انگیزش، گاه و بی‌گاه به یاد کتاب قلاب می‌افتادم. از شرطی‌سازی و ارتباط آن با محرک‌های بیرونی و پاداش‌هایی که پلتفرم‌ها برای ما طراحی می‌کنند (صدای نوتیفیکیشن به عنوان انگیزه بیرونی و لایک‌ها و پیام‌ها و اتفاقات اجتماعی دیگر در قالب پاداش طراحی شده)، تا ایجاد محرک‌های درونی و تقویت وابستگی فرد به پلتفرم.

   در این درس هم بعد از توضیحاتی که درباره متنوع بودن و تصادفی بودن پاداش و ارتباط آن با میزان دوپامین ایجادشده، اشاره‌ای به کتاب شد، تصمیم گرفتم مواردی از کتاب که بنظرم آموزنده و مرتبط هستند را توضیح بدهم.

   نویسنده کتاب یعنی نیر ایال یک مدل به نام قلاب را تعریف می‌کند که این مدل از چهار مرحله تشکیل شده است: محرک، اقدام، پاداش متنوع، و سرمایه‌گذاری و تکرار این چهار مرحله برای عادت‌سازی. محرک را می‌توان به انگیزه هم تشبیه کرد. 

   در طراحی پلتفرم‌ها، مهم است که در ابتدا توجه مخاطب را با محرک‌های (انگیزه‌های) بیرونی جلب کنیم. اما مهم است که بعد از چند دور گذراندن مدل قلاب، بتوانیم انگیزه‌های درونی در مخاطب ایجاد کنیم؛ مثلاً کسی را که تا دیروز با صدای نوتیفیکیشن به پلتفرم و برنامه ما سر می‌زد، کاری کنیم تا امروز با احساس نیاز و محرک درونی اپلیکیشن را باز کند (نیاز به حمایت اجتماعی، نیاز به ارتباط با دوستان نزدیک و..)

   مرحله محرک در مدل قلاب بیشتر بر روی شرطی‌سازی و انگیزه‌های بیرونی (مانند روانشناسان رفتارگرا) تاکید دارد. در بخش اقدام، نویسنده بر روی مسائلی مثل سادگی استفاده از محصول و برخی خطاهای اقتصاد رفتاری اشاره می‌کند، کمی هم درباره انگیزه و افزایش انگیزه مخاطب در مرحله اقدام صحبت شده است که می‌توانید با مطالعه کتاب آن را بخوانید. اما مرحله‌ای که به درس مرتبط است و برای من هم جذاب بود، مرحله پاداش متنوع است.

   همانطور که در درس هم به آن اشاره شد، پاداش به تنهایی برای ایجاد دوپامین و تکرار یک رفتار و در نهایت ساخت یک عادت موثر نیست، پاداش باید متنوع و تصادفی باشد. نیر ایال در کتابش، رسانه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام را که در آن‌ها با رفرش کردن صفحه پاداش متنوع دریافت می‌کنیم (پست و استوری‌های تصادفی که انتظارشان را نداریم) مثال می‌زند و آن‌ها را به دستگاه‌های کازینو تشبیه می‌کند.

   سه نوع پاداش متنوع داریم (این بحث هم تا حدودی شبیه همان تقویت مثبت رفتار است که مطالعه کردیم، پاداش‌های اولیه و ثانویه):

   • پاداش‌های قبیله‌ای (The Tribe): این پاداش‌ها همان پاداش‌های اجتماعی هستند. پاداش‌هایی که به ما حس پذیرفته شدن، جذابیت، اهمیت و به حساب آمدن می‌دهد. (بخش عمده‌ای از پاداش‌هایی که در وبسایت‌هایی مانند Reddit، Stack Overflow و همچنین رسانه‌های اجتماعی بدست می‌آیند از این جنس هستند)
   • پاداش‌های شکاری (The Hunt): پاداش‌های شکاری جستجو به دنبال منابع هستند. کنجکاوی برای دیدن پست‌ها و توئیت‌های بعدی در اینستاگرام و توئیتر، عکس‌های جدید در پینترست، سود یا زیان بعدی در ماشین‌های قمار و.. از این جنس هستند.
   • پاداش‌های نفسی (The Self): این نوع از پاداش‌ها در جستجو برای پاداش‌های درونی (برآورده کردن محرک‌های درونی) مانند حرفه‌ای شدن در یک حوزه یا کسب شایستگی و به سرانجام رساندن کاری معنا پیدا می‌کنند.

   نویسنده باز هم تاکید می‌کند که تنوع پذیری و نامتناهی بودن پاداش‌ها بسیار مهم است و درمورد پاداش‌های متناهی و غیرمتنوع چنین می‌گوید:

   جذابیت تجربه‌هایی که تنوع‌پذیری متناهی دارند به مرور کاهش پیدا می‌کند، زیرا بلاخره پیش‌بینی پذیر می‌شوند.

   بنده در زمان مطالعه این کتاب یک حاشیه‌نویسی هم در وصف متمم انجام دادم که الان دیدمش و برایم جالب بود گفتم به شما هم بگم (با کمی تغییر):

   متمم نیز از هر سه نوع پاداش استفاده می‌کند: پاداش‌های قبیله‌ای در قالب کامنت‌گذاری، بحث و گفتگوها و امتیازها معنا پیدا می‌کند. پاداش شکاری در انتظار برای دروس جدید یا مطالعه دروسی که هنوز به آنها سر نزده‌ایم پدیدار می‌شود، و پاداش‌های نفسی یکی از پاداش‌های اصلی متمم هستند. یادگیری که منجر به گستره دید و نگاه ما به مسائل مختلف زندگی می‌شود، تسلط بر مباحث مختلف و.. از این جنس پاداش هستند.

   حرف اصلی بنده مربوط به دروس انگیزش تا همینجا بود اما اگر کنجکاو هستید، باید بگم که مرحله سرمایه‌گذاری در مدل قلاب، آن زمان و هزینه‌هایی را شامل می‌شود که ما در فضای پلتفرم انجام می‌دهیم و به علت اینکه زحمت کشیده‌ایم (برای اکانت اینستاگرام یا توئیترمان، برای بازی پیشرفت در بازی کامپیوتری که انجام می‌دهیم)، دوست نداریم استفاده از آن را متوقف کنیم. برای مطالعه بیشتر سری به کتاب بزنید.

   پی‌نوشت: ترجمه‌ای که بنده از این کتاب مطالعه کردم متعلق به نشر آریاناقلم و ترجمه آقای سعید قدوسی‌نژاد است.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
7. سعید کنشلو گفت:

   ۵۹ دیدگاه | ۸۵۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   امروز به صورت اتفاقی یه ویدیو دیدم که دوست دارم عنوان ویدیو رو این بزارم " زندگی در دنیایی مملو از دوپامین "
   بعد از اینکه به این درس متمم رجوع کردم تا در موردش یکمی بیشتر بخونم چند تا از مطالبی که قبلا خونده بودم با همین درس به هم وصل شد مثل یه پازل و یه کریستال کوچیک شکل داد 

   اگر میتونستم به این درس متمم کمی اضافه کنم ، دوست داشتم اینا رو بنویسم :

   پیش نوشت : صحبت هایی که مطرح میشه از جنس یک مدل هست برای درک بهتر نه یک قاعده و قانون مشخص

   کار هایی که ما تو طول روز انجام میدیم ، از دو جنس مختلفه :
   دسته اول

   • یک سری از کار ها از زمان شروع به انجام کار برای ما لذت بخشه مثل تلوزیون نگاه کردن ، بازی کردن ، غذا خوردن و …

   این باعث میشه به محض شروع این کار ها دوپامین در مغز ما ترشح بشه و ما لذت ببریم (حتی بوی غذا و سرچ کردن در مورد بازی های مورد علاقه مون یا حتی وقتی منتظریم بازی باز بشه هم باعث ترشح دوپامین میشه)

   این کار ها از این جنس هستند که هر دفعه با انجامشون ، قسمت لذتشون کوچیک تر میشه و درد و رنجی که بعد انجام کار به سراغ ما میاد بیشتر میشه 
   یعنی باید زمان بیشتری رو بزاریم دفعه ی دوم و سوم و چهارم ، تا به لذتی که دفعه ی قبلی رسیدیم برسیم کاری هم که میکنیم اینه : 
   تایم انجام دادن اون کار رو زیاد میکنیم (بار اول یه قسمت سریال میدیدم میرفتیم دنبال کارمون ولی بعد یه مدت میشینیم یه فصل کامل یه سریال رو نگاه میکنیم !) ، تنوع ایجاد میکنیم (سریال ها و فیلم های مختلفی رو میبینیم و تنوع طلب میشیم)

   بعد که سریال یا فیلممون رو دیدیم و تموم شد ، تازه غم و رنج و سختی اون کار به سراغمون میاد (به خودمون میگیم : چرا ۴ ساعت نشستی تلوزیون نگاه کردی ، مگه تو درس نداشتی)  

   دسته دوم 

   • این دسته از کار ها اولش با کمی سختی همراهه ولی بعدش به ما حس خوبی میده مثل کتاب خوندن ، ورزش کردن ، مدیتیشن و …

   این دسته از کار ها هم باعث ترشح دوپامین داخل مغز ما میشه ولی به مرور اتفاق میوفته (فردی که کتابخونه ، به محض دیدن یا باز کردن کتاب و شروع به خوندن کتاب مغزش دوپامین ترشح میکنه)

   بر عکس دسته ی اول ، هر بار که این کار ها را انجام میدهیم ، قسمت لذتشون بزرگتر میشه و رنج و سختی انجام دادن کار کمتر میشه 
   یعنی دفعات اولی که من قراره ورزش کنم یا کتاب بخونم سختی داره برام ولی با هر بار انجام دادنش از سختی کار کم میشه تا برامون تبدیل به عادت میشه (فکر میکنم کسی که ورزشکاره (یا بهتره بگم به طور مداوم ورزش میکنه) از ورزش کردن لذت بیشتری میبره یا کسی که کتابخونه ، از خوندن کتاب لذت بیشتری میبره شاید به خاطر اینکه لذت این دسته از کار ها هر دفعه بیشتر میشه)

   ممکنه که ما این دو دسته از کار ها را به کار های خوب و بد هم تفسیر کنیم ولی اگر هنگام غذا خوردن از آن لذت نمیبردیم ، احتمالا از گشنگی میمردیم!

   ارتباط اعتیاد و دوپامین 
   وقتی ما به کاری اعتیاد پیدا میکنیم ، مغز ما بیشتر از حالت عادی خودش دوپامین ترشح میکنه و همه چیز از اینجا شروع میشه!

   وقتی که مغز ما به ترشح دوپامین بیش از اندازه نرمال خودش عادت کنه یا یه جورایی معتاد بشه زمانی که ما اون کار رو انجام ندیم حالت مغز ما بیشتر شبیه به آدم های مسته !
   دیگه هیچ کاری به جز عادتمون (مثل سیگار کشیدن ، غذا خوردن ، فیلم دیدن) اون هیجان و لذت رو نمیده به ما و همین باعث میشه از یه جایی به بعد حس کنیم که دست خودمون نیستش ولی مجبوریم یه کاری رو انجام بدیم (مثلا گشنم نیست ولی بازم غذا میخوام یا ۱۰ ساعته دارم بازی میکنم ولی بازم میخوام!)

   رفتار ما در اینجا با کمی اغراق مثل همون موشی میشه که پشت سر هم اهرم رو فشار میده تا حدی که به نیاز های اساسی خودش هم توجه نمیکنه

   ترک عادت بد : برای اینکه مغز ما به حالت عادی خودش برگرده و دوپامین بیش از اندازه ترشح نکنه ، باید بسته به عادت بین ۳ تا ۱۲ ماه از اون کار دور باشیم و دوپامین اضافی مغزمون ترشح نکنه (مثلا برای کسایی که اعتیاد به مواد مخدر دارند ، حتی دیدن مواد هم باعث ترشح دوپامین میشه)

   پی نوشت ۱ : فکر میکنم لحن محاوره ای خودم و تلاش برای ادبی نوشتنم قاطی شد :(
   این هم بگذارید به حساب مبتدی بودنم در نوشتن

   پی نوشت ۲ : دوست داشتم کمی بیشتر بنویسم ولی فکر میکنم از حوصله دوستان خارج باشه به خاطر همین لینکی قرار میدم که بتونید مطالب این سبکی رو از اینجا دنبال کنید (+)

   برای پاسخ دادن وارد شوید
   • بهرام رفیعی گفت:

     ۱۴۳ دیدگاه | ۳۷۰۳ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
     

     من با مدل شما را در مورد دسته بندی کارها مخالفم. چون مدل یا نظریه علمی بهتری برای توضیخ اشاره شده سراغ دارم.

     در کتاب هنر شفاف اندیشیدن یا یک تئوری آشنا میشیم که میگه ما آدم ها در مقابل لذت هایی که آنی در مقابلمون هست پاسخ سریع و غیر منطقی میدیم. یعنی مشکل همه ما اینه. ما به صورت کاملا منطقی به این نتیجه می‌رسیم که باید رژیم خاصی را رعایت کنیم اما وقتی غذاهای رنگارنگ در مقابلمون قرار میگیره به صورت آنی دیگه منطقی فکر نمی کنیم یا منطق را خاموش می کنیم و صرفا احساسی تصمیم میگیریم. ( مگر اینکه منبع انگیزه بسیار بالا و اراده بسیار خوبی داشته باشیم یا به عبارتی رژیم را تازه شروع کرده باشیم)
     ورزش کردن دوپامین خیلی خوبی آزاد میکنه اما باشگاه به اندازه گوشی موبایل یا کاناپه ای که روش جلوی تلویزیون لم میدیم و سریال میبینم در دسترس نیست.به همین دلیل به صورت غیر منطقی به کاری که در لحظه انجام میدیم امتیاز بیشتری میدیم.
     فکر کنید در لحظه ای که تصمیم به ورزش می‌گرفتیم، سریعا تو سالن فوتسال قرار می‌گرفتیم و توپ جلوی پای ما آماده شروع بازی. پس قطعا به جای لم دادن و سریال دیدن ورزش را شروع می کردیم.
     فکر کنید در لحظه ای که تصمیم به کتاب خوندن می‌گرفتیم سریعا در یک جای دنج بدون حضور کسی یا دوستی یا شلوغی قرار می‌گرفتیم و فکرمون هم در لحظه آزاد و متمرکز میشد. احتمال زیاد به کتاب خوندن سریعا اعتیاد پیدا می کردیم.

     بنابراین مهندسی محیط برای اعتیاد مثبت اهمیت بالایی پیدا میکنه. باشگاه در دسترس، ساک باشگاه همیشه آماده، محل خاص و دنج و در دسترس سریع برای کتاب خوندن و عمیق شدن و….

     شاید شما هم شنیدید که میگن اگر باشگاه از محل زندگیت دور باشه کم کم دیگه نمیری
     یا اشخاصی که موزیک کار میکنن میگن سازی که کار میکنی باید تو اتاق جلو چشمت باشه. اگر مثلا داخل جعبه لوکسش که شش تا چفت و بست داره ته کمد وسایل جا دادیش ساز باهات قهر میکنه.

     یک مورد دیگه که در کامنت شما دیدم و در موردش لازم دیدم توضیح بیشتری بدم این بود که :
     مغز وقتی مرتبا با فوران دوپامین مواجه بشه، برای بالانس نگه داشتن خودش کم کم روزنه های ورودی گیرنده های دوپامین را تنگ تر و تنگ تر می کنه. به همین دلیل بعد از انجام کارهایی که دوپامین بسیار زیاد آزاد میکنن، خیلی چیزهای عادی دیگه لذتی برای ما ایجاد نمی کنن. به همین دلیله همراه اعتیاد به مخدرها یا صفحه های نمایش افسرده گی هم هست. به همین خاطر روانشناس ها برای درمان بسیاری از افسرده گی ها فقر دوپامین و دوری از هرگونه صفحه نمایش لذت بخش را پیشنهاد میکنن. وقتی روزنه های دوپامین باز به حالت عادی شون برگردن، شخص افسرده از حس کردن یک نسیم خنک یا دیدن یک طبیعت یا حس انگشتانش بین موهای حیوان خانگی لذت بسیاری میبره

     برای پاسخ دادن وارد شوید
8. محمد امین زندی فرد گفت:

   ۵۷۹ دیدگاه | ۱۷۰۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   کار به جایی می رسد که برای معتادان کوکایین ،تنها با دیدن عکس کوکایین در ۳۳ میلی ثانیه بیشترین دوپامین را ترشح می کنند. منبع

   برای پاسخ دادن وارد شوید
« قبلی 1 2