راه های تقویت اعتماد به نفس چیست؟ | معرفی چهار منبع اصلی افزایش اعتماد به نفس

۲۵ نظر برای راه های تقویت اعتماد به نفس چیست؟ | معرفی چهار منبع اصلی افزایش اعتماد به نفس

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : صابر طهانی



درس جالبی بود، ظرافت‌های خاصی داشت که این ساعت از روز با توجه به سوال‌ها برایم خاطرات مختلفی را بالا آورد.
چند حوزه می‌توانم توضیح بدم اما با توجه به موضوع تمرین اول حوزه طراحی و کاریکاتور که تا حدی فکر می‌کنم اعتماد به نفس فعلی نسبتا بالایی دارم را بررسی می‌کنم.
اینکه من کلاسی نمی‌توانستم بروم و بچه جنوب شهر تهران بودم، فکر می‌کنم باعث شد در پس زمینه ذهنم این شکل بگیره که مهارت‌هایی که یاد گرفتم را سخت یاد گرفتم.
خاطرم است در آن زمان فکر می‌کنم بازه سن راهنمایی بود حدود ۱۴ سال، به کاریکاتور علاقمند شدم، بعد خانه کاریکاتور دوره‌های آموزشی می‌گذاشت، نزدیک فرهنگ‌سرای ارسباران بود، از نظر مسافتی یک سفر بین شهری برای من حساب میشد ولی از بُعد دیگه این هزینه برای حساب‌داری ذهنی پدر من تعریفی نداشت برای همین اصلا این موضوع را پیش نکشیدم.
اما از آن سن هر یکی دو سال کاریکاتور‌هایی که انجام می‌دادم را برای خانه کاریکاتور می‌بردم تا اگر کاریکاتوریست مشهوری را آن‌جا دیدم نظرش را بپرسم، یک بار هم دفتر گل آقا رفتم، اما بخش پذیرش هر دو مرکز گفتند کاریکاتوریستی آن روز آن‌جا نیست.(تجربه سخت)
تا اینکه در ۱۷ سالگی به دفتر یکی از مجلات رفتم و آقای دوست محمدی عزیز را دیدم، وقت گذاشتند و توضیحات فشرده‌ای به من دادند که جهشی برای من بود.
یک سال بعد در یک دورهمی مشغول کاریکاتور کشیدن بودم، بزرگمهر حسین‌پور عزیز را دیدم، کارم را دید و گفت بین بقیه بنظر تو حرفه‌ای‌تر هستی(حرف‌های متقاعد‌کننده دیگران)
در آن زمان به همراه برادرم سعی می‌کردیم تمام مسابقات دوسالانه کاریکاتور و مسابقات دیگر را شرکت کنیم، در حدی که خانه کاریکاتور مرتب دعوت‌نامه مسابقات را بصورت نامه کاغذی می‌فرستاد، دریافت نامه از آن مرکز برای من حکم دریافت لوح افتخار را داشت، فکر می‌کنم هنوز در وسایلی که در خانه دارم بخشی از آن نامه‌ها را نگه‌داشتم.
در یکی از دوسالانه‌ها، اثر کاریکاتور(کارتون در اصل) من هم بود، استاد درمبخش نازنین موقع تماشا به خلاقیتم لطف داشتند.
در نزدیکی کنکور، من همچنان در حال تلاش برای ورود به نشریات بودم، آن زمان از طریق یکی از دوستانم به اسم سینا سعیدی به چلچراغ رسیدم و مجدد دیدار بزرگمهر حسین‌پور عزیز و مجید صالحی دوست داشتنی، آن‌قدر از کارم تعریف کردند که ظرفیت پذیرش آن را نداشتم.
خاطرم است(و خنده‌دار است) من برای قبول نکردن آن تعریف‌ها می‌گفتم: نه آناتومیم خیلی ضعیفه، کارهای شما، کارهای فلانی یعنی آناتومی درست. مجید صالحی برگشت گفت: کارهای آرشیو زمانی که هم‌سن تو بودند را می‌خواهی ببینی بعد متوجه بشی چرا تعریف می‌کنیم، ببخشید تو خطابت کردم!
اما بعد فاز منفی حرف نزدیکان برای انتخاب رشته تاثیر بیشتری گذاشت، رشته مهندسی انتخاب کردم و طراحی را بعنوان سرگرمی! مدتی کنار گذاشتم.
بعد از آن احساس افسوس داشتم و تعریف‌های آن زمان را مختص آن سنم می‌دانستم و دیگر خودم را قبول نداشتم و میلی به نشریات نداشتم.
بعد از دانشگاه مجدد شروع کردم، از نظر من علاقه شخصی یا مهارت شخص، مرکز زندگیش است، حتی اگر در میانه آشوب‌ها گم شود، دوباره به آن نقطه برمی‌گردد.
البته شاید اگر راحت آموزش می‌دیدم یا حسرتی برای خرید وسایل نقاشی در سن کم نداشتم بعنوان تفریح واقعا نگاه می‌کردم و برایم اهمیتی نداشت.
با ترکیبی که الان نگاه می‌کنم، تقریبا تمام موارد درس را تجربه کرده‌ام برای حوزه طراحی کارتون.
دستاورد: شاید اگر دریافت نامه برای شخص دیگری عادی بود مانند من دستاورد به حساب نمی‌آورد.
تجربه‌های نیابیتی: وقتی اساتیدی که می‌دیدم، دیگر برایم افسانه نبودند و یک انسان واقعی و تجربه‌های شبیه خود من، اعتماد بنفس پیشروی را بیشتر می‌کرد.
حرف‌های متقاعد کننده دیگران: خب این شانس را داشتم و در آن زمان لطف داشتند.(حتی ممکن است آن حرف‌ها گذری گفته شده باشد ولی برای من برجسته بودند)
برانگیختگی فیزیکی و روانی: این مورد خیلی شایع است، حتی دوستانی که ورزش می‌کنند هم متوجه می‌شوند که در دو روز متفاوت و دو حال متفاوت یک تمرین مشترک بازدهی متفاوتی دارد. برای اعتماد به نفس طراحی من هم همینطور است، گاهی با انزجار پشت میز برای انجام طراحی می‌نشینم و منتظر یک اشتباه عمدی! هستم تا طراحی را متوقف کنم.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.