یکی از اصول تفویض اختیار به کارکنان | استعاره‌ی میمون بر شانه

۱۳۱ نظر برای یکی از اصول تفویض اختیار به کارکنان | استعاره‌ی میمون بر شانه

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : امید محمدی



من خودم معمولن در گذاشتن میمونهای روی شونه م ، به روی شونه دیگران مهارتی ندارم. بخاطر وسواسی بودن و حس کمال طلبی ، همیشه دوست دارم خودم کارهامو انجام بدم. فکر میکنم این بهترین راهیه که بتونم از انجام درست این کارها مطمئن بشم. اما خواهرم برعکس من، در این زمینه توانایی شگفت انگیزی داره. خوارم یه میمون دو سال و نیمه داره. اسمش کامیاره. عکسش رو اینجا براتون میذارم.



به این چهره مظلومش نگاه نکنین. شیطنت و بازیگوشی، ویژگی مشترک همه میمونهاست. حتی این گونه شکلات، لواشک، و تبلت دوست. خواهرم هر بار که به خونه ما میاد، در جواب سلام من میگه؛ بیا کامیارو بگیر. بعد میمونش رو از روی شونه ش برمیداره و میذاره روی شونه من. من هم در یک ساعت آینده، پتکیو پتکیو کنان، خونه رو عرصه تاخت و تاز خودم و کامیار قرار میدم، و تنها در صورتی از پای مینشینم که کامیار بعد از شکست دادن ارتش بویو و امپراتوری هان، و سرکوب کردن شورشهای داخلی، آرامش رو در گوگوریو حکمفرما کرده باشه.

الان که این نوشته رو خوندم با خودم فکر کردم که راز موفقیت خواهرم، در این فرایند میمون گذاری چیه؟ بیشترین حجم از مکالمات من و خواهرم، به چون و چرایی موفقیت من در سواری دادن به کامیاره. همیشه در هر جمعی که باشیم با آب و تاب از این توانایی من تعریف میکنه و میگه؛ ما کامیارو سوار خیلی چیزا کردیم، اسب پلاستیکی اسباب بازی، اسب موزیکال، اسب واقعی، اما کامیار از هیچکدوم از این سواریها استقبال نمیکنه، فقط سواری دادن های داییش رو قبول داره. من هم معمولن در اینگونه مواقع ، تواضع و فروتنی پیشه میکنم و با لبخندی روی لب و عرق شرمی بر جبین میگم؛ نه بابا، اینجوریام نیست که میگین، شما به من لطف دارین. و بعد خواهرم خیلی جدی میگه ؛ نه واقعن، بی تعارف میگم، کامیار حتی سواری دادن های باباش رو هم قبول نداره، میگه فقط دایی امید. بعد بابای کامیار، در حالی که داره دو عدد هندوانه دیگه رو زیر بغل دایی کامیار جاساز میکنه، میگه که؛ نه جدی، راز موفقیتتون در چیه استاد؟ به ما هم بگید که از محضرتون مستفیذ بشیم.  من در این شرایط و با این حجم از هندوانه ای که زیر بغلم قرار گرفته، دیگه نمیتونم تواضع و فروتنی پیشه کنم. بادی در غبغب می اندازم و با استعانت از آموخته های نصفه و نیمه ام از مدرسه متمم، رو به پدر کامیار میکنم و میگم؛ تو اگه میخوای اسب موفقی باشی، باید یه اسب بنفش باشی. سواری دادن معمولی کاریه که از عهده همه بر میاد. در این حالت تو یه ماهی متوسطی تو یه اقیانوس خونین قرمز رنگ، که باید با اسب جوان عمو رحمان یا اسب موزیکال آقای قادری رقابت کنی. در این رقابت نابرابر چیزی جز شکست در انتظار تو نیست. تو باید اقیانوس آبی خودت رو بسازی، باید یه تمایزی در سواری دادنت ایجاد کنی، باید اسب بنفشی بشی که با همه اسبای دنیا فرق داره. بعد در حالی که چند جرعه آب می نوشم تا نفسی تازه کنم، خودم رو کمی توی منبر جابجا میکنم، خوب که جاگیر شدم، افاضاتم خطاب به این جماعت دهان باز مانده و چشم از حدقه درامدهی متمم نخوانده ادامه میدم.

ببینید دوستان عزیز، هم خانواده ای های گرامی، بنابر فرمایشات استاد دنیل پینک در کتاب ذهن کامل نو، ما از عصر ارتباطات عبور کردیم و وارد عصر مفاهیم شدیم. ما در هرکاری که انجام میدیم، زمانی میتونیم موفق باشیم که بتونیم معنا و مفهومی برای اون کار خلق کنیم. اون کار رو لذتبخش کنیم. ابزارهای مختلفی برای اینکار در اختیار داریم. یکی از اونا داستان پردازی هستش. در واقع راز موفقیت من در سواری دادن های خودم اینه که من برای کامیار داستان میسازم. کامیار زمانی که بر گرده من سواره، یه میمون دو سال و نیمهی سوار بر شونه های داییش نیست، جومونگیه که بدنبال هدف والاش میره، تا مردم مردم چوسان قدیم رو زیر یک پرچم گرد هم بیاره. اسکندریه که برای تسخیر همه جهان کمر همت بسته. کوروشیه که برای ساختن یک امدراتوری پا در رکاب گذاشته. این رمز موفقیت منه، به همین خاطره که کامیار به جز داییش حاضر نیست روی زین هیچ اسبی بشینه.

کلهم اعضای فامیل، در حالی که فک پایینشون گلهای قالی رو نوازش میکنه، و چشمهاشون در تلاشی نافرجام ، برای بیرون اومدن از حدقه و سقوط در فنجانهای سرد شده چای، در کش و قوس اند، مات و مبهوت و متحیر به من خیره شدن. کامیار، در حالی که انگشت اشاره ش در سوراخ دماغش در پیچ و تابه، با لبخند موزیانه ای من رو نگاه میکنه.

صبر کنید دوستان عزیز، دقیقن چه اتفاقی داره میافته؟ این منم که دارم به سواری گرفتن های کامیار معنا میدم؟ یا خواهرمه که داره به سواری دادن های من معنا میده؟

من فکر میکنم که یکی از راهکارهای مفیدِ انتقال میمون های روی شونه مون به دیگران، اینه که حمل این میمونها رو برای اونها تبدیل به یه فعالیت معنادار و لذتبخش بکنیم. مدیری رو در نظر بگیرین که بعد از تفویض یک مسئولیت به یکی از کارمنداش، همه جا از مهارت و توانایی این کارمند در اجرای تمام و کمال مسئولیتش تعریف میکنه. هر بار کارمندش به تنهایی مسئولیتی رو انجام میده، با لبخند رضایتی اون رو نوازش میکنه. حتی اگر خودشم میدونه، باز از چند و چون اجرای کار و جزئیاتش از کارمندش سوال میدرسه، تا کارمندش احساس مفید بودن و مهم بودن بکنه و تشویق بشه که هر بار با یک نوآوری و انجام یک مسئولیت جدید، مدیرش رو شگفت زده کنه و سر ذوق بیاره.

پاراگراف آغازین این هفته متمم، اینجاست که کاربردپیدا میکنه.

از معجزه « معنا» غافل نشیم. معنا بخشیدن به یک کار، وقتی میتونه زندگی در زندان آشویتس رو برای زندانیهاش قابل تحمل کنه، قطعن میتونه حمل یه میمون روی شونه های یه کارمند رو قابل تحمل که هیچ، حتی لذتبخش بکنه.

 

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.