کدام توالت را انتخاب کنم؟ | دن اریلی

۲۷۷ نظر برای کدام توالت را انتخاب کنم؟ | دن اریلی

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : محمدرضا شعبانعلی



یکی از مثال‌هایی که به ذهنم رسید بعضی از کمپین‌هاییه که در سطح جامعه شکل می‌گیره.

مثلاً چند وقت پیش، بحثِ تحریم خرید خودروهای داخلی شکل گرفت.

فرض کنیم کسی در همون روزها قصد داره خودرو بخره و اولویتش، نیاز شخصی به خودرو نیست؛ بلکه نگاه منفعت‌طلبانه‌ی اقتصادی به این مسئله داره (سفته‌بازی).

فرض اول اینه که اگر خیلی‌ها به این کمپین توجه کنند، ممکنه قیمت خودرو - کمی - در بازار کاهش پیدا کنه، پس بهتره صبر کنیم.

فرض دوم اینه که همه مدتی صبر می‌کنند و اگر چنین کمپینی جواب نده و قیمت خودرو کمی بالاتر هم بره، Confidence و اطمینان بسیار بیشتری به روند افزایش قیمت شکل می‌گیره (= خرید خودرو آن‌قدر مطمئن است که تلاش ملی برای کاهش تقاضا هم مانع افزایش قیمتش نمیشه).

این نوع اعتماد، حتی می‌تونه تقاضای سفته‌بازیِ بیشتری ایجاد کنه و نرخ رشد قیمت رو افزایش بده.

بنابراین میشه فرض کرد که بین دو محصول که روی یکی از اون‌ها، کمپینِ نخریم شکل می‌گیره و محصول مشابهی که وارد این نوع کمپین‌ها نمیشه، کمپینِ نخریم می‌تونه به افزایش متورم و سریع‌تر قیمتش کمک کنه و اگر صرفاً به منافع اقتصادی فردی نگاه کنیم، خرید کالایی که مردم تصمیم می‌گیرن با افزایش قیمتش مقابله کنند (به شرط این‌که مطمئن باشیم مردم شکست می‌خورن) می‌تونه در مقایسه با کالایی که مردم روی اون حساس نشده‌اند، بازده اقتصادی بیشتری داشته باشه.

البته تا زمانی که اغلب مردم این معادله رو حل نکنن. وگرنه ماجرای توالت دن اریلی میشه و باید یه لایه پیچیده‌تر فکر کنیم (مثلاً بعد از چند بار اجرای چنین کمپین‌هایی مردم بهتر می‌تونن نتیجه‌اش رو تحلیل کرده و بر همین اساس پیچیده‌تر فکر کنند).

 

مثال دوم مربوط به دورانی هست که Waze و Google Map و نرم‌افزارهای Navigation مشابه، بین مردم کمتر رواج داشت.

من اون زمان، بیشتر حوالی ونک و توانیر و تقاطع همت-کردستان در تهران تردد می‌کردم. بسیاری از ماشین‌های مسافربر فرض می‌کردند که اتوبان، مسیر نامناسبیه و هر کسی راه‌های فرعی رو بلد نیست "گرفتارِ" اتوبان میشه. جالب این‌جاست که مسیرهای فرعی و معبرهای تنگ اون اطراف، همیشه پر از انواع تاکسی‌ها و ماشین‌های مسافربرِ "زیرک" بود که در هم گره خورده بودن و مسیر اصلی که همه‌ی اون‌ها ازش اجتناب کرده بودن، اتفاقاً خلوت‌تر بود.

با توجه به وقت قابل توجهی که اون سال‌ها در ترافیک می‌گذروندم، چند هفته سرگرمِ اندازه‌گیری و ثبت زمان تردد بودم و به نتیجه رسیدم که اگر یک راننده‌ی «کم تجربه» پیدا کنی که مسیر متعارف اتوبانی رو بره، بسیار سریع‌تر به مقصد می‌رسی تا رانندگانِ «با تجربه و حرفه‌ای» که مسیرهای فرعی رو بلد هستن و قراره در هم گره بخورن. چون اغلب اون راننده‌ها هم فقط تا یه لایه بعد  فکر می‌کردن و حاضر نبودن یک مرحله پیچیده‌تر رو تصور کنند.

پی نوشت: فکر می‌کنم این مسئله‌ای که دن اریلی مطرح کرد (با کمی اصلاح و تغییر در مقیاس‌های بزرگتر) به عنوان Minority Game یا بازی اقلیت شناخته می‌شه و اگر در موردش جستجو کنید، مطالب جالبی در موردش توی وب وجود داره.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.