پیشنهاد مطالعه | کتاب ابوالمشاغل – نادر ابراهیمی

۲۶ نظر برای پیشنهاد مطالعه | کتاب ابوالمشاغل – نادر ابراهیمی

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : گروه متمم



زینب عزیز.

شاید اگر به تفاوت "ساده نویسی" و "دقیق نویسی" توجه کنیم، تعارضی که شما به اون اشاره کردید کمرنگ‌تر بشه.

بخشی از چیزی که در متن‌های حقوقی یا متن‌های تخصصی دیده میشه، حاصل "دقیق نویسی" است.

چنان که متمم هم بر "دقیق نویسی" اصرار دارد.

در حوزه‌های تخصصی، گاهی برای دقیق نویسی ناگزیر از استفاده از اصطلاحات تخصصی هستیم.

چنانکه "فرض خودانجام"، شاید نه چندان زیبا باشد و نه چندان قابل درک (برای خواننده‌ی عمومی). اما متمم ناگزیر است در تحلیل تبعات عزت نفس، از چنین واژه ای استفاده کند.

از سوی دیگر در بعضی رشته‌ها مانند حقوق و پزشکی و فلسفه، توجه به این دقت - که ضروری و اجتناب ناپذیر هم هست - باعث می‌شود که حجم زیادی از واژه‌های تخصصی یا Jargon وارد زبان نگارشی و کلامی شوند.

در اینجا چند نکته قابل اشاره است:

* ساده نویسی - لااقل در ادبیات متمم - به معنای نوشتن برای افراد عامه نیست. بلکه به معنای نوشتن به "ساده‌ترین شکل قابل تصور برای انتقال یک پیام خاص" است.

بنابراین، یک متن حقوقی ساده، ممکن است هم‌چنان برای مخاطب عام، قابل درک نباشد.

اما مهم این است که یک حقوقدان، بتواند متن حقوقی خود را بدون کاهش از دقت کلامی، چنان ساده بنویسد که حقوق دان دیگری نتواند همان پیام را با همان دقت و ظرافت‌ها، به شکلی ساده‌تر و یا زیباتر منتقل کند.

* Jargon یا واژه‌های تخصصی، به دو علت کاملاً متفاوت به کار می‌روند. علت نخست، اصرار بر دقت کلامی است که به آن اشاره شد. علت دوم، حفاظت مشاغل تخصصی از خودشان است. به این شیوه که کلمات را چنان دشوار می‌کنند که مطمئن باشند افراد عادی نمی‌توانند حرفشان را متوجه شوند و در این حالت، می‌توانند ادعا کنند که حرفی که می‌زنند و کاری که انجام می‌دهند بسیار تخصصی است.

این حالت دوم، شکلی است که بسیاری از نویسندگان و اهل قلم از آن انتقاد می‌کنند. اگر چه مدافعان خودش را هم دارد.

* در کل، ساده نویسی - چه در متون عمومی و چه در متون تخصصی - یکی از ضعف‌های جدی نگارشی در فرهنگ ماست. شاید به این علت که بخش عمده‌ای از پیچیده نویسی ما، نه با هدف "اصرار بر دقت کلمات" بلکه با هدف "اصرار بر درک و شعور بالای نویسنده" انجام شده. به عبارت دیگر، در اینجا بحث نگارش تخصصی نیست. بلکه اصرار بر شکلی از "فاخر نویسی" است.

چنانکه بعضی از دوستانی که این روزها متون عرفانی می‌نویسند، چنان از ساختار شکسته و واژه‌های مهجور و نامانوس عصر مولوی استفاده می‌کنند، که خواننده‌ی امروزی به سختی می‌تواند معنای کلام آنها را در یابد.

این دوستان، فراموش می‌کنند که متن مولوی در زمان خودش، به زبان روز بوده و اگر مولوی امروز هم بود، به زبان روز می‌نوشت و به سراغ "مهجور نویسی" نمی‌رفت.

شاید چیزی که باید کمی نگرانش باشیم چنین شکلی از "فاخر نویسی" است که مشخصاً هدف آن، انتقال بهتر پیام نیست. بلکه نویسنده ارزش خود را در این می‌بیند که اعلام کند، پیامی داشته است که به خاطر فهم ضعیف مخاطب نمی‌تواند منتقل کند!

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.