معرفی کتاب پرنده به پرنده |‌ حرفهای آن لاموت برای نویسندگان نوقلم

هنرجویان پدرم زندانیان زندان سن کوئنتین بودند که در برنامه نگارش خلاق زندان شرکت می‌کردند. اما او به من نیز بسیاری چیزها آموخت. نه با حرف و سخن، بلکه غالباً در عمل، با نگاه کردن به خود او به عنوان مثال و الگو.

او به زندانیان و نیز به من آموخت که هر روز مقدار کمی بنویسیم و هر کتاب و نمایشنامه بزرگی را که به دستمان می‌رسید بخوانیم. او به ما شعر خواندن را آموخت.

او به ما آموخت که جسور و اصیل باشیم و به خودمان اجازه اشتباه کردن بدهیم و به ما آموخت که حق با جیمز تِربِر است آنجا که گفته، «با مخ به زمین خوردن فقط با متمایل شدن بیش از حد به جلو اتفاق نمی‌افتد؛ چه‌بسا با متمایل شدن بیش از حد به عقب نیز با مخ به زمین بخورید خطر تصادف همان‌قدر که در جلو تاختن و پیش رفتن وجود دارد در عقب کشیدن و پس نشستن هم هست»

در پس دیدنِ اثری چاپ شده از خودت فکر معرکه‌ای خوابیده. این فکر که می‌توانی توجه بسیاری را جلب کنی، بدون آنکه مجبور باشی عملاً در جایی حضور به هم رسانی.

افراد دیگری که حرفی برای گفتن دارند یا می‌خواهند مؤثر واقع شوند، کسانی مانند موزیسین‌ها یا بازیکنان بیسبال یا سیاستمداران، مجبورند بیرون بروند و جلوی مردم ظاهر شوند؛ اما نویسندگان که عموماً خجالتی هستند، می‌توانند در خانه بمانند و همچنان معاشرتی باشند. این امر مزایای واضح بسیاری دارد برای مثال مجبور نیستی لباس رسمی بپوشی و  نمی‌شنوی که همان اول کار هواَت کنند.

همچنان هر کسی را که در خودش نیاز و اجبار به نوشتن را احساس می‌کند تشویق می‌کنم آن‌طور فکر کند.

سعی می‌کنم به همه کسانی که امیدوارند اثری از آنها منتشر شود این هشدار را بدهم که انتشار کتاب مطلقاً آن چیزی که گفته می‌شود نیست، اما نوشتن «آن چیزی که گفته می‌شود» هست.

نوشتن چیزهای زیادی برای دادن و بخشیدن و عطا کردن دارد چیزهای زیادی برای آموزاندن دارد و نیز چیزهای زیادی برای غافلگیری و شگفت‌زده کردن. آن کاری که شما خودتان را مجبور به انجام دادنش می‌کنید – عمل عینی و فیزیکیِ نوشتن- اتفاقاً بهترین قسمت کل این فرایند از کار در‌می‌آید.

مثل این است که فکر کرده باشید مراسم چای را لازم دارید چون به کافئین نیاز دارید اما بعد معلوم شود آنچه واقعاً به آن نیاز دارید خود مراسم چای است. به همین سیاق در جریان کار خواهید فهمید که عمل نوشتن برای گرفتن پاداشی نیست؛ نوشتنْ خود پاداش خویش است.

مصاحبه‌گران از نویسندگان معروف می‌پرسند که آنها چرا می‌نویسند، و اگر درست یادم مانده باشد این شاعر آمریکایی جان اَشبری بود که جواب داد «چون دلم می‌خواهد.» فلانری اکانر پاسخ داد «چون در این کار خوبم.» و وقتی گهگاه پیش می‌آید که مصاحبه‌گران همین سؤال را از من می‌پرسند، من هر دو این گفته‌ها را نقل می‌کنم.

همه آدمهایی که اینجا و آنجا راه می‌روند تبلیغ‌هایی متحرک‌اند برای آن آدمی که هستند.

فلانری اکانر گفته است، هر کس دوران کودکی را سپری کرده باشد مواد و مصالح کافی برای آنکه باقی عمرش را بنویسد دارد.

نوشتن و خواندن حس انزوا و جدا افتادگیِ ما را کاهش می‌دهند.

نوشتن و خواندن به حس زندگی ما عمق داده، آن را در جمیع جهات وسعت می‌بخشند: آنها روح را تغذیه می‌کنند. وقتی نویسندگان وادارمان می‌کنند که سرمان را تکان دهیم چون توانسته‌اند با نثرشان و با حقایقشان درست به هدف زده و جان کلام را بگویند. و باز وقتی آنها از این هم فراتر رفته ما را درباره خودمان یا درباره زندگی به خنده می‌اندازند، اتفاقی که می‌افتد آن است که سرزندگی شادابی و نشاطمان را دوباره باز می‌یابیم.

واژه انسداد (block) دلالت بر آن دارد که چیز یا چیزهایی پشت چیزی گیر کرده است، مثل آنچه در مواردی مانند یبوست و قفل‌شدگی اتفاق می‌افتد؛ اما حقیقت آن است که در وضعیت انسداد ذهنی شما اتفاقاً خالی هستید نه آنکه پر باشید. همان‌گونه که در فصل قبل گفتم این خالی‌بودگی، این خلا یا خُلوّ، می‌تواند بعضی نویسنده‌ها را نابود کند. کاری که احساس شرم و شکست‌خوردگی نیز به عنوان احساسات ملازم آن خلا انجام می‌دهد.

نویسنده بهتری شدن به شما کمک خواهد کرد که خواننده بهتری شوید و این خود پاداشی واقعی است.

تقریباً هر نوشته خوبی با تلاش‌های وحشتناک ابتدایی شروع می‌شود. شما باید جایی کار را شروع کنید. با آوردن چیزی هر چیز روی کاغذ شروع کنید.

یکی از دوستانم می‌گوید پیش‌نویس اول پیش‌نویسِ «همین‌طوری» است – شما فقط آن را همین‌طوری روی کاغذ می‌آورید. پیش‌نویس دوم اما پیش‌نویس «حسابی» است. شما به حسابش می‌رسید و درستش می‌کنید. در این دومی سعی می‌کنید آنچه را باید بگویید درست‌تر و دقیق‌تر بگویید. و بعد نوبت به پیش‌نویس سوم، پیش‌نویس «دندانی» می‌رسد. جایی که شما تک‌تک دندان‌ها را معاینه می‌کنید تا ببینید وضعشان چطور است؛ لق‌اند یا توهم توهم‌اند با پوسیده هستند یا آنکه _اگر شود چه شود!_ خوب و سالم‌اند.

ما همه‌مان می‌دانیم که خواهیم مرد؛ این چندان مهم نیست. مهم آن است که در مواجهه با این واقعیت چه نوع آدمی هستیم.

چیزی که آدم بزرگ‌ها وقتی کودک بودیم فراموش می‌کردند به ما بگویند دلیلش را نمیدانم، اما مطمئنم که عمدی در کارشان نبود، آن است که ما برای آنکه بفهمیم که هستیم و چرا اینجاییم – و، متوسعاً، برای آنکه بفهمیم قرار است چه بنویسیم – اول لازم است که انواع و اقسام خراب کاری‌ها را بکنیم.‌

اولین چیزی که به هنرجویان جدیدم در اولین روز حضورشان در کارگاه می‌گویم آن است که خوب نوشتن ربطی وثیق به گفتن حقیقت دارد.

در بین جانداران ما گونه‌ای هستیم که نیازمند و خواهان شناخت کیستی خودمان هستیم. از شواهد و قرائن چنین بر‌می‌آید که شپش‌ها چنین تمنایی ندارند و این خود یکی از دلایلی است که چرا این قدر کم می‌نویسند! اما ما می‌نویسیم. ما چیزهای خیلی زیادی داریم که بخواهیم بگوییم و بفهمیم.