هشت خرده مهارت برای تصمیم گیری بهتر و حل مسئله

۵۰۳ نظر برای هشت خرده مهارت برای تصمیم گیری بهتر و حل مسئله

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : محمدرضا شعبانعلی



تفکیک بحث ریسک پذیری و شناخت موارد مبهم در تصمیم گیری:

با وجودی که معمولاً تفاوت ریسک و ابهام، از جمله تعریف‌هایی است که در دانشگاه وادار می‌شویم آن را حفظ کرده و در امتحان‌ها تکرار کنیم، با خواندن این درس متوجه شدم که در کنار تفاوت ریسک و ابهام باید به تفاوت ریسک پذیری و ابهام پذیری هم توجه داشته باشم.

من طی چند سال اخیر، چند مرتبه محیط‌های کار قبلی خود را ترک کرده‌ام و فعالیت‌های جدیدی را آغاز کرده‌ام.

امروز که مرور می‌کنم، می‌بینم حداقل در دو مورد، بسیار دیرتر از زمانی که مناسب بوده، اقدام کرده‌ام. در یک مورد چند ماه و در مورد دیگر بیش از دو سال، بعد از زمانی که تقریباً می‌دانستم نمی‌خواهم آنجا بمانم به کار ادامه دادم.

آن زمان احساس می‌کردم ریسک پذیری من پایین است.

ضمناً رفتارهای دیگرم هم این را تایید می‌کرد: معمولاً وقتی تصمیم به جدا شدن می‌گرفتم که برای کار بعدی، شریکی پیدا کرده باشم.

گاهی اوقات، شریک‌ها، هیچ آورده‌ی خاصی هم نداشتند. اما احساس می‌کردم که به من جرات ریسک کردن می‌دهند.

امروز که به این مدل هشت بخشی توجه کردم، متوجه شدم که ضعف تصمیم‌گیری من به ریسک پذیری پایین برنمی‌گردد. لااقل آنجا که لازم بوده، ریسک پذیری مناسب داشته‌ام.

مشکل من درک ضعیف از شرایط ابهام بوده است.

فکر می‌کرده‌ام که شرایط مبهم است. پس دو استراتژی به کار می‌برده‌ام:

اولاً مدت بیشتری در کارم می‌ماندم تا به خیال خودم، اطلاعاتم کامل‌تر شود و تصمیم پخته‌تری بگیرم.

ثانیاً به دنبال یک شریک تصمیم‌گیری می‌گشتم. کار جایگزین را حتماً با شریک آغاز می‌کردم.

چون فکر می‌کردم دو یا سه فکر بهتر از یک فکر است و از عهده‌ی ابهام‌ها بهتر برمی‌آید و من که ریسک پذیری پایینی دارم، با این کار جرات بیشتری برای ریسک کردن پیدا می‌کنم.

 

امروز می‌توانم مشکلم را در چارچوب جدیدی بنویسم:

شریک گرفتن - با منطقی که من داشتم - خود ریسک بزرگتری بوده. چون من از آنها یک تکیه گاه عاطفی می‌خواسته‌ام. نه آورده‌ای فنی یا اقتصادی برای کار. ضمن اینکه همین کار اشتباه، باعث تصمیم‌های سریالی بعدی شده. یعنی سال بعد دوباره دنبال رها کردن کار بوده‌ام.

پس اگر بحث من فرار از ریسک بود، نباید شریک پیدا می‌کردم.

صبر کردنم هم، هیچ کمکی نمی‌کرد.

من اگر آنچه را می‌دانم از آنچه به هر حال نخواهم دانست جدا می‌کردم، متوجه می‌شدم که قسمت عمده‌ی آن چیزهایی که الان برایم مبهم هستند، در دسته‌ی دوم قرار می‌گیرند. به عبارتی چه یک نفر، چه دو نفر، چه ده نفر، از ابهام کم نمی‌شود.

شاید آنچه می‌دانیم افزایش پیدا کند، اما آنچه نخواهیم دانست به همان قوت گذشته باقی می‌ماند.

در کل، اگر امروز بخواهم تصمیم مهم دیگری بگیرم، حتماً نادانسته‌هایم را در یک کاغذ می‌نویسم.

آنهایی را که ممکن است در کنار دیگران، پاسخ بهتری برایشان بیابم از آنها که به هر حال، پاسخ‌شان تا زمان اقدام مشخص نخواهد شد تفکیک می‌کنم.

سپس فکر می‌کنم که آیا شراکت و همراهی دیگران، می‌تواند ابهام من را کاهش دهد؟

یا بدون اینکه ابهام تصمیم گیری من کم شود، فقط ریسک‌های جدیدی هم ایجاد خواهد کرد.

 

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.