مدیریت ذره بینی چیست؟ (+ داستان مدیریت فوق‌ ذره بینی ایلان ماسک)

۲۲۲ نظر برای مدیریت ذره بینی چیست؟ (+ داستان مدیریت فوق‌ ذره بینی ایلان ماسک)

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : مهدی جلالی



متاسفانه اوایل کارم، و حتی هنوز، خیلی وقتها دچار عارضه مدیریت ذره بینی شده ام:

- از کمالگرایی خودم تا چند سال پیش که بگذریم، فکر میکنم مهمترین دلیل که باعث شده بود به این شیوه مدیریت روی بیاورم، عدم اطمینان به توانایی و مهارتهای خودم بود. هرجا شک داشتم که کارها درست تفویض شده یا خیر، سعی میکردم بیشتر دخالت کنم تا خیالم راحتتر باشد.

- بعضی از افراد به درد شغل و پستی که ما برای آنها درنظر گرفته ایم نمی خورند. تشخیص این مساله چندان سخت نیست. اما مشکل اینجاست که دائم تصور میکنیم این فرد بعد از آموزش دیدن شاید بتواند کار را یاد بگیرد. همینطور او را در شغل مورد نظر نگه میداریم، و برای جلوگیری از عملکرد بد، همه کارهای او را زیر ذره بین میبریم. بعد چشم باز میکنیم و می‌بینیم یک سال یا بیشتر گذشته و فردی که برای یک دوره آزمایشی کوتاه مدت استخدام کرده بودیم، حالا دیگر عضوی ثابت از سازمان ماست. کلی هم وقت و انرژی و پول صرف آموزش او شده، و حالا دیگر کنار گذاشتن او آنقدرها هم ساده نیست. به این ترتیب مدیریت ذره بینی ما همچنان ادامه پیدا می کند.

- یکی از اثرات منفی مدیریت ذره بینی این بود که هر وقت نتیجه کارها خراب می شد، به کرات این جمله را از زبان کارکنان می شنیدم: "آقای جلالی، ما همون کاری که شما گفتین مو به مو انجام دادیم. شما هرکار گفتین ما کردیم. ما که نمیدونستیم آخرش قراره چی بشه!" یعنی، برای آنها مهم نبود که کار درست انجام میشود یا نه؛ فقط مهم بود کاری که من گفتم را با دقت، و تمام و کمال انجام بدهند، که مبادا بازخواست شوند.

- اوایل که از این شیوه مدیریتی استفاده میکردم، سازمان ما نمیتوانست از یک حدی بیشتر رشد کند. چون هیچ کس نمیتوانست، یا نمیخواست آنقدر آموزش ببیند که به بهترین و بالاترین حد مهارت در شغل خودش برسد. مثلا من خودم تا حدودی حسابداری بلد بودم. وقتی قرار بود کار حسابدار را دائم زیر ذره بین ببرم، خلاقیت از او گرفته می شد و او نهایتا میتوانست یک نسخه کپی شده از مهارتهای من باشد. درحالیکه اگر دست او را باز میگذاشتم، شاید میتوانست با تکیه به توانایی های خودش، و با اشتیاقی که برای آموختن بیشتر نشان می داد، به یکی از بهترینها در آن حرفه تبدیل شود.

- هیچ چیز بدتر از یک مدیر که همیشه غر می زند نیست. مدیریت ذره بینی، آدم را تبدیل به فردی غرغرو و ایرادگیر میکند. این نکته تلخ را وقتی فهمیدم که یکی از کارکنانم میخواست تسویه حساب کند، و آخر سر گفت: "آقای جلالی، سعی کنید کمتر سر کارمنداتون غر بزنید. بذارین اونها هم از کارشون لذت ببرن". فکر کردم چقدر خودم از آدم غرغرو بدم می آید، اما ناخواسته و به دلیل انتخاب یک شیوه غلط مدیریتی، تبدیل به چنین شخصیتی شده بودم!

- با مدیریت ذره بینی، هیچگاه نمیتوانیم متوجه شویم چه کسی کارش را درست انجام میدهد، و چه کسی از زیر کار در میرود و به سازمان ضربه میزند. چون همه کارکنان دقیقا در حال انجام کاری هستند که هر دقیقه و ساعت توسط ما کنترل میشود. درحالیکه اگر سیستم را درست طراحی کنیم، و تفویض اختیار به درستی انجام شود، از روی نتایج و شاخص های عملکردی، میتوانیم نسبت به عملکرد هریک از کارکنان قضاوت درستی داشته باشیم.

- مدیریت ذره بینی، من را به یک مدیر همیشه درگیر و پرمشغله تبدیل کرده بود. کارهایی که انجام میدادم، در واقع کارهای خودم نبود؛ کارهایی بود که دیگران را به خاطرش استخدام کرده بودم و به آنها پول می دادم. بعد از چند سال چشم باز کردم و دیدم یک مجموعه بی نظم، با سیستمی شلخته و ناکارآمد درست کرده ام. حتی یک روز نمیتوانستم برای مسافرت، یا هر کار دیگری آنرا ترک کنم. هیچ استراتژی برای آینده نداشتم، و کلی کار عقب مانده مربوط به بیمه و دارایی و سایر موارد اداری و حقوقی که انجام آنها وظیفه من بود روی زمین باقی مانده بود.

- برای رفع این معضل، اول از همه کمالگرایی خودم را درمان کردم. (البته کاملا درمان نشدم هنوز، ولی خوب شرایط خیلی بهتره الان.) به این ترتیب، پی بردم که نیازی نیست همه کارها 100 درصد درست و کامل انجام شود. بلکه درصدی از مطلوبیت، که معمولا با شاخص رضایت مشتری سنجیده می شد برای ما کفایت میکرد.

- یکی دیگر از کارهایی که انجام دادم، وسواس و سختگیری در استخدام نیروهای جدید بود. برای هر شغلی، ویژگی های فرد مورد نظر را از قبل روی کاغذ می نوشتم، و تلاش میکردم حتی المقدور مناسبترین گزینه را انتخاب کنم. خساست در پرداخت حقوق را هم کنار گذاشتم، تا افراد مستعد و باهوش را بهتر بتوانم جذب کنم.

- هروقت مشکلی بوجود می آید از خودم سوال میکنم: کجای سیستم ایراد داشته که نتیجه منفی آن اینجا بروز پیدا کرده است؟ معمولا از واکنش سریع و آنی خودداری می کنم. تلاش میکنم خودم را درگیر جزئیات مشکل نکنم و حل و فصل آنرا به افراد زیرمجموعه واگذار کنم. و به جای آن فقط به اصلاح سیستم فکر میکنم. به این ترتیب جلوی تکرار بسیاری از اشتباهات و مشکلات سیستمی گرفته می شود.

- جابجا کردن افراد در پست های مختلف، و تغییر شرح وظایف آنها هم تا حدودی به رفع این معضل کمک کرد. بعضی وقتها، افراد در موقعیت ها و مسئولیت های جدید، کارایی بهتری از خودشان نشان میدهند.

پی نوشت: یک جایی خواندم که، دو روش برای درخواست چای از آبدارچی شرکت هست:
روش اول اینکه به او بگویی: برو سماور را روشن کن، صبر کن آب جوش بیاید و چند قل بخورد. بعد یک قوری تمیز بردار. چای خشک را داخل آن بریز. مقداری هم آب سرد داخل آن بریز، و بعد از چندبار تکان دادن قوری، آب را طوری که چای از داخل آن خارج نشود، بیرون بریز تا برگه های چای خشک، شسته و تمیز بشوند. بعد داخل قوری تا نصفه آب جوش بریز. آنرا سر سماور بگذار و 10 دقیقه صبر کن تا دم بکشد. بعد یک فنجان از آن چای برای من بریز و بیاور.
اما در روش دوم به او می گویی: لطفا یک فنجان چای برای من بیاور.
معمولا وقتی از روش دوم استفاده میکنیم، کیفیت چای خیلی بهتر می شود!

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.