نشانه های عزت نفس پایین | حساس بودن بیش از حد به حرف و نظر دیگران

۱۵۹۵ نظر برای نشانه های عزت نفس پایین | حساس بودن بیش از حد به حرف و نظر دیگران

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : علیرضا سرگزی



سلام
سنسورهای من قبلا خیلی حساس بودند ولی کم کم این حساسیت کاهش پیدا کرد!

یکی از دلایلی که به نظر من باعث کاهش این حساسیت شد این بود که:

به خودم گفتم تا کی برای دیگران می خواهی زندگی کنی، تا کی نظره بقیه برات اهمیت داره، این شد که گفتم فارغ از نظر بقیه برای خودم زندگی کنم و ازش لذت ببرم و باید راه خودمو پیدا کنم.

یکی از کارهایی که انجام میدم Ignore کردنه. هرکی توهین، بی احترامی و ... میکنه رو خیلی راحت با یه جا خالی رد می کنم و به خودم می گم ارزش نداره که بیام ذهنمو با فکر کردن به این جور مسائل بی ارزش درگیر کنم، کارهای مهم تری دارم برای فکر کردن!

با این توجیهات فعلا که دارم خوب و خوش زندگی میکنم.

یه کاره دیگه ای هم که انجام دادم این هست که طی این چند سال گذشته وابستگی خودم رو به افراد و محیط خیلی خیلی کم کردم و این کاهش وابستگی باعث شده که حساسیتی هم به اتفاقات بیرونی نداشته باشم.

وقتی به فردی یا مجموعه ای وابسته میشی خواه نا خواه نسبت به اتفاقات و نظرات اونها هم حساسیت بیشتری به خرج میدی.

به طور کلی شاید قبلا تشویق ها و تنبیهات محیطی روی من تاثیر گذار بود ولی در حال حاضر تشویق های محیطی و آسیبهای ناشی از برخورد های نامطلوب در زندگیم تاثیر خیلی کمی داره، در واقع حرف مردم برام از اهمیت کمی برخورداره!

ولی یک استثنا وجود داره:

نظر افراد مهم زندگیم چه به صورت تشویق چه به صورت برخورد نامطلوب چه مستقیم چه غیرمستقیم، برام ارزشمنده و بهم تلنگری میزنه که مسیر زندگی گذشته رو بررسی کنم و بر اساس اون به مسیر آینده متفاوت نگاه کنم.

چه بسا برخورد های نامطلوب محیطی حقیقت هایی رو به من یادآور بشه که برام تلخه و اون احساس ناخوشایندی که ایجاد می کنه به دلیل عزت نفس پایین من نباشه بلکه به دلیل تلخی اون حقیقت باشه.
 
تشویق ها و تنبیهات درونی برای من خیلی تاثیر گذاره نسبت به بیرونی:

روی کارهایی که انجام میدم فکر می کنم و برای کارهای خوبی که انجام دادم خودمو تشویق می کنم و برای کارهای خطایی که انجام دادم تنبیه میشم، این کار خیلی بهم کمک می کنه.

1. میلاد قانع گفت:

   ۵۴ دیدگاه | ۳۵۶۱ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   با سپاس از متمم

   معمولا به نگاه دیگران نسبت به خودم حساس نیستم، اما گاهی تاثیری بیش از حد دارند. البته روش خاصی برای مقابله ندارم، فقط همیشه سعی کردم با بهبود نگرش و بینش خودم ، تاثیرپذیری از محیط را کمتر کنم.

   برخوردهای نامطلوب معمولاً تاثیر بیشتری نسبت به تشویق های محیطی دارند. البته بستگی به طرف مقابل یا محیط هم دارد. در برخی محیط ها که برای من مهمتر هستند طبیعتن این تاثیر بیشتر است و بعضی مواقع هم که محیط اهمیت کمتری برایم دارد، تاثیر قابل توجهی ندارد.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
2. الهام فیض اللهی ⭐ گفت: (عضو ویژه)

   ۶۲ دیدگاه | ۳۷۸۰ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   کامنتم رو با توجه به نگاهم به الهام امروز مینویسم. این نگاه مدتی هست که ثبات بیشتری نسبت به قبل داره.
   دز حساسیم به تهدیدهای محیطی در حدی نیست که نظرم درمورد خودم رو تا حد زیادی بالا پایین بکنه.
   همینکه در تلاشم ضعف هایی که دارم رو برطرف کنم به من حس بهتری نسبت به خودم میده. حتی اگه  اون ضعف ها رو به سادگی نمیشه برطرف کرد. همینکه میبینم از ده بار دوبارشو درست رفتار کردم(با تمام سختی ها) برای خودم ارزشمنده. به نظرم تهدیدهایی بیرونی این تغییرات بظاهر کوچک رو نمیبینند. وقتی که تمرکزت رو میذاری روی پیشرفتت، حتی اگه اپسیلون به اپسیلون جلو بری، تهدیدهای بیرونی نمیتونن اثرات منفی بجا بذارن. پس ضعف های خودم رو باور میکنم و تلاش میکنم که آروم آروم درستشون کنم، این تلاش، من رو از نوسانهای شدید حفظ میکنه.
   در حال حاضر حسم نسبت به آدمهایی که انرژی من رو با صحبتهاشون میگیرن بد میشه، به نظرم مرحله بعدی باید این باشه که نه تنها محکم باشم در برابر این تهدیدها که حتی حسی هم نداشته باشم.
   اثر تشویق های محیطی خیلی زود محو میشه و ماندگاری کمتری نسبت به اثر آسیب ها داره. تشویق ها بنظرم هیچ وقت عملکرد من رو بهتر نکرده، اما برخوردهای نامطلوب باعث میشه متوقف بشم(هرچند کوتاه). من به حال خودم رها بشم بهتر جلو میرم!

   برای پاسخ دادن وارد شوید
3. مریم رئیسی ⭐ گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۷ درس)

   ۷۸۰ دیدگاه | ۴۱۱۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   در مورد سنسورهای ذهنی در تشخیص توهین و تحقیر جزئی باید بگم، با اینکه به طور کلی گیرایی پایینی ندارم، اما در این مورد خیلی گیرایی ندارم و ضعیف عمل میکنم. خیلی وقتها یکی متلک و طعنه میندازه اما من همچنان با لبخند و خوشحالی به صحبت باهاش ادامه میدم ! تازه بعد از مدتی که دیگری تذکر میده و‌ میگه فلان حرف رو زد و این منظور رو داشت، من متوجه میشم که قضیه چی بوده.

   البته در شرایط مختلف فرق میکنه و گاهی اوقات که در حالت داون هستم و از نظر احساسی وضعیت خیلی خوبی ندارم، حساسیتم افزایش پیدا میکنه و تهدیدهای جزئی رو بهتر تشخیص میدم.

   یکی از روشهایی که برای محکم بودن انجام میدم اینه که با خودم خلوت میکنم و سعی میکنم نقاط قوت و ارزشهای خودم رو به خودم یادآوری کنم و خودم رو‌با گذشته ی خودم مقایسه میکنم و میگم تو که اینهمه قوی بودی و همچین راهی رو طی کردی پس همچنان قوی باش و ارزشهای خودت رو‌فراموش نکن.

   در مورد تشویق و برخوردهای نامطلوب هم خیلی بستگی به این داره که از طرف چه کسانی باشه. اگر این تشویق و برخوردها از طرف کسانی باشه که برام عزیز و بسیار مهم هستند، بله خیلی تاثیر داره . اما سعی میکنم که خیلی به تشویق و برخوردهای نامطلوب دیگران اهمیت ندم.

   ولی الان واقعا نمیدونم که به یک نسبت تاثیر دارند و یا اثر تشویق بیشتر هست.

   به طور مثال در مورد متمم، امتیازهایی که میگیرم و ارزیاب شدن وغیره،‌ با اینکه برام باارزشه اما تاثیرش برای ایجاد انگیزه، در مقابل تاثیری که بازخورد گرفتن از شخص محمدرضا برام داره ، بسیار بسیار ناچیزه.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
4. پرمیس گفت:

   ۲۷ دیدگاه | ۳۳۸۱ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   ۱- با توجه به نوع افراد و نوع ارتباطی که باهاشون دارم، سنسورهای حساسیتی متفاوت عمل میکنن؛ معمولا افرادی که نمیشناسمشون و یا قبولشون ندارم، حتا اگه بدترین انتقادها و توهین ها رو بهم بکنن جز چند لحظه ی کوتاه تاثیری نداره روی ذهنم؛ ولی افراد معدودی هم هستند که بسته به اینکه چقدر بهم نزدیک باشن و چقدر در برابرشون خودم باشم، متاسفانه میتونن حتا با یه اشاره و حتا با سکوت به همم بریزن.

   ۲- هر موقع کسی موفق میشه تا سنسورهای حساسیتی منو فعال کنه، با خودم صحبت میکنم و سعی میکنم تا اگه حرفشون درسته رفتارم رو عوض کنم و اگه قبول ندارم حرفاشون رو، فراموششون کنم. معمولا این مرحله رو با دلگرمی دادن به خودم پیش میبرم و اینکه هر کسی ممکنه اشتباه کنه ولی بعضی وقتا هم دعوا میکنم خودم رو. اتفاق جالبی که میفته اینه که افرادی که چند بار باعث میشن حس خوبی به خودم نداشته باشم و حرفاشون رو به فراموشی میسپارم خودشون رو هم تا جایی که امکانش هست، دیر یا زود از زندگیم حذف میکنم.

   ۳- تشویقهای محیطی، در لحظه خیلی خوشحالم میکنه ولی بعد یه مدت اگه به نتیجه برسم که اون تشویقها بی اساس بوده، اون خوشحالی جاش رو میده به تلاش برای بهبود رفتارام و اینکه اهمیت و جایگاه اون افرادی که فکر میکنم بی اساس تشویقم کردن میاد پایین. عکس این موضوع در مورد تنبیه ها و انتقادات صادقه.

   ۴- اثری که تشویقهای محیطی بر روی من میگذاره شاید به صورت موقت و لحظه ای خیلی بیشتر از برخوردهای نامطلوب محیطی باشه ولی بعد گذشت چند لحظه تا چند ساعت، این نتیجه میتونه عکس بشه. در کل، همه چی بستگی به این داره که خود من چقدر اون تشویق و یا انتقاد رو قبول داشته باشم.

    

   برای پاسخ دادن وارد شوید
5. رز گفت:

   ۲۵۷ دیدگاه | ۳۵۲۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   سنسورهای ذهنی شما، تا چه حد در تشخیص تهدیدهای جزئی محیطی حساس است؟ 

   من قبلا نسبت به انتقاد دیگران خیلی حساس بودم وسریع واکنش نشون میدادم و بخصوص درمحیط کاربسیارازاین موضوع رنج میبردم تااینکه دچاربیماری بسیارسختی شدم که دراثرهمین حساسیت ایجادشده بود.اما باگذروندن یه سری دوره های خودشناسی ومطالعه دراین زمینه الان خیلی زیادسعی میکنم وقتی انتقادی میشنوم یا تهدید محیطی میبینم راحت تربرخوردکنم و اززاویه دیگه ای به اون نگاه کنم وبخصوص سعی میکنم اگه اون انتقاد درستی داره اون رودرخودم بررسی وبرطرف کنم .

   ثری که تشویق‌های محیطی بر روی شما می‌گذارند در مقایسه با آسیب‌هایی که از برخوردهای نامطلوب محیطی می‌بینید چگونه است؟

   مسلما اثرتشویق بهترازاثرتنبیه .تشویق به من انگیزه زیادی میده .اما الان بیشترسعی میکنم ازتنبیه یا محرومیت درسی بگیرم واگه حقم بوده اونو تکرارنکنم ویااصلاحش کنم .کلا خیلی بادیدگاه کینه ونفرت نسبت به گوینده نگاه نکنم .

   برای پاسخ دادن وارد شوید
6. مریم الف گفت:

   ۱۸ دیدگاه | ۳۵۷۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   سلام و روزخوش

   سنسورهای ذهنی من قبلا خیلی فعال بودند و نسبت به برخورد و قضاوت دیگران خیلی زودرنج و حساس بودم اما از زمانی که این موضوع را بررسی و مطالعه می کنم حساسیتم کمتر شده است.

   روش من این است که موفقیت ها و تواناییهایم را مرور می کنم و خودم را با گذشته خودم می سنجم و پیشرفتهایی که داشته ام مرور می کنم. این روش خودباوریم را بیشتر می کند و کمکم می کند کمتر نسبت به نظر دیگران حساسیت نشان دهم.

   اثری که تشویق های محیطی می گذارند خیلی بیشتر از آسیب ها هستند؛ با این وجود آسیب ها هم فکرم را مشغول می کنند و به برخورد مناسب و رفتار مناسبی که باید داشته باشم فکر می کنم !

   برای پاسخ دادن وارد شوید
7. لیلا زمان گفت:

   ۱۳۷ دیدگاه | ۴۰۳۷ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   سلام

   برای من این سنسورها رو بعضی موارد حساستر عمل می کنند.بخصوص اگر احساس کنم ،حرفی یا رفتاری سادگی من رو مخاطب قرار داده .یعنی من رو ساده فرض کنند.اینجور مواقع خیلی احساس بدی پیدا می کنم و حالم بد می شه و رفتارهای احساسی انجام می دم.مثل در خود فرو رفتن و اخم کردن و کناره گیری و گاهی وقتها هم پاسخ صریح دادن به طرف مقابل که اینجور مواقع حالم بهتر می شه.انگار با پاسخ دادن از خودم رفع اتهام می کنم و یا به طرف می فهمونم که اصلا اینجور نیست.

   برای محکم موندن در برابر این تهدیدها سعی کردم که اونقدر سطح داشته هام رو بالا ببرم و با مطالعه ی فراوان و تجربه های درست،احساس کمبود خودم رو جبران کنم .

   خب مسلما تشویق و تایید حس خیلی خوبی به همه ی افراد می ده که نشان از پذیرفته شدنشون داره.برای من اما تایید و تشویق مهم هست البته قبلا خیلی مهمتر بود.ولی با شناخت خودم و کار کردن روی خصلتی که تایید طلبی می نامیدمش،تونستم میزانش رو پایین بیارم.در مورد انتقاد هم دو رفتار در پیش می گیرم.یا می پذیرم  یا اینکه در صدد پاسخگویی و رد این انتقاد برمیام.البته اگر انتقادی رو اول نپذیرفتم و واکنش نشون دادم ،اما از خیلیها این انتقاد رو شنیدم ،سعی می کنم برگردم به خودم و ببینم علت چی بوده و اگر واقعا درسته،سعی کنم که برطرفش کنم.
   از طرفی خیلی وقتها وقتی نادیده گرفته شدم یا روی مورد خاصی قابلیتهای من رو حساب نکردن،و من خلافش فکر می کردم و تصورم خلاف تصور طرف مقابل بود،واکنشم این بوده که واقعا نشون بدم اشتباه کرده.مثلا تو دوره ی ارشد چون رشته ی تحصیلی من با لیسانسم متفاوت بود ،استاد امار و روش تحقیق همون روز اول شروع ترم،به من گفت که انصراف بدم.ولی من موندم و نمره دوم کلاس شدم. موارد اینجوری زیاد داشتم.
   طبق نظریه ی آدلر روانشناس معروف،عقده ی حقارت در همه ی انسانها وجود داره و همین عقده باعث خیلی پیشرفتها در بین خیلی از افراد می شه.
   ” نیروی پویا در پس رفتار افراد،تلاش برای موفقیت و برتری است.
   همه ی نشانه های روان رنجوری برای محافظت از عزت نفس فرد به وجود می ایند.” آلفرد آدلر

   برای پاسخ دادن وارد شوید
8. عزیزاله پوراحمدیان گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۲ درس)

   ۱۹۶ دیدگاه | ۳۳۶۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   ۱ – خیلی زیاد. تقریبا طرز نگاه افراد هم برایم قابل تفسیر و برداشت است.

   ۲ – آشنا شدن و افازیش آگاهی در حوزه عزت  نفس.

   ۳ – قبلا آسیبها هر چند اندک فاجعه بود و لی پاداشها هرقدر زیاد تاثیر اندک داشتند.

   ۴ – یک سخت گیر تمام عیار و کمال گرای مطلق بودم . خوش بختانه بهتر شدم با فایل صوتی و کتابها و مطالب مرتبط دیگر . متشکرم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
9. علی گفت:

   ۱۰۳ دیدگاه | ۳۴۲۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   با سلام
   با تشکر از ارائه این درس.
   برای من بیشتر اعتماد بنفس دخیل است،به این معنی که در کارهایی که دارای مهارت هستم سنسور های ذهنی من اثر محیطی خیلی کمی میپذیرند  و در کارهایی جدید نیز نظرات برخی اشخاص خاص برای من حائز اهمیت است.
   برای مقابله با این تهدیدمحیطی که فراوان هم هستند در حال آموزش و اجرا دائمی تکنیک های عزت نفس هستم که اثرات خیلی خوبی داشته است مثل حمایت بالغ درون از کودک درونم
   تشویق قطعا اثرات انگیزشی معجزه آسا یی دارد و سبب فعال شدن خلاقیت بیشتر من میشود.برخورد نامطلوب سبب عدم تمرکز و درنتیجه خطا در تصمیم گیری و اجرا میگردد.در این مورد خاطره دارم از تعطلیات نوروز امسال که بسیار به این موضوع نزدیک است؛ امسال نوروز بهمراه خانواده و چند تایی از فامیل درجه یک تهران بودیم و من چون آدرس های تهران را بهتربلد بودم قرار شد با یک ماشین به گردش برویم.قرار روز اول بازدید از برج میلاد بود که من بوسیله map گوشی سریعترین مسیر را پیدا کردم،اما یک تابلو را رد کردم و وارد مسیر دیگری شدیم، من تلاش مجددکردم در این لحظه همراهان شروع به شوخی و تیکه انداختن کردن (به قصد خنده) اما همان اثر منفی محیطی سبب شد که من چندین بار مسیر را اشتباه بروم.
    
   در انتها لینک یک فیلم تاثیرگذار از اثر تشویق را برای متممی های عزیز میگذارم امیدوارم که مورد توجه واقع شود. http://www.aparat.com/v/k7XIC

   برای پاسخ دادن وارد شوید
10. بهرو مرزبان گفت:

    ۶۷ دیدگاه | ۳۳۴۸ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    سنسورهای ذهنی شما، تا چه حد در تشخیص تهدیدهای جزئی محیطی حساس است؟
    زمانی کمترین تعریف ها یا انتقادها رو جدی می گرفتم، یادم میاد یکبار فقط بخاطر نظر یک فروشنده کفشی رو خریدم که اصلا اندازه من نبود! با گذشت سالها و تلنبار شدن این دست خاطرات الان خیلی کمتر به انواع تهدیدها واکنش نشون میدم و تصمیم نهایی رو سعی می کنم با نظر خودم بگیرم.
    چه روش‌هایی دارید تا در مقابل این تهدیدها محکم بمانید؟
    برای من بیشتر تجربه کارساز بوده و گاهی هزینه بالایی بابت این تجربه داده ام!! بطور مثال دوستی داشتم که همیشه کار کردن من رو مورد انتقاد قرار می داد و همیشه می خواست من رو متقاعد کنه که تو داری وقت و عمر و جوانی ات رو هدر میدی! من کارم رو رها نکردم ولی تاثیر منفی زیادی روی کارم گذاشت و بعد از مدتها متوجه شدم خود اون شخص در شرف انجام کاری دقیقا” مشابه من هست!! چنین اظهارنظرهای مغرضانه ای باعث شده وقتی کسی نظر مثبت یا منفی خود را  ابراز می کنه، قبل از هر تصمیمی کمی با خودم خلوت می کنم تمام جوانب رو می نویسم، با کس دیگه ای مجددا” مشورت نمی کنم! اجازه می دم افکارم از اون فکر کاملا” رها بشه و دوباره از نو  مثل یک موضوع جدید بهش نگاه می کنم.
    اثری که تشویق‌های محیطی بر روی شما می‌گذارند در مقایسه با آسیب‌هایی که از برخوردهای نامطلوب محیطی می‌بینید چگونه است؟
    آیا به یک نسبت هستند؟ یا اینکه یکی از آنها (تشویق / تنبیه) بیشتر از دیگری بر روی شما تاثیر می‌گذارد؟  قطعا” تشویق جذاب است فقط اشکال در اینه که ما کمتر متوجه تهدیدات پشت یک تشویق نابجا می شیم! گاهی لازم هست کسی با صدای بلند مارو از تهدیدی آگاه کنه ولی بجای اون مارو به ادامه مسیر تشویق میکنه!

    برای پاسخ دادن وارد شوید
11. افسانه گفت:

    ۹۲ دیدگاه | ۴۱۷۱ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    سلام

    حساسیت زیادی ندارم معمولا دیر متوجه می شوم مخصوصا تهدید جزیی، روش من هم اینطور هست که زود واکنش نشان نمیدهم. درموردش فکر می کنم و تحلیل و ریشه های اون تهدید رو پیدا می کنم و فراخور اون راه حلی پیدا می کنم. گاهی در یک گفتگو پاسخ می دهم، گاهی مستقیما در موردش با طرف صحبت می کنم،…
    معمولا از تشویق ها،‌ خوشحال می شوم اما بنظرم اثر برخورد نامطلوب طولانی تر در من باقی می مونه و امیدم رو کاهش می ده. مدتی طول می کشه تا کنار بیام با یک برخورد توهین آمیز، گاهی پاسخ سریع نمی تونم به توهین بدم فقط ناراحت می شم و سکوت می کنم و اغلب تمام دفاعم رو نمی تونم انجام بدم. نصف حرفهام بعدش یادم می یاد.
     
    به یک نسبت نیستند. تنبیه اثر بیشتری داره و هیجان بیشتری رو به من منتقل می کنه. در تنبیه کمی هم به این فکر می کنم که لیاقتم بوده اما در تشویق فکر نمی کنم لیاقتم بوده فکر می کنم خوب بابت اون کار، اون مهارت، اون موفقیت تشویق شدم و این ربطی به من نداره به اون فعالیت ربط داره، حال آنکه در تنبیه فعالیت رو ازخودم و وجودم جدا نمیدونم و در هم تنیده با ارزش خودم می دونم!!؟؟؟

    برای پاسخ دادن وارد شوید
12. سپیده علی وند گفت:

    ۲۱ دیدگاه | ۳۴۶۸ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    سنسورهای ذهنی من،در گذشته چندان در تشخیص تهدیدهای جزئی محیطی حساس نبود ، ولی در حال حاضر، شاید به خاطر برخی درگیری ها و مسایل ناراحت کننده ای که برام پیش اومده ، و قطعا به من آسیب رسونده ، حساسیت من بالا رفته.
    روش من برای مقابله  اینه که اگر منبع تهدید رو قبول نداشته باشم ، سعی می کنم خود تهدید رو ندیده بگیرم ،یا بسته به موضوع و شرایط خلافش رو به خودم ثابت می کنم. ولی در کل امروز فکر میکنم یکی از المانهای خوشبختی،کم اهمیتی نظرات دیگران برای آدمه.یعنی به قضاوت دیگران، در حد امکان در مورد خودم کاری نداشته باشم .
    من فکر می کنم میزان تخریب و تاثیر منفی تنبیه روی من ماندگاری بیشتری داره.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
13. محمد خوشه چین گفت:

    ۸۷ دیدگاه | ۳۵۱۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    ۱) بسیار زیاد

    ۲) ارتباط کمتر ، مقابله به مثل ، رفتارهای تهاجمی ، در برخی موارد بی تفاوت نسبت به طرف مقابل ( اصلاً راه های درستی نیستن امیدوارم با خوندن و تمرین این مطالب بتونم به راه حل های منطقی تر و با ثبات تر فکر کنم )

    ۳) در موارد تشویق بیشتر در حد چند ساعت بوده ولی در موارد برخورد های نامطلوب شاید چند روز ( البته الان سعی می کنم به نوعی رفعشون کنم ) ( میدونم این نشونه ی اهمیت دادن به حرف دیگرانه و حساسیت منه )

     

     

    برای پاسخ دادن وارد شوید
14. نسرین محمدی گفت:

    ۱۰ دیدگاه | ۳۳۰۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    – سنسورهای ذهنی من خیلی حساس بودند اما مدتهاست که دارم روی خودم کار میکنم تا سره را از ناسره تشخیص دهم و حساسیتهای بیجا را حذف کنم.

    – سعی کردم با مطالعه و افزایش خودشناسی محکمتر عمل کنم.

    – معمولا تشویق و تنبیه با توجه به مرجع اعمال، اثرات متفاوتی داشته ولی بنظر میرسد که تنبیه اثر مدت دارتری روی من داشته است.

     

    برای پاسخ دادن وارد شوید
15. آرزو بوبه رژ گفت: (عضو ویژه)

    ۵۰ دیدگاه | ۳۶۱۸ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    میشه گفت سنسورهای من قوی ان اما در طول زمان سعی کردم تاثیرش رو روی خودم کمتر کنم(البته در موارد انتقاد چون تشویق ها واقعا به دلم میشینه و بهم انرژی میده)

    اینکه چطور تاثیر انتقادها رو کم کردم هم به این برمیگرده که با خودم به این نتیجه رسیدم که حتی افرادی که از من انتقادی میکنند هم نظرشون به سرعت درمورد همون موضوع تغییر میکنه و لازم نیست من انرژی م رو روی انتقاد اونا بذارم و سعی کردم کمتر اجازه بدم انرژی منفی حاصل از این انتقادها وارد روحم بشه و خیلی وقتها با یادآوری این نکته به خودم که من قوی ام و نیاز به تایید کسی ندارم و خودم می تونم همه کاری کنم و برای زندگیم و شادی بیشترم تصمیم بگیرم، به خودم آرامش بدم.

    باید بگم تشویقها در لحظه خیلی انرژی بهتری بهم میده اما به دلایلی تاثیر کوتاه مدت تری از انتقادها داره و دلیل اصلیشم اینه که من تشویق ها رو تو ذهنم مرور نمیکنم اما انتقادها رو مرور میکنم. باید بیشتر رو این بخش هم کار کنم

    برای پاسخ دادن وارد شوید
16. معصومه خزاعی ⭐ گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۷ درس)

    ۴۱۴ دیدگاه | ۳۸۶۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    – نسبت به حفظ احترام و ارزش برای خودم حساس هستم و از طرفی در تلاش برای اصلاح و بهبود رفتارم می باشم. در صورت بروز تهدیدهای محیطی، حساسیتم نسبت به نظرات همه اطرافیان یکسان نیست و با توجه به شناختی که از افراد دارم، حساس می شوم. صحبت ها و نظرات بعضی ها را عمداً نشنیده می گیرم، درخصوص نظرات بعضی ها، به پشتیبانی و دفاع از خودم می ایستم و درخصوص نظرات افراد خاصی که برایم اهمیت دارند حساسیت بیشتری دارم و سعی می کنم با تامل بیشتر، دلیل بروز آنرا بررسی کنم.
    – برای اینکه سریعا در برابر این تهدیدها موضع گیری نکنم، مدت زمانی را بر روی گفته و نظر شخص فکر می کنم البته بسته به اینکه طرف مقابلم چه کسی است؟ اصلا آیا نیاز به حساس شدن بر روی نظر او هست؟ رفتارم را بررسی می کنم و در کشف علت و معنای تهدید صورت پذیرفته تامل می کنم.
    – نسبت به نظرات مثبت و منفی اطرافیان، با توجه به میزان صمیمیت و اولویتی که آن شخص برایم دارد حساسیت نشان می دهم. درخصوص تشویق های محیطی هم با توجه به اینکه اینگونه بازخوردها را از جانب چه کسی دریافت می کنم روی افزایش و توسعه آن رفتارها اقدام می کنم.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
17. پیمان گفت:

    ۱۲۳ دیدگاه | ۴۰۵۷ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    من نسبت به تهدید ها و خیلی حساس هستم و زود واکنش نشان می دهم و تشویق دیگران برایم بسیار مهم است. به ویژه کسانی که نظرشان برایم بسیار مهم است و اگر آن ها از من ایراد و یا انتقادی بکنند زود واکنش نشان می دهم.

    ولی با توجه به توصیف خودم در پاراگراف بالا، تجربه ای هم دارم که این حساسیت به حداقل خودش رسید. چند وقت پیش پسرم مریض شد و من او را به بیمارستان بردم. خیلی ها ار روی علاقه ای که به پسرم داشتند ، کارهای من را نقد و یا از من ایراد می گرفتند که به طور معمول این ایرادها و انتقادها در من ایجاد واکنش می کرد و لی این بار چون سلامت پسرم برایم بسیار با اهمیت بود، بر اساس باور خودم عمل کردم و در نهایت هم حال پسرم بهتر شد و همه آن هایی که به من ایراد و انتقاد می کردند، حالا شجاعت من را در تصمیم گیری ها تحسین می کردند.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
18. مهدیه رحیمی گفت:

    ۱۲۴ دیدگاه | ۳۶۵۸ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    سنسورهای ذهنی شما، تا چه حد در تشخیص تهدیدهای جزئی محیطی حساس است؟
    در بیشتر مواقع زیاد به این تهدیدها اهمیت نمی دم. ولی توی مواردی که از سمت محیطی آسیب دیده باشم و این اذیت شدن ها در بازه زمانی طولانی به من وارد شده باشد، معمولا نسبت به آن فضا حساسیتم بیشتر می شود.
    چه روش‌هایی دارید تا در مقابل این تهدیدها محکم بمانید؟
    اغلب آدم ها به خاطر ضعف های درون خودشان نسبت به تخریب آدم های اطرافشان می زنند. معمولا سعی می کنم در یک فضای منطقی رفتار آن ها را تا حدودی تحلیل کنم. آن قسمتی که مربوط به ضعف های خودم باشد، سعی می کنم واقع بینانه بپذیرم و سعی در برطرف نمودن آن نمایم. ولی برای خودم این موضوع را شفاف می کنم که همه حرف ها و حرکات آنها نسبت به من واقع بینانه نیست و دلیلی ندارد که بخواهم آن ها را به خودم نسبت بدهم و به قول استاد از کیسه عزت نفسم خرج کنم.
    البته از وقتی که در این کارگاه شرکت می کنم نسبت به این موضوع حساس تر شده ام.
    اثری که تشویق‌های محیطی بر روی شما می‌گذارند در مقایسه با آسیب‌هایی که از برخوردهای نامطلوب محیطی می‌بینید چگونه است؟
    آیا به یک نسبت هستند؟ یا اینکه یکی از آنها (تشویق / تنبیه) بیشتر از دیگری بر روی شما تاثیر می‌گذارد؟
    معمولا تشویق ها اثر مطلوبتری دارد. از بچه گی هیچ وقت از اینکه مورد توبیخ و تنبیه افراد قرار بگیرم می ترسیدم.

    برای پاسخ دادن وارد شوید
19. شرافت رحمانی گفت:

    ۱۲۱ دیدگاه | ۴۰۱۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    سنسورهای ذهنی شما، تا چه حد در تشخیص تهدیدهای جزئی محیطی حساس است؟

    اون قدی که حتی تویه مهمونی هزار نفره یکی توی گوشه ای ناراحت بود ،من فک می کردم نکنه کاری کردم و از دستم ناراحت شدن:):)
    چه روش‌هایی دارید تا در مقابل این تهدیدها محکم بمانید؟
    حرف بزنم .مثلا می رم جلو  و می گم … چیزی شده ما کاری کردیم .

    یا درمورد ناراحتیم حرف بزنم و

    اثری که تشویق‌های محیطی بر روی شما می‌گذارند در مقایسه با آسیب‌هایی که از برخوردهای نامطلوب محیطی می‌بینید چگونه است؟

    معلم سوم دبستانم یه جمله رو با توپ وتشر بهم گفته هنوز یادمه و  تمام خاطراتم مال حرفهایی که نتونستم به موقعش بزنم

    آیا به یک نسبت هستند؟ یا اینکه یکی از آنها (تشویق / تنبیه) بیشتر از دیگری بر روی شما تاثیر می‌گذارد؟

    تنبیه تاثیر بدش روم بیشتر بود و تشویق رو خیلی جدی و واقعی نمی دونستم .

     

     

     

    برای پاسخ دادن وارد شوید
20. سعید میربرون گفت:

    ۳۷۸ دیدگاه | ۴۰۵۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
    

    سنسورهای ذهنی شما، تا چه حد در تشخیص تهدیدهای جزئی محیطی حساس است؟
    با این مفهوم که حرفی که زده میشد بهم بربخوره قبلا خیلی حساس تر بودم. هر حرفی رو به نوعی به خودم مربوط می کردم و رنجیده میشدم. چون فرآیند بالا بردن عزت نفس در من بر مبنای آموزش بوده و خودم گام به گام سعی کردم توانم رو در این زمینه تقویت کنم هنوز هم سنسورهام به نسبت بقیه حساس ترند، اما این نتیجه گیری ها و عکس العمل هام هستند که پخته تر شدند.
     
    چه روش‌هایی دارید تا در مقابل این تهدیدها محکم بمانید؟
    اولین و شاید مهم ترین کاری که در اینگونه مواقع میکنم کنترل خودم و جلوگیری از رفتارهای تکانشی هستش. هر چقدر زمان بگذره احتمال پادرمیانی عقل و استفاده از آموخته ها و تحلیل شرایط بر مبنای توانایی هام بیشتر میشه.
    بعدش اینکه سعی میکنم با سر برم تو شکم مساله! منظورم فیزیکی نیست J یعنی اگر احساس کنم مساله ای وجود داره که بصورت مبهم  به من برمیگرده بصورت واضح و روشن در موردش سئوال کنم (شاید در ابتدا کار خوشایندی نباشه اما الان از صراحتش لذت میبرم)
    دیگه اینکه معمولا طبقه بندی از انسانها در ذهن دارم. بعضی ها حرفشون مطلقا اهمیت نداره. بعضی ها اینجوریند که مدان نق میزنند و فقط نکات منفی رو میبینند. بعضی ها از روی حسادت ممکنه کارهایی بکنند. بعضی ها ناخواسته حرفی میزنند و بعضی ها هم واقعا قصد انتقاد دارند که باید بهشون گوش بدم و در صورت لزوم ازشون درمورد انتقادی که مطرح میکنند جزییات بپرسم تا مساله روشن بشه.
     
    اثری که تشویق‌های محیطی بر روی شما می‌گذارند در مقایسه با آسیب‌هایی که از برخوردهای نامطلوب محیطی می‌بینید چگونه است؟ آیا به یک نسبت هستند؟ یا اینکه یکی از آنها (تشویق / تنبیه) بیشتر از دیگری بر روی شما تاثیر می‌گذارد؟
    خوب واقعیتش اینه که من نمیتونم منکر بشم که تشویق ها بیشتر حال میدن! اما من به شخصه از برخوردهای نامطلوب هم برای خودم از درون یک موتور محرک، یک عامل تقویت کننده و یک منبع انگیزه میسازم. ممکنه بیشتر طول بکشه یا درد بیشتری داشته باشه اما نتیجه ش بنظرم محکم تر و ماندگارتره. سخنی منسوب به نیچه هست که :”آن چیزی که مرا نکُشد، نیرومندترم می سازد“

    برای پاسخ دادن وارد شوید
« قبلی 1 2 3 4 5 … 77 بعدی »