نشانه های عزت نفس پایین | حساس بودن بیش از حد به حرف و نظر دیگران

۱۶۰۸ نظر برای نشانه های عزت نفس پایین | حساس بودن بیش از حد به حرف و نظر دیگران

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : علیرضا سرگزی



سلام
سنسورهای من قبلا خیلی حساس بودند ولی کم کم این حساسیت کاهش پیدا کرد!

یکی از دلایلی که به نظر من باعث کاهش این حساسیت شد این بود که:

به خودم گفتم تا کی برای دیگران می خواهی زندگی کنی، تا کی نظره بقیه برات اهمیت داره، این شد که گفتم فارغ از نظر بقیه برای خودم زندگی کنم و ازش لذت ببرم و باید راه خودمو پیدا کنم.

یکی از کارهایی که انجام میدم Ignore کردنه. هرکی توهین، بی احترامی و ... میکنه رو خیلی راحت با یه جا خالی رد می کنم و به خودم می گم ارزش نداره که بیام ذهنمو با فکر کردن به این جور مسائل بی ارزش درگیر کنم، کارهای مهم تری دارم برای فکر کردن!

با این توجیهات فعلا که دارم خوب و خوش زندگی میکنم.

یه کاره دیگه ای هم که انجام دادم این هست که طی این چند سال گذشته وابستگی خودم رو به افراد و محیط خیلی خیلی کم کردم و این کاهش وابستگی باعث شده که حساسیتی هم به اتفاقات بیرونی نداشته باشم.

وقتی به فردی یا مجموعه ای وابسته میشی خواه نا خواه نسبت به اتفاقات و نظرات اونها هم حساسیت بیشتری به خرج میدی.

به طور کلی شاید قبلا تشویق ها و تنبیهات محیطی روی من تاثیر گذار بود ولی در حال حاضر تشویق های محیطی و آسیبهای ناشی از برخورد های نامطلوب در زندگیم تاثیر خیلی کمی داره، در واقع حرف مردم برام از اهمیت کمی برخورداره!

ولی یک استثنا وجود داره:

نظر افراد مهم زندگیم چه به صورت تشویق چه به صورت برخورد نامطلوب چه مستقیم چه غیرمستقیم، برام ارزشمنده و بهم تلنگری میزنه که مسیر زندگی گذشته رو بررسی کنم و بر اساس اون به مسیر آینده متفاوت نگاه کنم.

چه بسا برخورد های نامطلوب محیطی حقیقت هایی رو به من یادآور بشه که برام تلخه و اون احساس ناخوشایندی که ایجاد می کنه به دلیل عزت نفس پایین من نباشه بلکه به دلیل تلخی اون حقیقت باشه.
 
تشویق ها و تنبیهات درونی برای من خیلی تاثیر گذاره نسبت به بیرونی:

روی کارهایی که انجام میدم فکر می کنم و برای کارهای خوبی که انجام دادم خودمو تشویق می کنم و برای کارهای خطایی که انجام دادم تنبیه میشم، این کار خیلی بهم کمک می کنه.

1. سارا سبزواری گفت: (عضو ویژه)

   ۹ دیدگاه | ۶۸ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   سنسورهای مغزی من خیلی حساس بودن در گذشته خانوادم خیلی بازخورد منفی بهم میدادم و من سرخورده میشدم عزت نفس مو از دست داده بودم ولی طی چند سال اخیر اتفاقاتی افتاد و بعدش هم ازدواج کردم ، ارتباطات م با خانواده کم شد بعد به خودم گفتم این افراد دیگه تاثیری تو زندگی ام ندارند چون همسرم پشتیبانم بود و کسی جرات نمی‌کرد در حضورش حرفی بزنه پس کلا بی خیال شدم و یکی دوبار هم که خواستن ازم انتقاد بی مورد بکنند بهشون گفتم برای من نظر شما و اینکه پشت سرم چی میگید مهم نیست و با این ترفند سخن چینی به حداقل رساندم ولی تو محیط کار با اینکه می‌دونم کارم خوب هست و در برقراری ارتباط با مشتری خوب هستم اگر مدیر ازم انتقاد کنه سریع به خودم می‌گیرم و عزت نفسم از دست میدم و مسأله بزرگ می‌کنم به نظرم باید سیستم خانواده در کارم هم پیاده کنم و کمال طلبی که باعث حساس شدن سنسورهای مغزی ام شده به حداقل برسونم

   برای پاسخ دادن وارد شوید
2. زهرا حاجی‌قاسمی گفت:

   ۳ دیدگاه | ۱۰۶ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   لعنت به تکامل و قانون تنازع بقا، که باعث می‌شه پیام‌های منفی و نشانه‌های خطر و احساس‌های منفی بیشتر از پیام‌های مثبت در ذهن ما تأثیر داشته باشه. کاملا می‌بینم که هزاران تعریف و تمجید رو کُنه روانم باور نمی‌کنه اما با چند انتقاد می‌تونه فروبپاشه.
   بله سنسورهای ذهنی من حساس‌اند. به‌خصوص وقت‌هایی که حالم با خودم خوب نباشه یا به‌واسطه‌ی یه مشکلِ دورن‌رابطه ناامن باشم و پشتم رو خالی حس کنم. کاملا تشخیص می‌دم وقت‌هایی رو که توی ارتباط با آدم‌ها پرخاشگرم و زبونم تیزه به‌خاطر اینکه ناامنم و سپر گرفتم دور خودم انگار که هر آدم یک دشمن بالقوه است و من فوق‌العاده آسیب‌پذیر.
   دارم فکر می‌کنم آسیب‌پذیر بودن و در دسترس بودن رو توی رابطه به‌عنوان یک صفت خوب شنیدم. پس فرقش با آسیب‌پذیری بد چیه؟

   شاید من نباید در مورد احساس ارزشمندی خودم آسیب‌پذیر باشم یا شک کنم یا بیدی باشم که با کوچک‌ترین بادی بلرزه. ریشه‌ای محکم تو خاک داشته باشم ولی شاخه‌هام توی رابطه با آدم‌های مهم زندگی‌م بتونه با باد تکون بخوره، تأثیر بپذیره، انتقاد بشنوه، تغییر کنه.
   من چی کار می‌کنم برای خودم که کمتر حساس باشم؟ من از وقتی خواهرزاده‌ی کوچیکم رو تماشا کردم با خودم رحیم‌تر شدم. دیدم توی خیلی از چیزهای به‌نظر پیش‌پاافتاده مثل آب تو لیوان ریختن خراب‌کاری می‌کرد و ذهنش نمی‌تونست پیش‌بینی کنه وقتی با این زاویه می‌ریزه، لیوان چپه می‌شه. با خودم گفتم همین چیز ساده اصلا بدیهی نیست برای اون. من چند سال تجربه‌ی زندگی دارم، چند بار همین عمل ساده رو انجام داده‌ام و با تجربه، سعی، خطا، کارها رو یاد گرفتم؟ همه‌ی کارهای زندگی مثل همین آب ریختنه. چطور اشتباه کردن رو از خودم نمی‌پذیرم؟ من اجازه دارم بارها اشتباه کنم. مثل بچه‌ای که بیش از یک سال طول می‌کشه تا یادبگیره راه بره.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
3. امیرعلی قربانی ⭐ گفت: (عضو ویژه)

   ۲۳ دیدگاه | ۵۷ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   سنسور‌های‌ ذهنی من نسبتا حساسیت کمی دارن. اما اگه بخوام حساسیت سنسورهای ذهنی خودم نسبت به سیگنال‌های مثبت و منفی رو مقایسه کنم ممکنه سیگنال‌های خوب سریعا من رو سرخوش نکنن ولی حساسیت سنسور‌های ذهنیم روی سیگنال‌های منفی بیشتر هست و ممکنه من رو بیشتر از چیزی که سیگنال‌های مثبت شاد می‌کنن ناراحت کنن.
   درمورد حفاظت از خود (Overprotective) هم در گذشته کارهایی انجام دادم که می‌تونستن حفاظت از خود باشن. در اینجا چند مثال می‌زنم:

   به نظرم من استعدادی در فوتبال ندارم و قبلا می‌ترسیدم با دوستام که تو این ورزش بهتر از من هستن فوتبال بازی کنم که نکنه من بد بازی کنم و اون ها مسخره‌ام کنن.

   وقتی معلم سر کلاس داوطلبانه درس می‌پرسید با خود فکر می‌کردم داوطلب بشم و درس رو جواب بدم اما بعدا با خودم فکر می‌کردم که بهتره داوطلب نشم، چون اگه نمی‌تونستم درس رو جواب بدم معلممون سرزنشم می‌کرد و جلوی دوستانم ضایع می‌شدم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
4. فائزه شرق گفت: (عضو ویژه)

   ۵ دیدگاه | ۲۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   سنسور های ذهنی من نسبتا حساس اند ، البته در گذشته آدم حساس تری بودم و همیشه تاثیر پذیریم از نظرات منفی بیشتر از نظرات مثبت بود. یه روز وقتی که داشتم یه بخش از overthinkingخودم رو درباره حرفی که یه نفر بهم گفته بود به یه دوست تعریف میکردم ، دوستم بهم گفت ببین آیا واقعا این موضوع ۱۰ سال بعد مهمه؟ و نه مهم نبود! و همین بعد ها مکانسیم دفاعی من دربرابر حساسیت بیش از حدم رو جزئیات شد ، راستش وقتی این سوالو درباره خیلی چیزا از خودم میپرسم ناگهان خیلی چیزا دیگه ارزش فکر کردن و حساسیت به خرج دادن دربارشون رو نداشتن .
   و بله من رفتار های overprotectiveهم دارم ، مثلا همین عدم توانایی برای مخالفت کردن توی یه جمع یا عدم مطرح کردن پیشنهادها یا طرح مسائل از ترس اینکه پیشنهاد خوبی نباشه یا بقیه ازش استقبال نکنن

   برای پاسخ دادن وارد شوید
5. حسن مرادخانی گفت: (عضو ویژه)

   ۲ دیدگاه | ۲۵۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   انگیزه من برای مطالعه این درس همین مسئله اجتناب بود. از ابتدای ترم قبل دانشگاه تصمیم گرفتم ارتباطم رو با بقیه بهتر کنم و بیشتر با همکلاسی ها وقت بگذرونم. از همون روز اول از دو نفر خوشم اومد و دلم میخواست باهاشون دوست بشم. امروز و بعد از تقریبا دو ترم تقریبا با همه ارتباطی بسیار خوب (البته عالی نه) دارم به جز همون دو نفر. اون دو نفر تنها کسایی هستند که باهاشون سلام علیک عادی هم نمیکنم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
6. سارا گفت: (عضو ویژه)

   ۱۲ دیدگاه | ۳۶۱ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   من در گذشته آدم حساسی بودم هنوز هم البته هستم اما به وضوح در بخش هایی از زندگیم این رو متوجه میشوم که میزان این حساسیت کاهش پیدا کرده و ذهن من دیگه به اندازه گذشته درگیر یک سری از مسائل و جزئیات نمیشه (البته که ممکنه در بخش هایی هم این حساسیت بیشتر شده باشه)فکر می کنم یکی از چیزهایی که روی من تاثیر گذاشته آدم های اطرافم و دایره ارتباطی ام بوده .مثلا من در کنار آدمی قرار گرفتم که در مواجهه با یک سری از مسائل خیلی ساده تر از من فکر می کرد و مثل من خودش رو درگیر جزئیات نه چندان مهم و حاشیه ها نمی کرد و ذهن شفاف تری هم داشت .بعد از یک مدتی معاشرت ،من در هنگام تصمیم گرفتن و قضاوت های ذهنیم و دسته بندی کردن اطلاعات پیش خودم این سوال رو از خودم می پرسیدم که اگر جای فلانی بودم آیا به این موضوع اهمیت میدادم ؟آیا وقت و انرژیم رو صرف همچین موضوعی می کردم ؟و یک جورایی خودم رو جای اون فرد می گذاشتم و سعی می کردم تا حدی مثل اون فکر کنم و نگاه کنم .این کار به من کمک کرد که از فکر کردن بیش از حد به جزئیات در بعضی مسائل دست بکشم .

   و در نهایت جالب ترین جمله‌ی این درس برای من اونجایی بود که می گفت (…نکته‌ای که افراد دارای عزت نفس پایین فراموش می ‌کنند این است که در مهمانی دنیا، هیچ‌کس لباس سالمی بر تن ندارد…)

   برای پاسخ دادن وارد شوید
7. نورا ملایی ⭐ گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۱ درس)

   ۵۶ دیدگاه | ۸۷۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

    
   سنسورهای ذهنی من فعال هستن ولی مواجهه‌ی مداوم من با آدمی که به شدت منو بابت تمام کارام مورد انتقاد قرار میده باعث شد بعد ماه‌ها به این فکر کنم که اون آدم عوض نمیشه ولی شاید اگر من کمی عوض بشم وضعیت برام راحتتر بشه. هنوز هم گاهی اوقات فکر می‌کنم به اینکه اصلا ممکنه عزت نفس من با وجود این تهدید بیرونی همیشگی بیشتر بشه ولی در سایر مواقع حس می‌کنم تونستم کمی عزت نفسم رو افزایش بدم و مدیریت بهتری نسبت به نقد‌های بی‌جا و با‌جاش داشته باشم.‌ یکی از راه‌حل های جدیدی که پیدا کردم گوش ندادنه:) یعنی وقتی داره غر میزنه من تمام حواسم به صحبت‌های اون فرد نیست، ظالمانه و غیر منطقی به نظر میرسه که دستامونو بذاریم رو گوشمون و حرف طرف رو نشنویم، طبیعتا اینکارو نمی‌کنم، در اون لحظه مثلا در حین اینکه داره منو بابت جا گذاشتن کلیدم سرزنش می‌کنه با خودم حرف می‌زنم و اینو مرور می‌کنم که جا گذاشتن کلید منو به آدم بدی تبدیل نمی‌کنه و این باعث میشه کمتر حواسم به حرفاش باشه. همچنین ممکنه با یکی از آدم‌های امن زندگیم در مورد موقعیت پیش اومده حرف بزنم و خب در اغلب موارد می‌بینم نقد‌هاش بی‌جا بوده و الان این تفکر که اگر من آدم بی‌نقصی باشم از سمت این فرد مورد پذیرش بیشتر و انتقاد کمتری قرار می‌گیرم کمرنگ‌تر شده و می‌دونم راه‌حل در این نیست.
   تاثیر‌پذیری من از پیامای مثبت و منفی‌ تقریبا به یه اندازه شده. حس می‌کنم قبلا نسبت به منفی‌ها حساس‌تر بودم.
   مصداقی از  Overprotective بودن من همین حضور در کلاسیه که در اون دیر کردم. ممکنه به خاطر دیر کردن وارد کلاس نشم. چند وقت پیش در راه دانشگاه به ترافیک خوردم و چند دقیقه‌ای دیر رسیدم. استاد اون درس به شدت آدم گیری هستن و با اینکه چهره‌ی خودم رو نمی‌دیدم بعد اینکه نشستم متوجه شدم چقدر توی اون لحظه حالتی از درماندگی توی چهره من بوده. در حالی که بعد من دوستانی هم اومدن کلاس و با اینکه بیشتر از من دیر کرده بودن خیلی ریلکس‌تر از من وارد شدن.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
« قبلی 1 … 76 77 78