امید به زندگی | آیا به مرگ فکر می‌کنید؟

11 نکته برای امید به زندگی | آیا به مرگ فکر می‌کنید؟

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : مونا محمدی



مرگ تجربه ایست که بارها و بارها در طول زندگی به صورت های مختلف تجربه اش میکنیم: با تجارب نزدیک به مرگ برای خودمان یا در تجربه مرگ اطرافیان و نزدیکانمان و اخباری از مرگ ناشی از انواع عوامل طبیعی و انسانی برای همنوعانمان در سراسر دنیا.
به نظر میرسد که عوامل متعددی ، درمفهوم مرگ در ذهنمان و انتظار زندگی تاثیرگذار است.انتظار زندگی ممکن است که تحت تاثیر تجاربمان در مورد مرگ وطرز نگاهمان به زندگی و شرایط بدنی و محیطی باشد و در سنین مختلف فرق کند..مثلا یک فردبزرگسال  با سلامت جسمی ممکن است که انتظار زندگی اش در مقایسه با یک کودک سرطانی که اِنداستیج است ، بیشتر باشد.
در بررسی کوتاهی که داشتم پژوهشها عواملی ازجمله  عوامل اقتصادی مانند میزا ن درآمد؛ رفتارهای سلامت مثل سیگار کشیدن و مصرف الکل؛ عوامل روانی اجتماعی مانند ارتباط با دیگران ؛ همینطور سن ، جنسیت ، واسترس را با میزان انتظار زندگی مرتبط نشان داده اند. به نظر می رسد که انتظار زندگی ذهنی یک مولفه مهم  درسلامت، و طول عمرو برهدف گذاری بلندمدت موثراست.
از سویی دیگرمیل به زندگی مفهومی شخصی تروتمنای بودن در این جهان و تجربه آن است و حتی در انسانی که خودخواسته به زندگی پایان می دهد، همچنان میل به زندگی وجود دارد.
با فرض بر سالم بودن فرد به لحاظ جسمی و روانشناختی و نبود هیچگونه عامل تهدید کننده زندگی، انتظار زندگی و میل به زندگی می تواند برابر باشد. ولی در تجربه واقعی، با گذر زمان و افزایش سن و تغییر شرایط جسمانی و عوامل متعدد دیگر، انتظار زندگی ممکن است کاهش یابد و میل به زندگی  به نظر طولانی تراز انتظار زندگی درنظرگرفته  شود.
من  مفهوم مرگ را در کودکی با مرگ جوجه هایی که نگه میداشتم؛آدمهایی که فوت میکردند و می شنیدم؛ بخشی از فرهنگ مذهبیمان که توجه ویژه به مرگ انسانها دارد ومناسک بسیاری مرتبط با یادبود بزرگان مذهبی در آن وجود دارد و  جنگ و تصاویر دلخراش آن از تلویزیون شناختم و تجربه کردم. اما تجربه مرگ به عنوان فقدانی که بر من تاثیرگذار باشد را در نوجوانی با مرگهای متعددی که پشت سر هم در اقوام نزدیک رخ داد درک کردم .به گمانم همین تجارب فردی و فرهنگی و رویارویی های مکرربا مرگ، در مرگ اندیشی دهه سوم زندگی من تاثیر گذار بوده است.
حالا سالهاست که  بیشتر به زندگی فکر میکنم نه مرگ.برایم  مرگ، تجربه ناگزیر و حتمی است در آن لحظه که تجربه زندگی در این فرم به پایان میرسد.شاید تا همین قدر را میتوانم با اطمینان بگویم و نه بیشتر. فقط می دانم که سالهاست مرگ برایم دوشادوش زندگی است و انگار سایه در سایه ی زندگی راه می رود.سالهاست که مرگ دیگر نه صرفا دریچه ای به جهان دیگر، نه آغازی برای هرآنچه وعده اش داده شده است، که یک تجربه محتمل در هر لحظه از زندگی می تواند باشد؛ در هر لحظه که بودنم به این شکل که در حال تجربه کردنش هستم، پایان بپذیرد.
با این توضیح یعنی همین حالا آماده مردن هستم. پذیرفته ام که مثل زندگی که بخشی از آن خارج از اختیار من است، مرگ هم رخ دادنش فقط به من بستگی ندارد و ممکن است بسیاری از عوامل و حوادث منجر به پایان زندگی شود که در زمانی نامعلوم رخ خواهد داد.اما زندگی را دوست دارم و تا زمانی که توانایی ادراک جهان از من سلب نشده، مایلم زندگی کنم و زندگی را تجربه کنم و اگر توانستم برای جهان پیرامونم مفید و اثرگذار باشم و تازمانی زنده باشم که زندگیم با کیفیت باشد و زنده بودنم رنجی برای دیگران نباشد.
 انتظار زندگی رادر دو بخش انتهایی طیفش تصور میکنم که شاید پارادوکسیکال باشد. برای خودم حد ماکسیمم ممکن برای زندگی درحالت باکیفیت را درنظر میگیرم اما همیشه گوشه چشمی هم دارم که هیچ قطعیتی در میان نیست و این را پذیرفته ام و از آن برای یادآوری تجربه کردن لحظه  لحظه زندگی کمک می گیرم.
ونهایتا به نظرم گفتگو در مورد مرگ موضوعی برای هر فضای گفتگوی بین فردی نیست.چه بسا طرح موضوع مرگ در گفتگو برای بسیاری از افراد که هنوز از فکر کردن به مرگ واهمه دارند، احساس خوشایندی نباشد و ترجیح بدهند در چنین گفتگویی مشارکت نداشته باشند و برای بسیاری مقوله ای شخصی تلقی شود.شخصا در گفتگو با دوستان صمیمی ام  درمورد آن صحبت میکنم .
به نظرم نگرش ما نسبت به مقولات مرتبط با مرگ به نحوی بیانگر طرز نگاه ما به زندگی است و اندیشیدن به آن سازنده است.در طول زمان شکل می گیرد و در آینده هم ممکن است تغییر کند.

 
دوست گرامی مشاهده تمرینهای مربوط به این درس، صرفا برای کاربران متمم امکانپذیر میباشد.
.