آموزش نویسندگی | چند نکته از زبان جان اشتاین بک

۲۳ نظر برای آموزش نویسندگی | چند نکته از زبان جان اشتاین بک

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : امیر علمی



كلاس سوم يا چهارم ابتدايي بودم، معلم نداشتيم همه سر و كول هم مي‌پريدند، هم‌همه و جيغ و داد بود، من اينجور وقتها سرم رو ميزاشتم رو ميز و آروم با انگشتهام روي قسمت زيري نيمكت، همونجايي كه كيفمون رو مي‌ذاشتيم ضرب مي‌گرفتم، موسيقي انگشتام توي يه گوشم با هم‌همه غالب اون يكي گوشم منو به خلسه مي‌برد، ياد بچگي‌هام ميوفتادم، ياد مامان بزرگ يا همون "عزيزم" با صورت سرخ شدش، حموم عمومي داغ، حوض آبي با آب زلالش، گلدوناي بزرگ سالن حموم و نوشابه خنك...

وسط نواختن و هم‌همه، كه هر لحظه داشت شديدتر مي‌شد،‌ يادم افتاد روز مادره به اين فكر كردم كه كاش پول داشتم و مي‌تونستم يه كادو بخرم براش، يهو تصميم گرفتم يه چيزي بنويسم براش، ‌صفحه وسط دفتر رو باز كردم و تا مداد رو گذاشتم روي كاغذ، ديگه دستم كنترلش دست خودم نبود، عين يه مداد جادويي كلمات از رو يه بخش ناشناخته ذهنم تراوش مي‌كرد روي كاغذ، دو سه برگي نوشته بودم كه فرياد ناظم و خط‌كش چوبي بلندش كه محكم كوبيدش روي ميز جريان واژه‌ها رو متوقف كرد.

چند لحظه بعد زنگ خورد و همون موقع يه معجزه ديگه هم اتفاق افتاد، با اعتماد به نفسي كه شايد تا امروز نمونه‌اش رو كمتر ديدم خودم رو رسوندم به ناظم و دفتر رو دادم دستش

من خجالتي و به شدت درونگرا دومين اتفاق عجيب اون روز رو رقم زدم، دفترم تو دستش بود و داشت مي‌خوند، من قدم تا كمربند شلوارش مي‌رسيد و خط كشش جلو صورتم بود، سرمو با استرس بلند كردم ديدم داره مي‌خونه هنوز، اولين بار بود كه لبخندشو مي‌ديدم، دستش رو كشيد روي سرم و گفت زنگو كه زدم بيا سر صف بخونش

ضربان قلبم شديد بود...

از جلو نظام... خبر دار...

من داشتم مي‌رفتم جلوي صف، با يه كاپشن قرمز، سرمه‌اي مشمايي تا دم زانو ، كتوني ميخي با خطاي آبي، با يه شلوار ارتشي رنگ

قلبم داشت ميومد بيرون از دهنم

جلو صف كنار ناظم وايسادم، بلندگو رو گرفت جلو دهنم، صدام بغض داشت، حواسم رو انعكاس صدام از بلندگو بود، يواش يواش صدام آروم تر شد:

" مادر من به قدري ناتوان بودم كه بي تو حتي نمي‌توانستم يك مگس را از روي صورت دور كنم اما تو مثل هميشه مراقبم بودي و من چقدر دوستت دارم..."

اون ناظم عصباني بيشتر از هر معلم ادبياتي منو عاشق نوشتن كرد

پنجم ابتدايي دفتر شعر داشتم !!! يه سر رسيد پر پر

سال كنكورم رفتم پيش يه مشاور، با بغض بهش گفتم، يه مشكلي دارم كه نمي‌زاره درس بخونم، همش يه چيزايي ميرسه به دهنم، همش دوست دارم بنويسم، كلي بهم راهكار داد كه چطور ننويسم!!!

اما خوب نمي‌شد، ريشه‌هاي اين نهال به راحتي خشكونده نشد

از ترس خانواده مي‌رفتم تو انباري مينوشتم، خصوصا كه عشق كودكي شريان واژه‌ها رو وحشتناك زياد كرده بود اگه يه دفتر صد برگم مي‌ذاشتم جلوم نه دستم خسته مي‌شد از نوشتن و نه يه لحظه حجمه لغت‌ها پا پس مي‌كشيد

اما ديگه هيچوقت حتي يه ناظم عصباني پيدا نشد بهم بگه بيا نوشته‌هاتو بخونش و من فقط تو يواشكيام مي‌نوشتم و مي‌خوندم

يادمه تو سربازي تو پادگامون مسابقه مقاله نويسي برگزار مي‌شد روزاي آخر مهلت چند تا ورق چك نويس بر ميداشتم و مي‌نوشتم و توي يه فرصت يواشكي تايپ مي‌كردم و تحويل مي‌دادم، معمولا هميشه اول مي‌شدم و جايزه مرخصي تشويقي مي‌گرفتم، اين مرخصيا شايد اولين و آخرين باري بود كه از اين استعدادم بهره بردم

بعدش رفتم تو صنعت، تو خروار آهن و دستگاه و سر و صدا ديگه يه جورايي يادم رفته بود كه همچين استعدادي داشتم و با كم لطفي خودم و خلا يه اتفاق يواش يواش قلمم خوشكيد...

اما از شما چه پنهون اين روزا دلم بري اون روزها خيلي تنگ شده، حتي دلم براي خودم تنگ شده كه فقط تو نوشتن با خود عريانم رو در رو مي‌شدم

حتي اگر هزاران صفحه بنويسي و هيچكس نخونه، باز هم نوشتن بهترين راه رسيدن به آرامش درونيه

آرامش كه براي همتون آرزوش مي‌كنم...

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.