چند نکته درباره‌ی بازخوانی متن

بازخوانی متن، عادت بسیاری از ما نیست.

کافی است نگاهی به دیدگاه‌های منتشر شده در متمم یا پست‌های وبلاگ‌ها و نوشته‌های منتشر شده در شبکه های اجتماعی بیندازید، تا بیش از پیش مطمئن شوید که بازخوانی، هنوز جایگاه شایسته‌ی خود را در ذهن بسیاری از ما به دست نیاورده است.

البته علت‌ها و بهانه‌های بسیاری هم برای این وضعیت، قابل تصور است.

وبلاگ‌نویس‌ها می‌دانند که نوشتن، کار فکری بسیار خسته‌کننده‌ای است و وقتی نقطه‌ی آخرین جمله را می‌نویسند، نمی‌توانند لحظه‌ای در کلیک کردن روی دکمه‌ی انتشار، درنگ کنند.

هم‌چنین بسیاری از نوشته‌های ما در فضای دیجیتال، در پاسخ نوشته‌های دیگران است و می‌شود انتظار داشت که در آن‌جا، آن‌قدر درگیر محتوای پیام می‌شویم، که ایرادهای شکلی و ساختاری آن، از چشم‌مان دور می‌ماند.

اما اگر قصد داشته باشیم نوشته‌هایمان در بلندمدت خوانده شوند، چاره‌ای نداریم جز این‌که بازخوانی – و احتمالاً بازنویسی – را به عنوان بخشی از فرایند نوشتن، جدی بگیریم.

در این درس نمی‌خواهیم وارد جزئیات بازنویسی و ویرایش متن بشویم. بلکه صرفاً به چند نکته در روش‌های اجرایی بازخوانی متن اشاره می‌کنیم.

برای این روش‌ها، استاندارد و پروتکل مشخصی وجود ندارد و نویسندگان، هر یک به تجربه درمی‌یابند که چه شیوه‌ای برایشان مناسب است.

بنابراین ممکن است همه‌ی آن‌چه در ادامه می‌آید، با سبک و سلیقه‌ی شما همخوان نباشد؛ یا این‌که تکنیک‌ها و روش‌های متفاوتی داشته باشید که در این درس به آن‌ها اشاره نشده است.

در صورت امکان، بازخوانی را با فاصله انجام دهید

گاهی اوقات، چاره‌ای نداریم جز این‌که متن‌مان را بلافاصله پس از نوشته شدن بخوانیم.

اما اگر این امکان وجود دارد که متن را کنار بگذارید و پس از مدتی دوباره به آن بازگردید، حتماً از این امکان استفاده کنید.

هر چه فاصله‌‌ی بیشتری میان زمان نگارش و زمان بازخوانی ایجاد می‌شود، فاصله‌ی ذهنی ما نیز با متن بیشتر می‌شود و ایرادها و ضعف‌ها و ابهام‌های آن را بیشتر و بهتر می‌بینیم.

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری چالش نوشتن به شما پیشنهاد می‌کند: