داستان شکست یک شرکت مشاوره مدیریت | شرکت مایکل پورتر چگونه سقوط کرد؟

۶ نظر برای داستان شکست یک شرکت مشاوره مدیریت | شرکت مایکل پورتر چگونه سقوط کرد؟

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : محمدرضا شعبانعلی



سلام سمیرا جان.

دو تا نکته به ذهنم رسید که شاید اشاره بهش در ادامهٔ کامنت شما خوب باشه.

نکتهٔ اول این‌ که این مقالهٔ فوربس رو من هم دیده‌ام. یه چیزی که برام عجیبه اینه که تعریفی که از رقابت و نگاه پورتر به رقابت کرده، با نگاهی که پورتر داره یکسان نیست. پورتر در نوشته‌ها و مقالاتش بارها توضیح داده که منظورش از رقابت، دقیقاً برعکس چیزیه که در زبان روزمره از رقابت دیده می‌شه. منظورش شکست دادن نیست. و نگاهش بیشتر به جایگاه‌یابی نزدیکه. این در مقالات خود پورتر مشهوده. در مصاحبه‌هایی که در کتاب Understanding Michael Porter اومده واضحه. در کتاب Lords of Strategy هم که بسیار خوندنی و معتبره توضیح داده شده. حتی مینتزبرگ هم در روایت نگاه پورتر، به همین نکته تأکید می‌کنه. خلاصه نباید پورتر رو در ساختار صنعت و تحلیل نیروهای رقابتی خلاصه کنیم و بفهمیم.

من وقتی نوشتهٔ دنینگ رو می‌خوندم، با خودم می‌گفتم اگر کسی بهم بگه یه دانشجوی MBA این رو در مورد پورتر نوشته،‌ بهش می‌گم که احتمالاً این دانشجو وقت نکرده سر کلاس استراتژی بره و همین‌طوری یه چیزایی حدس زده و گفته که ورق سفید تحویل نده آبروریزی بشه.

البته کمی هم به ماهیت فوربز برمی‌گرده. به سختی میشه توی فوربز مقاله‌ای پیدا کرد که قابل‌‌اتکا باشه. هر چی هم جلوتر میایم این وضعیت بدتر میشه. حالا دنینگ توی فوربس قدیمیه. اما این روزها هر کی پول بده هر چیزی می‌تونه توی فوربس منتشر کنه.
‌
البته مقالات دیگه‌ای هستند که ضعف‌های مانیتور رو به ضعف در استراتژی نسبت می‌دن. اما معمولاً حرفی که می‌زنن قیمت‌گذاری‌ خدمات مانیتور هست که کمی پایین‌تر از رقبا بوده (اون هم در سال ۲۰۰۸ و نه در ۲۰۱۱).
در کل می‌خوام بگم حداقل حس من این بود که این مقاله صرفاً‌ با هدف سوار شدن روی موج خبری ورشکستگی مانیتور نوشته شده تا نویسنده‌اش کمی دیده بشه.
خصوصا که شرکت در زمان ورشکستگی تقریبا ۳۰ سال کار کرده و ۲۵ سالش خیلی موفق بوده. اگر قراره نویسنده مقاله فوربس علت شکست رو در مبانی علمی و ضعف مدل‌های مدیریتی و اینجور چیزها بدونه، اول باید توضیح بده که چرا این شرکت ۲۵ سال موفق بوده. و مهمتر اینکه چرا بعدش دیلویت همون شرکت رو خریده؟ خرید مانیتور مهم‌ترین پیامش این بوده که رویکرد علمی و تیم تخصصی پذیرفته شده (اگر مشتری های خوب داشتند میگفتیم خرید شرکت یعنی خرید مشتریان شرکت. اما مانیتور مشتریان حکومتی و دردسرساز داشته).

‌یه نکتهٔ دیگه هم در مورد اعلام ورشکستگی بگم:

کلاً این روش رایجیه که وقتی یه شرکتی می‌خواد شرکت دیگه رو بخره و اون شرکت بدهی‌های زیاد داره، از فروشنده می‌خواد که شما اعلام ورشکستگی بکنید تا من بخرم‌تون.

علتش هم اینه که اگر اعلام ورشکستگی نکنه، در همون روز اول که شما شرکت رو می‌خری، گرفتار هزاران طلبکار میشی. اصلاً فرصت تنفس نداری برای بازآفرینی شرکت. اما وقتی شرکت اعلام ورشکستگی کرده. شما که شرکت رو می‌خری، یه دوره‌ای برای تنفس داری تا کارها رو درست کنی و کم‌کم بتونی بدهی‌ها رو بدی و به مسیر اصلی برگردی.

بنابراین با وجودی که دیلویت خیلی بی‌صدا مانیتور رو خرید و جزئیات معلوم نیست، خیلی طبیعی به نظر می‌رسه که دیلویت از مانیتور چنین خواسته باشه. چون مذاکره قبلش شروع شده و بعد ورشکستگی اعلام کردن، چنین حدسی طبیعیه.

در کل می‌خوام بگم چنین اتفاقی پنهانکاری نیست. خیلی هم نیاز نیست حدس و گمانه‌زنی انجام بشه. کاملاً در M&A عادی و روتینه.

اگر اعلام ورشکستگی نکنن، یه روش دیگه هست اونم معاملهٔ رایگان یا ارزونه. مثلاً چند سال قبل شرکت Reader's Digest رو که حتماً اسمش رو شنیدی به قیمت ۱ پوند فروختن (+). چون بدهی خیلی سنگین داشت و هر کسی شرکت رو می‌خرید، عملاً مالک بدهی میشد و نه مالک دارایی.

بنابراین شرکتی که به نقطه ورشکستگی می‌رسه معمولاً یکی از این دو روش رو انتخاب می‌کنه (البته که روش‌های دیگه هم هست). تا جایی که من در ذهن دارم، اکثر شرکت‌ها در آمریکا ورشکستگی فصل ۱۱ رو ترجیح می‌دن. هم به خاطر حمایت‌های دولتی که از این ورشکسته‌ها هست. هم این که معامله شدن با قیمت یک دلار و پنج دلار و... تصویر برند رو خراب می‌کنه.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.