انواع سبک‌های نوشتن | معرفی شش سبک نگارش مطلب و تنظیم مقالات

۲۰۲ نظر برای انواع سبک‌های نوشتن | معرفی شش سبک نگارش مطلب و تنظیم مقالات

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : شاهین کلانتری



تداعی و تشبیه:

از رمان بازی بی گناهان| رائول ارخمی(+)

«قانون یا رعایت می‌شود یا رعایت نمی‌شود، مثل زن‌ها که نمی‌توانند کمی حامله باشند؛ یا حامله هستند یا نیستند»
مقایسه و تضاد:
از یادداشت میعاد در لجن| سعید عقیقی(+)

حق این است که وقتی از کنار تابلوهای تبلیغاتی یا سردر سینماها می‌گذریم، از دیدن این تصاویر عنیف و حماقت مستولی بر ذهن و زبان سازندگان‌شان سرمان را از خجالت پایین بیندازیم و بگذریم و دل‌مان را به فروش بلیت‌ها خوش کنیم و خود را فریب بدهیم که «چرخ سینما باید بچرخد» و سینمای «پُرمخاطب»ی داریم. انگار پدری به‌جای کوشش در جهت فراهم‌کردن رفاه دختر تازه‌بالغ‌اش، او را روانه‌ی خیابان‌ها کند تا خرج خودش را دربیاورد و استدلال‌اش این باشد که «چرخ زندگی باید بچرخد» و دل خوش دارد به این‌که دختر «پُرمخاطب»ی دارد! این توهین‌آمیز‌ترین جمله‌ای‌ست که می‌توان نثار دوستداران سینما کرد. مگر فروشندگان این کالاهای کریه که ظاهر و باطن خفت‌بارشان راه را بر هرگونه تفکر بسته است، خدمت‌گذار چیزی جز جیب گشاد خود بوده‌اند؟ آیا با این‌همه سرمایه و مشتری که از آن دم می‌زنند، ذره‌ای بر کیفیت مهملات‌شان افزوده‌اند؟ یا بدتر، سوراخ دعا را یافته‌اند و اراجیفِ رقت‌انگیزشان از فیلمفارسی‌های دهه‌ی ١٣٣٠ هم عقب‌افتاده‌تر و حماقت‌بارتر به نظر می‌آید؟ این همان دروغ بزرگی نیست که برای سرکیسه‌کردن بینندگان‌مان به خوردشان می‌دهیم؟ 
توصیفی و تشریحی:
از یادداشت فریاد استخوان| سعید عقیقی(+)
 
این یادداشت، در پی نقد جزییات فیلم کیانوش عیاری نیست. ستایشی است از همان صحنه‌ای که نمایش فیلم را پنج‌سال به تعویق انداخت؛ همان صحنه‌ای که اگر نباشد، خانه پدری دیگر خانه پدری نیست. فیلمی است ترسو و حقیر و نان‌به‌نرخ‌روزخور و محافظه‌کار و بی‌سروته؛ از جنس فیلم‌های محبوب دوستداران میزهای بزرگ و صندلی‌های گردان چرمی. پدر (مهران رجبی) پسرش را وامی‌دارد که دخترش را بکشد و در این وضعیت، هم اصرار می‌کند و هم می‌گرید. هرکس خودش را پدر تصور کند، بی‌تردید از مشاهده این صحنه شرمسار خواهد شد، و هرکس معتقد است چنین پدرانی وجود نداشته و ندارند، بد نیست نگاهی به صفحه حوادث روزنامه‌ها بیندازند. فیلم درباره یک‌اشتباه تاریخی بزرگ است؛ اشتباهی بزرگ‌تر از جنایت خشن آغاز فیلم. خانه پدری درباره ریاکاری و پنهانکاری‌ای است که وقتی قرار است اتفاق بیفتد، مجبور است جنایت را به دروغ‌های شاخدار تاریخی وصل کند و نسل‌ها را بفریبد. اما چیزی به نام وجدان هست که صحنه فریاد استخوان را به تجربه‌ای شگفت‌انگیز بدل می‌کند. با تیغه‌کردن دیوار، حقیقت عوض نمی‌شود. آن صحنه، سبب می‌شود که «وجدان‌شُمار» ذهن به راه بیفتد و تا وقتی فیلم در ذهن بینندگانش زنده است، از پا نایستد. به این‌سان، تمام وسیله‌ها، از قالی نیمه‌کاره ملوک و آن هاون‌دستی (ابزار جنایت) بگیرید تا آمر و عامل خشونت، تمامشان در رخداد خشونت‌بار زیرزمین کارآمد یا مسوولند. شاید هیچ‌فیلم و صحنه‌ای در سینمای ایران، تا این حد علیه خشونت شمشیر نکشیده و بابتش تاوان نداده باشد. فیلم دارد از جنایتی حرف می‌زند که در صورت وقوع، نسل‌اندرنسلش را با خود درگیر می‌کند و تا زمانی که وجدان به فریاد استخوان نرسیده، نمی‌تواند آرام بگیرد. بسیاری از عادت‌ها، مثل جنایت، لاپوشانی، دروغ و خدعه، در فیلم رشد می‌کنند و بزرگ می‌شوند و اصلا مهم نیست که ما بخواهیم یا نخواهیم صدای فریاد استخوان را بشنویم.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.