نظارت بر رفتار کارکنان | ما فهمیدیم پنهانی به خانهٔ دوستت سر زدی!

حق طبیعی کارفرما

احتمالاً‌ عده‌ای هستند که این کار را حق طبیعی کارفرما بدانند. با این توضیح که کارفرما برای ساعات کار حقوق می‌دهد و طبیعی است که تمام ساعات کار باید صرف همان وظیفه و فعالیتی شود که کارفرما انتظار دارد.

در این میان سوال مهمی که پیش می‌آید این است که آیا کارفرما حق دارد پنهانی این کار را انجام دهد؟ احتمالاً حتی در میان کسانی که این کنترل‌ها را حق کارفرما می‌دانند،‌ اکثریت معتقد باشند که کارفرما موظف است این موضوع را از ابتدا اطلاع دهد و به رانندگان بگوید چنین مکانیزمی برای ردیابی و کنترل مسیر وجود دارد.

البته این را هم می‌‌دانیم که لزوماً هر چیزی که در قرارداد کار بیاید و امضا شود، اخلاقی نیست. گاهی اوقات کارمند به خاطر نیاز به شغل زیر بار توافق‌ها و تعهدهایی می‌رود که اخلاقی نیستند. بنابراین در این‌جا باید «حق اخلاقی» و «حق قانونی» را یکسان در نظر نگیریم.

تیلوریسم جدید | کنترل، وظیفهٔ مدیر است

یک رویکرد دیگر می‌تواند این باشد که چنین کاری – حتی به فرض این‌که با اطلاع رانندگان و با توافق آن‌ها باشد – مصداق تیلوریسم مدرن است (تیلوریسم چیست؟). اگر GPS در زمان فردریک تیلور اختراع می‌شد، احتمالاً تیلور شبانه در ابتدای صف مشتریان می‌خوابید تا صبح روز رونمایی نخستین GPS‌ها را بگیرد و روی واگن‌ها و کارگرانش نصب کند.

بسیاری از مدیران نگاه تیلوریستی دارند و معتقدند که باید اتلاف وقت و منابع کم شوند، اگر هم جایی این کار را انجام نمی‌دهند، صرفاً‌ به این علت است که زورشان نمی‌رسد یا هزینهٔ کنترل از میزان صرفه‌جویی‌اش بیشتر است.

از این منظر ممکن است عده‌ای بگویند GPS‌ داخل موبایل از نظر ماهیت با سرکارگری که مدام به کارگران نگاه می‌کند و مراقبت است از زیر کار در نروند تفاوتی ندارد. فقط کارفرما – احتمالاً – موظف است وجود این سیستم کنترلی را اطلاع دهد و راننده هم باید بپذیرد که کنترل، بخش جدایی‌ناپذیر سیستم‌های سازمانی است و اگر این چیزها را نمی‌پسندد، در سازمان‌ها و شرکتها کار نکند.

فرق این رویکرد با رویکرد قبلی این است که کنترل را از حق به وظیفه تبدیل می‌کند. یعنی می‌گوید اگر مدیری در جای دیگر چنین کاری انجام نداده، مدیر بهتری نیست. بلکه مدیر ضعیفی است که از بخشی از وظایف خود (کنترل کارکنان، بهینه‌سازی فرایند و کاهش اتلاف) کوتاهی کرده است.

سوء‌استفاده

رویکرد دیگر می‌تواند این باشد که چنین کاری اساساً سوء‌استفاده از داده‌هاست. حتی اگر این امکان به صورت پیش‌فرض در موبایل‌ها وجود داشته باشد که ردیابی شوند، مدیر حق ندارد از آن استفاده کند و حتی یک گام بیشتر: موظف است زمانی که موبایل‌ها را به رانندگان می‌دهد، متعهد شود که از این موبایل‌ها صرفاً برای تماس و اطلاع‌رسانی (و نه ردیابی و دخالت در حریم خصوصی) استفاده می‌کند.

مدافعان این رویکرد احتمالاً مهم‌ترین ابزار کنترلی مدیر را شاخص‌های عملکرد می‌دانند. اگر قرار است راننده‌ای مسیری ۲۰ کیلومتری را برود و مزرعه‌ای با وسعت مشخص را سمپاشی کند، برآوردی از زمان این کار وجود دارد. همین که او این کار را در زمان تعیین‌شده انجام دهد کافی است. حالا شاید راننده خواست از نیم‌ساعت وقت استراحتی که در میانهٔ سمپاشی برایش در نظر گرفته‌اند بزند و به جای آن نیم‌ساعت در مسیر توقف کند. چنین تغییرات جزئی در برنامه – وقتی آسیبی به کلیت عملکرد نمی‌زنند – به کارفرما ربطی ندارند.

  لطفاً توجه کنید که ما در متمم بر اساس تعداد دوستان علاقه‌مند به هر درس و موضوع، دربارهٔ تعداد، ترتیب و اولویت به‌روزرسانی مطالب تصمیم می‌گیریم.

بنابراین لطفاً اگر به این مطلب (یا هر مطلب و درس دیگری در متمم) علاقه‌مندید، حتماً زیر درس کنار عبارت «به این موضوع علاقه دارم» علامت بگذارید.