استیون پینکر – آیا انسان روزهای بهتری را پیش رو دارد؟ (بخش اول)

وقتی ویل دورانت کتاب لذات فلسفه را می‌نوشت، بخشی از آن را به این موضوع اختصاص داد که: آیا پیشرفت واقعیت دارد؟

او در کتاب درسهایی از تاریخ هم دوباره به این بحث پرداخت و توضیح داد که «تاریخ آن قدر گوناگونی دارد که تقریباً برای هرگونه ادعا و نتیجه‌گیری از آن مجموعه‌ای از شواهد و نمونه‌ها یافت می‌شود».

این سوال، قرن‌ها قبل از ویل دورانت مطرح بوده و به نظر می‌رسد که قرن‌ها پس از ما هم، همچنان روی میز متفکران و اندیشمندان قرار خواهد داشت.

این بار در #پاراگراف فارسی متمم قصد داریم به سراغ نمونه‌ای از این بحث‌ها برویم.

استیون پینکر و مت ریدلی به آینده انسان خوش‌بین هستند. در مقابل آلن دوباتن و ملکوم گلدول بدبین هستند.

آن‌ها در کنار هم نشسته‌اند و به گفتگو در مورد آینده‌ی انسان پرداخته‌اند.

به نظر نمی‌رسد چنین بحث‌هایی، نتیجه‌ی قطعی و مشخص داشته باشد. اما احتمالاً در لا‌به‌لای موضوعات مطرح شده، خوراک کافی برای فکر کردن به دست می‌آید و همین دستاورد به تنهایی، می‌تواند توجیهی برای فکر کردن به این سوال و چنین سوالاتی باشد.

این بار، پای صحبت‌های استیون پینکر می‌نشینیم و با مرور منتخبی از بحث‌هایش، کمی با مثبت نگری‌های او آشنا می‌شویم تا در آینده به تدریج بحث‌ها و استدلال‌های دیگر افراد حاضر در این جمع چهار نفره را هم بخوانیم و بشنویم.

نمایش کامل این مطلب برای کاربران آزاد متمم انجام می‌شود.

ثبت نام به عنوان کاربر آزاد متمم، سریع و رایگان است و کافی است برای خودتان نام کاربری و رمز عبور تعریف کنید:

ثبت نام   نمونه درسهای کاربر‌‌آزاد

در ادامه خواهیم دید که آلن دوباتن، معتقد است که پیشرفت و رشد و روزهای خوب را نمی‌توان با این نوع آمارها سنجید.

او فکر می‌کند انسان برای روزهای خوب، باید به خاطرات گذشته‌ی خود مراجعه کند، نه اینکه در انتظار آینده بماند. حرف‌های او را در می‌توانید در بخش دوم این بحث بخوانید.