استیون پینکر – آیا انسان روزهای بهتری را پیش رو دارد؟ (بخش اول)

وقتی ویل دورانت کتاب لذات فلسفه را مینوشت، بخشی از آن را به این موضوع اختصاص داد که: آیا پیشرفت واقعیت دارد؟
او در کتاب درسهایی از تاریخ هم دوباره به این بحث پرداخت و توضیح داد که «تاریخ آن قدر گوناگونی دارد که تقریباً برای هرگونه ادعا و نتیجهگیری از آن مجموعهای از شواهد و نمونهها یافت میشود».
این سوال، قرنها قبل از ویل دورانت مطرح بوده و به نظر میرسد که قرنها پس از ما هم، همچنان روی میز متفکران و اندیشمندان قرار خواهد داشت.
این بار در پاراگراف فارسی متمم قصد داریم به سراغ نمونهای از این بحثها برویم.
استیون پینکر و مت ریدلی به آینده انسان خوشبین هستند. در مقابل آلن دوباتن و ملکوم گلدول بدبین هستند.
آنها در کنار هم نشستهاند و به گفتگو در مورد آیندهی انسان پرداختهاند.
متن این گفتگو در کتابی تحت عنوان آیا بهترین روزهای بشر پیش روی او قرار دارد؟ (Do humankind’s best days lie ahead) تنظیم و منتشر شده است.
به نظر نمیرسد چنین بحثهایی، نتیجهی قطعی و مشخص داشته باشد. اما احتمالاً در لابهلای موضوعات مطرح شده، خوراک کافی برای فکر کردن به دست میآید و همین دستاورد به تنهایی، میتواند توجیهی برای فکر کردن به این سوال و چنین سوالاتی باشد.
این بار، پای صحبتهای استیون پینکر مینشینیم و با مرور منتخبی از بحثهایش، کمی با مثبت نگریهای او آشنا میشویم تا در آینده به تدریج بحثها و استدلالهای دیگر افراد حاضر در این جمع چهار نفره را هم بخوانیم و بشنویم.
نمایش کامل این مطلب برای کاربران آزاد متمم انجام میشود.
ثبت نام به عنوان کاربر آزاد متمم، سریع و رایگان است و کافی است برای خودتان نام کاربری و رمز عبور تعریف کنید.
شما با ثبت نام به عنوان کاربر آزاد، به درسهای مختلفی (از جمله: استعدادیابی، سبک زندگی، هوش کلامی، افعال پرکاربرد انگلیسی، مهارتهای ارتباطی و پاراگراف فارسی) دسترسی پیدا خواهید کرد.
در ادامه خواهیم دید که آلن دوباتن، معتقد است که پیشرفت و رشد و روزهای خوب را نمیتوان با این نوع آمارها سنجید.
او فکر میکند انسان برای روزهای خوب، باید به خاطرات گذشتهی خود مراجعه کند، نه اینکه در انتظار آینده بماند. حرفهای او را در میتوانید در بخش دوم این بحث بخوانید.
چند مطلب پیشنهادی از متمم:
برخی از سوالهای متداول درباره متمم (روی هر سوال کلیک کنید)
ثبتنام | اطلاعات بیشتر فهرست درسهای متمم
نویسندهی دیدگاه : علیرضا نخجوانی
تا حدود زیادی با ایدهی در پیش بودن روزهای بهتر موافقم، تقریباً با هر بازهی زمانی که به گذشته نگاه کنیم، میتونیم بهبود به دست آمده رو به سادگی مشاهده کنیم.
من نوشتههای محققی به نام Max Roser رو در وبسایتش به آدرس www.ourworldindata.org دنبال میکنم، دیاگرامهای زیبا و قابل فهمی داره که اغلب گذر زمان توی اونها، بهبود شرایط رو نشون میده، از کاهش شدید فقط مطلق، تا رفاه خانمهای خانهدار، تا امید به زندگی و ...
دادههایی که گفتم، و توصیه میکنم حتماً نگاهی بهشون بندازید، خیلی ارزشمند و الهام بخش هستن و تنها از یک جهت جای نگرانی رو برای من باز میذارن، اینکه غالب این پیشرفتها و بهبودها، شکل نرمافزاری (نه به معنای کامپیوتری آن) دارند.
اینکه یک تصمیم از سوی یکی از چند میلیارد ساکن زمین، قادره تمامی این پیشرفت رو با خاک یکسان کنه، اینکه شبکهی تاثیرگذاری ما به سرعت نور و به گستردگی همهی زمین رسیده، ولی همچنان در اختیار انسانهاییه که وقتی به شدت عصبانی میشن، هرگز بهتر یا منطقیتر از یک شامپانزه تصمیم نمیگیرن!
اینکه قریب به تمامی این پیشرفت یا بهبود، روی نرمافزار ما آدمها بوده و تقریباً توی چند هزار سال اخیر تغییر یا بهبود خاصی در حوزهی سخت افزار انسان شاهد نبودیم.
این در حالیه که ما روی ماه قدم گذاشتیم، و در عین حال همچنان نیاز به روزی ۳ وعده غذا داریم.
بدیهی به نظر میرسه که بیشترین و پایدارترین حالت بهبود زمانی متصوره که پیشرفت به شکل متعادلی بین نرم افزار و سخت افزار انسان تقسیم شده باشه.
من اگر قرار بود در جایگاه مخالف این نظریه حرفی بزنم، حتماً ناپایداری "روزهای خوب پیش رو" دستاویز قرار میدادم.