کاهش یا حذف تدریجی؛ مسئله این است!

شب بود و انتظار می‌رفت شرکت‌کنندگان در بیست‌و‌هشتمین کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل در هتل‌ها خواب باشند. اما اغلب شرکت‌کنندگان بیدار و در حال رایزنی بودند.

قرار بود توافق‌نامه نهایی در روز دوشنبه (دوازدهم دسامبر) اعلام شود. اما اکنون در بامداد سه‌شنبه، هنوز متن نهایی بلاتکلیف مانده بود (+). بیش از هفتادهزار نفر از نزدیک دویست کشور در دبی جمع شده و همهٔ توان خود را بسیج کرده بودند تا عبارت کلیدی مد نظرشان را در متن توافقنامه نهایی بگنجانند.

روزهای قبل جو کمی آرام‌‌تر بود.

سیاستمداران با ماشین‌های کوچک برقی در محیط اجلاس جابه‌جا می‌شدند. شرکت‌های فعال در حوزهٔ انرژی، محصولات و راهکارهای خود را معرفی می‌کردند. خبرنگاران مشغول عکاسی بودند و نمایندگان دولت‌ها این‌جا و آن‌جا دربارهٔ اثر گلخانه ای،  اهمیت گرمایش زمین و توجه به سقف ۱.۵ درجه مصاحبه می‌کردند (توافق‌نامهٔ پاریس می‌گوید اگر متوسط دمای زمین ۱.۵ درجه از متوسط دمای قبل از انقلاب صنعتی بیشتر شود، عملاً گرمایش زمین دیگر قابل‌کنترل و برگشت‌پذیر نخواهد بود).

جان کری – نماینده ویژه رئیس‌جمهور و یکی از ده‌ها نمایندهٔ آمریکا در اجلاس (+)

بیل گیتس – نه به عنوان بنیان‌گذار مایکروسافت، بلکه در جایگاه رئیس هیئت مدیرهٔ شرکت هسته‌ای تراپاور – همان‌طور که در وبلاگش اعلام کرده بود به اجلاس آمده بود و با رهبران امارات برای فروش رآکتورهای هسته‌ای جدیدش رایزنی می‌کرد (+/+).

اندرو فارست، دومین ثروتمند استرالیا، صادرکنندهٔ قدیمی و بزرگ سنگ‌آهن که اخیراً از انرژی‌های سبز در صنعت حمل‌و‌نقل دفاع می‌کند، کشتی‌‌اش را از مالزی به امارات آورده و در دبی مارینا لنگر انداخته بود تا اهمیت سوخت‌های جایگزین نظیر آمونیاک سبز را به همه یادآوری کند (+). دایرهٔ سبز رنگ روی کشتی اهمیت انرژی‌های سبز را نشان می‌داد و به زبان عربی هم «قوه الحاضر» را روی بدنه نوشته بود تا عرب‌زبان‌ها هم این کشتی پیشتاز را به سرعت تشخیص دهند. البته مشکل کوچکی هم در این میان بود و آن این‌که کشتی سبز فارست با سوزاندن گازوئیل از سنگاپور به دبی رسیده بود (+/+).

حدود ۱۰۰ هزار نفر از نزدیک به دویست کشور جهان به مناسبت این اجلاس به دبی آمدند. اما تعداد نمایندگان رسمی دولت‌ها به یک‌چهارم این عدد هم نمی‌رسید (+). بقیهٔ جمعیت شرکت‌کنندگان را افراد مرتبط به دولت‌ها، نمایندگان شرکت‌های تجاری، لابی‌گرهای شرکت‌های نفتی و نمایندگان شرکت‌های مشاوره مدیریت تشکیل می‌دادند.

به گزارش واشنگتن‌پست، گروه مشاوران بوستون (BCG) ۱۰۸ نفر، شرکت ارنست اند یانگ ۷۴ نفر، مکنزی ۵۰ نفر، دیلویت ۳۷ نفر و شرکت KPMG هم ۴۱ نفر را به اجلاس اعزام کرده بودند (+).

بسیاری از این افراد آن‌جا بودند تا با فشار و رایزنی، نتیجهٔ اجلاس بیست‌و‌هشتم را که کاپ ۲۸ (COP 28) خوانده می‌شود به سود سازمان‌ها و کشورهای خود رقم بزنند. حاصل همهٔ این مذاکره‌ها و رایزنی‌ها باید در توافق‌نامهٔ نهایی منعکس می‌شد. همان توافق‌نامه‌ای که هر کلمه‌اش می‌توانست در آینده فرصت‌آفرین یا دردسرساز شود.

دور شدن از وضع فعلی یا حرکت به سمت وضع مطلوب؟ چالش بر سر یک عبارت

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری آشنایی با کلمات و ظرافت‌های کلامی به شما پیشنهاد می‌کند: