انواع هیجانات و ابراز احساسات با کلمات | چرخ رابرت پلاچیک

۱۳۰ نظر برای انواع هیجانات و ابراز احساسات با کلمات | چرخ رابرت پلاچیک

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : مریم محمودی



من قرار است در این نامه احساساتی را که در پس برخوردی که با فرد خاصی داشتم  بیان کنم اما  اسم گذاستن روی احساسات، سخت ترین کاری است که میشود کرد. من نمیدانم که دقیقا میتوانم در نامه ام این کار را انجام دهم یانه، اما تلاش میکنم تجربه زیسته خودم رو در مورد اون موقعیت با پررنگ کردن و تاکید بر احساسم توضیح بدم . 
محمدرضا ، معلم عزیزم 
آن روز، برای من روز عجیبی بود، من معمولا آدم کم حرفی هستم اما وارد سالن سمینار که شدم و صندلی ام را پیدا کردم  با دوستان کنار دستی ام سلام و احوالپرسی کردم و خیلی راحت شروع به گفتگو کردم انگار این آدمها را از قبل میشناختم. در طول مراسم هم لحظات دلپذیری رو تجربه کردم، احساس کردم همه ی همه ی آنچه میشنوم مورد علاقه ام هست. نسبت به جمع حاضران بیش از هرجمع دیگری احساس تعلق میکردم . حس تعلق، مهمترین حسی است که انسان میتواند نسبت به جمعی داشته باشد و شاید به قول جامعه شناسان مهمترین بخش هویت. من حتی در جمع های تخصصی رشته خودم یا همکارانم هم، چنین حسی را تجربه نکرده ام. احساس اینکه آدمها مدلهای ذهنی شبیه یا لااقل نزدیک به هم دارند . حس تعلق برای من یکی از کمیاب ترین حس هایی است که تا کنون تجربه کرده ام. کمیاب به معنای بسیار کم تجربه شده . اگر حوصله اش را داشته باشید میخواهم تعریف کنم که چرا کمیاب. زمانی که مدرسه راهنمایی میرفتم، مدرسه مان مدیر منحصر به فردی داشت که فضای بسیار دل انگیزی را در مدرسه ایجاد کرده بود و من خودم را با افتخار متعلق به آن فضا میدانستم اما درعین حال در همان زمان نسبت به همسن و سالانم و افراد فامیل احساس بیگانگی و دوری از فضای ذهنی هم داشتم و حس میکردم به دنیای آنها تعلق ندارم. حس میکردم چیزهایی که من از زندگی میخواهم خیلی از انها متفاوت است. بعدها که به دبیرستان رفتم هم دیگر آن فضای دوست داشتنی مدرسه راهنمایی تکرار نشد . دانشگاه نسبتا خوب بود اما فقط تا نیمه راه، دغدغه های مشترک مرا مرتبط با فضا میکرد اما فقط مرتبط نه متعلق . بعدها که ارشد و دکتری هم خواندم همیشه فضا طوری بود که به جایی که در آن بودم به طور کامل حس تعلق نداشتم و گاهی صرف هم مکانی یا هم زمانی یا هم رشته بودن یا علایق خیلی کوتاه مدت مرا به آدمها ی گروهی که در ان بودم متصل میکرد اما تجربه حضور در جمعی که به میزان خوبی حس تعلق ، بهشان داشته باشم و حس کنم آنها هم به همه آنچه که زندگی روتین برایشان فراهم میکنند قانع نیستند ودر همان نقطه متوقف هم نشده اند و برایش تلاش میکنند و می آموزند و وقت میگذارند نداشتم. اما در سمینار آن روز چنین حسی را به بالاترین درجه ای که تا کنون تجربه کرده ام داشتم. 
بعد از سمینار هم، فضای جالب و عجیبی بود برایم . من معمولا بعد از  برنامه ها (کنسرت، سمینار، تیاتر یا هر چیز شبیه به آن ) دلم نخواسته بودم بایستم و با سخنران حرف بزنم یا عکس بگیرم. پیش آمده بود که سوالی داشته باشم و بخواهم انرا بپرسم اما غالبا به خاطر شلوغی های دور و بر فرد و فکر کردن به اینکه حالا یک راهی پیدا میکنم مقاله هایش را میخوانم و یا هر ترفند دیگری که به ذهنم میرسید، قید ایستادن را میزدم. آنروز اما به طرز عجیبی دلم میخواست همانجا بایستم و آدمها را نگاه کنم که با تو چه حرفهایی میزنند، تو به آنها چه میگویی، دلم میخواست همینطوری انجا باشم. دلم میخواست لذت تعلق به آن جمع را در خودم امتداد دهم و همینطور بایستم کنار و بگذارم کیفش توی دلم ته نشین بشود. نمیدانم کیف کردن، آن معنایی را که من در ذهن دارم میرساند یا نه. کیف کردن بنظرم کمی از لذت بردن درونی تر است، شاید چون کلمه غیر رسمی تری است. دورو برت خیلی شلوغ بود اما من یکهو دلم خواست با تو عکس بگیرم، با دوستی که تازه پیدا کرده بودم منتظر ماندیم، همینطور میدیدم که چقدر سعی میکنی با همه مهربان باشی و در باره هرکس چیزی بگویی که احساس خاص بودن و توجه اختصاصی داشتن از جانب تو داشته باشد. با هر کس شوخی ویژه خودش میکردی. من تمام این مدت داشتم فکر میکردم که چطور از تو تشکر کنم. چه چیزی بگویم که مرا یادت بیاید. بعد فکر کردم من که با اینکه حدود 2 سال است که همراه تراست زون و متمم و روزنوشته ها هستم کلا شاید 15 تا کامنت بیشتر نگذاشته باشم . به چه چیزی اشاره کنم که یادت بیاد یا لا اقل ازاین به بعد مرا یادت بماند. فکرکردم اسمم را بگویم که بعید است یادت باشد، رسمم را بگویم که تو را میشناسم که مدارج تحصیلی در نظرت -به درستی- بی معنایند، کار مهمی را که در زندگی کرده ام را بگویم که ... آه اینجایش خیلی دردناک و غمگین کننده بود، فکر کردم کدام کار مهم ؟ هر چه فکرکردم هیچ چیز قابل عرضی نبود، که اگر هم بود در مقابل تو و کارهایت و اهمیتش و راه های جدید که رفته ای پوچ و بیمصرف به نظر می آمد. فکرکردم بگویم که چقدر امید روزهای سختم بوده ای، بگویم آن یک کامنتی که در یادداشت تولدت گذاشته ای را چند بار خوانده باشم خوب است، بگویم وقتی هر کسی را میبینم که درباره کسب و کار حرف میزند بعد از دو تا مقدمه کوتاه، سریع سایت تو و گروهت را بهش معرفی میکنم، بگویم وقتی تو و گروهت را میبینم به خودم میگویم حق شکایت نداری، لا اقل تا به اندازه محمدرضا مطلب نخوانده ای و کار نکرده ای حق نداری بگویی همه راه ها رفته ام و نا امید شوی، حق نداری بگویی اینجا جای پیشرفت برای من نیست ، حق نداری پز بدهی که من بر خلاف دوستانم از ایران نرفته ام که کاری برای کشورم اگر بتوان انجام بدهم همینجا باید انجام بدهم. حق نداری تا ادمهایی مثل محمدضا هستند که ماندنشان این همه تاثیر داشته و تو هنوز تاثیر کوچک خودت را نگذاشته ای، به صرف ماندن خودت را شایسته ستایش بدانی .اما دیدم همه اینها حرفهای تکراری هستند که خودت بهتر از من میدانی که برای شارگردانت چگونه هستی و پاسخت حتما جز تواضع چیزی نخواهد بود. فکر کردم پس چه بگویم ؟ با اینکه کلی حرف توی مغزم میچرخید بعد از اینکه با تو و دوست جدیدم عکس انداختم و دوستم خودش را معرفی کرد و دیدم که تو چقدر خسته ای و سمیه میگوید "داره از پا میفته"، هیچ چیز نگفتم فقط یک تشکر ساده کردم و خداحافظی و تو البته با مهربانی پاسخ دادی.
اما درست از همان لحظه که سوار ماشین شدم، احساسی داشتم که اسمش را اصلا نمیدانستم.  احساس میکردم خودم را به یک جرمی سرکوب کرده ام و نمیدانستم چیست ؟  همه این چند روز گذشته را با این سردرگمی و حس بیقراری سپری کردم. حس های خوب سمینار هم رنگش را پیش این حس جدید از دست داده بود. هی گفتم بیایم زیر پست اخرین سخنرانی چیزی بنویسم، هی همان فکرهای بالا را کردم و ننوشتم . هی گفتم چه کنم که بر این حالت فایق شوم. حالا که دارم این نامه را مینویسم و تلاش میکنم احساساتم را یک به یک از هم جداکنم تقریبا فهمیده ام  که چرا حالم آنطور شد. دلم میخواست محمدضا مرا به تاثیرم  و کاری که کرده بودم بشناسد، اما هرچه فکر کرده بودم هنور هم کاری نکرده بودم که خودم بتوانم اسمش را تاثیر بگذارم و همین حالم را خراب کرده بود و مدام در پی این بودم که حالا باید چه کنم. حالا بعد از چند روز کمی آرام شدم. حالا جمله روی کارت پستال را برای خودم میخوانم و به خودم میگویم بار دیگر که محمدضا را دیدی باید چند قدم جلوتر رفته باشی ، باید چندین کتاب بیشتر خوانده باشی ، باید تمرینهای متمم را خیلی بیشتر از گذشته انجام داده باشی، باید کارهای معمولت، پروژه های کاری ات، پایان نامه درسی ات را  طوری انجام داده باشی که بتوانی جرات کنی بگذاری جلوی محمدرضا و بگویی این کار من است . من در این مدت که شاگرد تو بوده ام اینها را یاد گرفته ام.یاد گرفته ام کراهایم را اینجوری انجام بدهم.  تاثیر من شاید بر جهان تا مدتها همین باشد که حداقل زندگی خودم را به تمامی خوب زیسته باشم و کارهای خودم را به درستی انجام داده باشم. پیش از تاثیر بر هرکس دیگر مسوول خوب زیستن و خوب کار کردن خودم هستم . اما انقدر خوب که جرات کنم به محمدرضا نشان بدهم.
محمدرضای گرامی، چه فرصت کنی این نامه را در قالب این تمرین بخوانی و چه نه، من از تو ممنونم و خودم را به قولی که به تو دادم متعهد میدانم.
از گروه متمم عزیز هم بابت این تمرین به جا که به من فرصت داد احساساتم را کنکاش کنم سپاسگذارم.
 
 

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.