کتاب هاردبال | همیشه باید مسئول کره را بشناسید!
هنوز هم بسیاری از آمریکایی‌ها، رونالد ریگان را رئیس‌جمهوری می‌دانند که در لحظه تصمیم می‌گرفت و حرف می‌زد. جوک‌های ریگان بین آمریکایی‌ها مشهور است. معمولاً وسط سخنرانی‌هایش لحظه‌ای توقف می‌کرد و می‌گفت: «صبر کنید. یک جوک یادم آمد. می‌دانید که من اهل جوک گفتن هستم.»
بسیاری از جوک‌های ریگان، کنایه‌هایی به شوروی بود. مثلاً یک بار در یک سخنرانی حرف‌هایش را قطع کرد و گفت:
«شاید شنیده باشید. می‌گویند یک آمریکایی به یک نفر اهل شوروی گفت: من می‌توانم به دفتر ریگان بروم و فریاد بزنم: ریگان برو به جهنم!
شنونده گفت: این که چیز عجیبی نیست. من هم می‌توانم در کشورم همین کار را بکنم.
آمریکایی گفت: باور نمی‌کنم. یعنی تو هم می‌توانی به کرملین بروی و همین را بگویی؟
او پاسخ داد: بله. می‌روم به کرملین. به اتاق رئیس‌جمهور. روبه‌روی او می‌ایستم و فریاد می‌زنم: ریگان برو به جهنم!»
نمونه‌های این نوع شوخی‌های ناگهانی و تصمیم‌های لحظه‌ای در حرف زدن‌های ریگان فراوان است. اما آیا او واقعاً همین‌قدر راحت و برنامه‌ریزی‌نشده با مردم روبه‌رو می‌شد؟
کریس متیوز (Chris Matthews) مجری سابق برنامهٔ هاردبال (Hardball) در شبکهٔ MSNBC، در کتابی که با همین نام یعنی هاردبال (لینک آمازون) نوشته، به این سوال و چنین سوالاتی پاسخ می‌دهد. او رفتار سیاستمداران را بیشتر از جنس بازی می‌داند. بازی‌هایی که گاه هنرمندانه و گاه ناشیانه اجرا می‌شوند. اما هر چه هستند، بازی‌اند.
متیوز در صفحات نخست کتاب خود، هاردبال را چنین تعریف می‌کند: رفتارهای تمیز و سیاستمدارانهٔ تهاجمی ماکیاولیستی.
و مشخصاً به نمونه‌هایی می‌پردازد که در آنها سیاستمداران در عین حفظ ادب، صریح و قاطع و کاملاً تهاجمی، با اهداف قدرت‌طلبانهٔ خود از ابزارهای ارتباطی (غالباً کلام و گاهی رفتار) استفاده کرده‌اند.
او توضیح می‌دهد که وقتی نخستین ویراست کتابش را تنظیم می‌کرده، باور نمی‌کرده که کتابش به اثری کلاسیک تبدیل شود (در این توصیف، اغراق نمی‌کند). و نیز فکر نمی‌کرده که که این کتاب، به کتاب بالینی (یا به قول خودش: کتاب مقدس) سیاستمداران تبدیل شود. مدیران آن را بخوانند و اساتید علوم سیاسی آن را در فهرست منابع مناسب برای مطالعه، به دانشجویان خود پیشنهاد کنند.
جالب این‌جاست که شاید محتوای کتاب او در ظاهر، از نظر برخی خوانندگان چندان خارق‌العاده نباشد: روایت مجموعه‌ای از رویدادها و رفتارهای سیاستمداران در جمع. به همراه برخی توضیحات حاشیه‌ای.
اما ارزش کتاب به این است که رویدادها از بستر تاریخی خود بیرون کشیده شده و به حکایتی ماندگار تبدیل شده‌اند.
آن کاغذهای پنج در سه!
دسترسی کامل به مجموعه درس‌های مذاکره و زبان بدن برای اعضای ویژه متمم در نظر گرفته شده است.
تعداد درس‌ها: ۹۷ عدد
دانشجویان این درس: ۱۱۳۷۷ نفر
تمرین‌های ثبت‌شده: ۷۲۴۶ مورد
البته با فعال کردن اشتراک ویژه به درس‌های بسیار بیشتری دسترسی پیدا می‌کنید که می‌توانید فهرست آنها را در اینجا ببینید:
ضمناً شاید بهتر باشد از میان درس‌ها مطالعه‌ی مباحث زیر را در اولویت قرار دهید:
مهارت ارائه و سخنرانی | فن بیان | پرسونال برندینگ
مهارتهای ارتباطی | تحلیل رفتار متقابل
شخصیت شناسی | خودشناسی | مدیریت تعارض
دوره MBA (پیگیری منظم مجموعه درس‌ها)
اگر با فضای متمم آشنا نیستید و دوست دارید درباره‌ی متمم بیشتر بدانید، می‌توانید نظرات دوستان متممی را درباره‌ی متمم بخوانید و ببینید متمم برایتان مناسب است یا نه. این افراد کسانی هستند که برای مدت طولانی با متمم همراه بوده و آن را به خوبی می‌شناسند:
ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری اصول و فنون مذاکره به شما پیشنهاد می‌کند:
برخی از سوالهای متداول درباره متمم (روی هر سوال کلیک کنید)
ثبت‌نام | اطلاعات بیشتر فهرست درس‌های متمم
نویسنده‌ی دیدگاه : محمدرضا شعبانعلی
رضا جان.
چند تا نکتهٔ تکمیلی دربارهٔ این قصه هست که شاید مفید باشه و به شفاف شدن سوالی که در ذهنت هست کمک کنه.
اول این که کتاب هاردبال با این حکایت و دقیقاً با همین جمله‌ها به پایان می‌رسه. این حکایت هم با عنوان Perspective اومده. مستقل از بخش‌های قبل و به عنوان پایان‌بخش کتاب.
دوم این که اصل این داستان، ظاهراً ایده و فلسفهٔ عمیقی در خودش نداشته. این‌طور که من جستجو کردم، یه‌جور مهمونی هست به اسم black-tie roast که حاضران با لباس رسمی در اون شرکت می‌کنند و معمولاً به احترام یک نفر برگزار میشه. شکل خاصش این‌جوریه که توی یه جمع صمیمی، یکی از دوستان که مقام یا منصبی داره سوژه میشه، و همه شروع می‌کنن باهاش شوخی می‌کنن. اما شوخی‌های محترمانه و نرم. در واقع، به جای این‌که گوشت سر سفره رُست بشه، اون آدمه رو می‌ذارن وسط و یه جورایی Roast میشه!
این خاطره مربوط به یک مهمانی رُست هست که به افتخار بردلی برگزار شده بوده. و هر کسی می‌خواسته یه شوخی با بردلی بکنه. ال‌گور هم این رو تعریف می‌کنه.
سومین مورد این‌که برداشت من از مفهوم این داستان در هاردبال اینه که کریس متیو در ادامهٔ تز کلی کتابش، خواسته دربارهٔ روابط و تعامل‌ها در شبکه‌های قدرت حرف بزنه. و تلویحاً اشاره‌ای کرده که برای پیش بردن کارها، فقط صاحب‌منصب بودن مهم نیست. باید در نقاط مختلف شبکه و سازمان، آدم‌های خودت رو داشته باشی. چون هر کسی در هر گوشه‌ای، به اندازهٔ خودش، داره حکمرانی می‌کنه و می‌تونه عامل یا مانع پیش‌برد اهدافت بشه.
چهارمین مورد هم اینه که بعداً این داستان جاهای مختلف به معناهای مختلف به کار رفته. همون‌طور که در متن اشاره شد، گاهی به عنوان تأکیدی بر این‌که منابع قدرت در سازمان، متعدد هستند. خود من اولین بار که این ماجرا رو شنیدم، در فضای کاملاً متفاوتی بود. و داستان با این هدف مطرح شد که اگر مسئول کره هم هستید، همین کار رو جدی بگیرید و درست انجام بدید و به قواعد و وظایف‌تون وفادار باشید. در این چارچوب، سرباز عزیزی که در تهران اجازه نداد یکی از صندلی‌دارهای مجلس (عنابستانی) از خط ویژه عبور کنه، نمونهٔ ایرانی مسئول کره محسوب میشه.
آخرین مورد هم این‌که تا جایی که من جستجو کرده‌ام، اولین جایی که این داستان رو مکتوب کرده، همین کتاب کریس متیو هست. بدون مقدمه و موخره و نتیجه‌گیری صریح. بنابراین قاعدتاً هر کسی حق داره هر تفسیر یا پیام آموزنده‌ای می‌خواد، بسته به نیاز و هدف خودش، به این حکایت اضافه کنه.