تمرین خودآگاهی هیجانی | نوشتن برای “هیچ‌کس”

۲۳۴ نظر برای تمرین خودآگاهی هیجانی | نوشتن برای “هیچ‌کس”

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : امیرمحمد قربانی



پیشاپیش، به خاطر طولانی شدن این کامنت و هم‌چنین شاید خسته‌کننده بودن آن، عذر می‌خواهم. برای همه‌ی دوستان نیز مفید نیست. می‌توانم بگویم که برای شخصی مفید است که می‌خواهد بنویسد، اما در شناخت هیجان‌هایش و نام‌گذاری آن‌ها کم می‌آورد.

شخصا، ضعف زیادی در این قسمت داشتم و دارم. در شناخت هیجان‌هایم و در نام‌گذاری آن‌ها. و اکنون، نزدیک به چند ماه است که سعی می‌کنم به طور جدی، این ضعف خود را اصلاح کنم.

آن اوایل که این کار را شروع کرده بودم، اصلا نمی‌توانستم حالت‌های جزئی‌تر و Subtle حس‌هایم را تشخیص دهم. حس می‌کردم. می‌توانستم بفهمم. می‌توانستم درک کنم. شدت را می‌فهمیدم. ولی این که دقیقا چیست را نه. شبیه به این که بدانی باد دارد به صورتت می‌خورد، می‌دانی باد قوی یا ضعیف است؛ ولی نفهمی که از کدام طرف می‌وزد.

می‌توانستم بگویم که حالم خوب، معمولی یا بد است. اما می‌بینید که هیچ کدام از این‌ها را نمی‌توانیم به عنوان حس در نظر بگیریم.

من چرا حالم بد است؟ حالم بد است چون ترسیده‌ام؟ حالم بد است چون خشمگینم؟ حالم بد است چون غمگین شدم؟ به خاطر تحقیر حالم بد است؟

انگار نمی‌توانستم نام حس‌هایم را بگویم و کل آن را در کلمه‌ی حال بد خلاصه می‌کردم.

آن اوایل، نوشتن نیز برایم خیلی سخت بود. چون نمی‌دانستم این حس چیست که بخواهم برای آن نامی بگذارم.

معتقدم، برای Expressive Writing باید دامنه‌ی واژگان خود را در مورد حس‌ها و هیجان‌ها، افزایش دهیم تا نوشتن‌مان برای خودمان هم لذت‌بخش‌تر، ساختارمند‌تر، دقیق‌تر و با جزئیات بیشتری باشد.

دو پیشنهاد در این مورد دارم که خود آن‌ها را انجام می‌دهم. آن‌ها را می‌نویسم، شاید برای شما هم مفید باشد:

۱. کمک گرفتن از موسیقی
سرزمین هیجان‌ها در موسیقی، مرزی ندارد. می‌توان در آن برای همیشه گشت و گذار کرد و یاد گرفت. اما قدم گذاشتن در این سرزمین، بدون داشتن راهنما، برای کسی که نمی‌تواند نام حس‌هایش را به خوبی بگوید، گیجی و سرگردانی را به همراه خواهد داشت.

به عنوان مثال، توصیف راجر کیمی‌ین در کتاب درک و دریافت موسیقی، در مورد باله‌ی پرنده‌ی آتشین، بدین گونه است:

... در این صحنه (صحنه‌ی دوم و پایانی)، قهرمان پیروز می‌شود و به نامزدیِ شاهدختی زیبا در می‌آید. صحنه به ملایمت آغاز، اما رفته‌رفته با افزایش تدریجی شدت صدا، ورود سازهای بیشتر، و تکرار ملودی در محدوده‌های زیرتر، پرشکوه‌تر می‌شود. پس از این گذار کند به سوی اوج، آرامشی ناگهانی می‌رسد؛ لحظه‌ای که در آن جز زهی‌ها همه از نواختن دست می‌کشند...

ما می‌توانیم به این موسیقی گوش داده و سپس به کمک توضیحاتی که می‌دهد، سعی کنیم که هیجان‌هایی را که داریم نام‌گذاری کنیم و حتی پاراگرافی در مورد آن موسیقی بنویسیم. شبیه یک بازی.

جالبی این بازی این است که بازنده‌ای ندارد؛ چون چیزی به عنوان تنها برداشت درست، از آن‌چه می‌شنویم و حس می‌کنیم، وجود ندارد. برداشت من و شما به احتمال زیاد، متفاوت است؛ اما هر دوی آن‌ها درست.

۲. خواندن نوشته‌های افرادی همچون آلن دوباتن
نوشته‌ی زیر، از کتاب در باب مشاهده و ادراکِ دوباتن، ترجمه‌ی امیر امجد است:



در نقاشی اتومات (۱۹۲۷) زنی تنها به نوشیدن فنجانی قهوه نشسته. دیر وقت است و از کلاه و کتش پیداست آن بیرون سرما بیداد می‌کند. اتاق بزرگ، پرنور و خالی‌ست و چیدمانی کاربردی دارد... زن با ظاهر شرمگین و کمی هراسانش چندان عادت ندارد تنها در مکانی عمومی بنشیند. ظاهرا اشتباهی رخ داده، یک جای کار می‌لنگد.

زن ناخواسته تماشاگر را فرامی‌خواند تا درباره‌اش به قصه‌پردازی بنشیند، قصه‌هایی از خیانت یا شکست. وقتی فنجان قهوه را به سمت لبش می‌برد، مراقب است دستش نلرزد. ممکن است ساعت یازدهِ شبی در ماه فوریه در یکی از شهر‌های بزرگ آمریکای شمالی باشد.

اتومات، تصویر اندوه است و با این حال خود، نقاشی اندوهناکی نیست.

بر خلافِ خشونتِ تزئینات، خودِ محل چندان پست و محقر به نظر نمی‌رسد.

دیگرانی که در آن‌جا حضور دارند، هر یک شاید سرگرم کار خویش است، مردان و زنانی که در خلوتِ خود قهوه را مزه‌مزه می‌کنند نیز همین اندازه غرق فکرند، همین اندازه دورافتاده از اجتماع: تنهایی عمومی با تأثیرِ کارسازِ کاستن از غمی در درونِ هرکس که در خلوتِ خود تنهاست.

هاپر از ما دعوت می‌کند با زن در تنهایی‌اش همدل شویم. ظاهرِ زن از وقار و سخاوتش حکایت می‌کند، شاید فقط کمی زیاده خوش‌باور است و اندکَکی ساده‌دل - گویی در کُنجِ دلزده‌ی دنیا فرو افتاده.

هاپر ما را در طرف زن قرار می‌دهد، طرفِ بیگانه‌ای در مقابلِ خودی‌ها.

 

به نظرم، این دو مورد، یعنی گوش دادن به موسیقی با راهنما و خواندن نوشته‌ی افرادی مثل دوباتن (مثلا کتاب هنر همچون درمان یا کتاب فوق)، هم به ما کمک می‌کند که هیجان‌هایمان را بهتر بشناسیم و هم دامنه‌ی واژگان ما را در این مورد بالاتر می‌برد. در نتیجه، می‌توانیم بهتر بنویسیم.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.