کتاب روانشناسی سلبریتی | درباره تفاوت مشهور بودن و سلبریتی بودن و موضوعات دیگر

۵ نظر برای کتاب روانشناسی سلبریتی | درباره تفاوت مشهور بودن و سلبریتی بودن و موضوعات دیگر

1. محمدرضا سعیدنیا گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۱ درس)

   ۱۷۳ دیدگاه | ۱۱۱ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   چند وقت پیش کتاب ” جاده شخصیت ” اثر دیوید بروکس را خواندم ، کتاب بسیار زیبا و دل نشینی است که خواندنش را به دوستان پیشنهاد می کنم.
   یکی از نکاتی که در آن کتاب بیان شده بود ، پس از تعریف ” آدم ۱ و آدم ۲ ” و بیان خصوصیات هر کدام ، اینکه برای انسانها در چند سال گذشته شتاب از آدم ۲ به آدم ۱ شدن به شدت زیاد شده است و حتی در بیان بسیاری از کارشناسان امر توسعه فردی اینکه خودت را دریاب و به وجود خودت اهمیت بده …. بسیار به چشم می خورد . در دبستانهای ما اکنون به فرزندانمان بیشتر ” من ” شدن را می آموزند تا ” ما ” شدن.
   مثال جالبی که درآن کتاب بیان شده از تبلیغات جورج بوش پدر که بسیار کم از افعال مفرد استفاده می کرد و تکیه کلام های او ” ما ” بود تا ” من ” . و حتی یکبار که در یک کمپین تبلیغاتی از من استفاده کرده بود ، مادر او در تماس تلفنی می گوید : چقدر “من من”  می کنی، خیلی به خودت وابسته شدی .
   مثال دیگر از مقایسه نوشتن کتاب خاطرات شخصی است بین وزرای کابینه ریگان و جورج بوش پسر ….( تمام مثالها از جامعه آمریکا است).
   بیان و ذکر این کتاب نه از برای تقبیح یا تحسین سلبریتی شدن است . بلکه از لحاظ ذهنی خواستم مقایسه کنم سلبریتی های گذشته را با اکنون . در گذشته انسانهای شاخص که جامعه سعی در شناختن و نزدیکی به ایشان را داشت بسیار با اکنون متفاوت بودند و شاخصه سلبریتی شدن از چند دهه گذشته کاملا” متفاوت شده است .

   برای پاسخ دادن وارد شوید
   • علی کریمی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۴ درس)

     ۶۱۸ دیدگاه | ۸۹۶ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
     

     با سلام و وقت بخیر

     من هم با دیدگاه شما درباره روند فردگرایی، هم نظر هستم.
     فقط در تایید و تکمیل دیدگاه شما مطلبی را قرار می‌دهم.
     فردگرایی، سرنوشت نهایی بشر

     محمدرضا عزیز در برای باران (۲): سبک زندگی مناسب یا سبک زندگی مناسب من؟ در دیدگاه‌ها مطلبی را می‌نویسند که در ادامه نقل می‌کنم.

      

     ما فراموش نکنیم که بخش قابل توجهی از همسران، در “انتخاب بین گفتگو با همسر” و “تعامل با موبایل” آگاهانه موبایل رو انتخاب می‌کنند و آمارهایی که راجع به رابطه های مجازی هست که به طرزی شگفت انگیز جایگزین رابطه‌ها و تجربه‌های حقیقی شده نشان از این دارد که باید کمی در تفکیک حقیقت و مجاز در تجربه‌های احساسی فیزیکال و دیجیتال محتاط‌تر باشیم.
     به هر حال در کشور ما در حال حاضر یک سوم ازدواج‌ها به طلاق منجر می‌شود و یک چهارم طلاق‌ها در شهر‌های بزرگ در سال‌ اول روی می‌دهد و هر چقدر هم که این آمار را کمی بالا و پایین کنیم و تعاریف را اصلاح کنیم و جامعه آماری را تغییر دهیم، اصل ماجرا این است که “حفظ رابطه با موبایل” برای عده‌ای که Statistically Significant هستند “با دوام و قوام‌تر و رضایت‌بخش‌تر” از حفظ رابطه با فردی از گونه‌ی مشابه خود است.
     به نظرم می‌رسد فردگرایی که سرنوشت محتوم توسعه است (مستقل از اینکه آن را سرنوشت مثبت یا منفی بدانیم) به این سمت می‌رود که وسایل دیجیتال یک پارتنر مطیع و خوب و همسران یک پارتنر دست و پا گیر محسوب شوند و به نظر می‌رسد با بحث‌هایی مثل Clone کردن و Augmented Reality و Stimulated Virtual Experience مفهومی مثل زندگی دو نفره و یا تولید مثل دو طرفه، طی حداکثر صد یا دویست سال آتی نایاب و محدود و معدود شوند.

     باید تغییر تدریجی نگرش‌ها را بپذیریم.
     زمانی داستان فرهاد و شیرین بسیار طبیعی بود.
     امروز اگر کسی به خاطر معشوقه‌اش، تیشه به دست به سمت بیستون یا هر کوه دیگری برود، او را در تیمارستان بستری می‌کنند.
     به عبارتی، آن شدت از رابطه‌ی عاطفی که زمانی بدیهی و یا لااقل قابل درک بود، امروز یک بیماری محسوب می‌شود.

     حتماً به این مسئله توجه داری که تولید مثل از طریق تعامل دو جنس، یک پدیده‌ی ازلی نبوده و صرفاً در مقطعی از زندگی موجودات بر روی زمین به وجود آمده و الزامی هم به ابدی بودن آن وجود ندارد.
     همچنانکه تولید مثل از طریق تقسیم (در سلول‌ها) نمونه تولید مثل تک جنسی است و تولید مثل از طریق Clone کردن نمونه‌ای از تولید مثل “بی جنس” است.
     البته شاید بگویی افق زمانی را خیلی باز کردم و دلیل ندارد برای چنین مسئله ساده‌ای از ۳۵۰ میلیون سال قبل تا ۳۵۰ سال بعد را نگاه کنیم.
     اما در مقطع کوتاه هم، فرد گرایی، این انتظار را ایجاد می‌کند که انسان‌ها قلمرو شخصی را با جدیت بیشتری پیگیری کنند و خواهان آن باشند و در چنین شرایطی، تحمل انسان‌های دیگر در فضای شخصی برایشان هر روز و هر روز سخت‌تر و فضای تنفس‌شان تنگ‌تر خواهد شد.
     چنانکه دوستان زیادی را در نقاط مختلف جهان می‌شناسم که زندگی با یک حیوان خانگی را به زندگی با یک انسان ترجیح می‌دهند.
     این ممکن است جذاب باشد یا نباشد. اما حرفم این است که شکل تجربه‌ی احساسی با تحول فرهنگی و اجتماعی در حال تغییر است و باید کمی در مفهوم پردازی آن و مطالعه و تحقیق و سنجشش، محتاط‌تر باشیم.
     خصوصاً اینکه اینجا و همه جا، بین آن چیزی که هست و آن چیزی که دوست داریم باشد و آن چیزی که خواهد شد و آن چیزی که دوست داریم بشود، تمایز قائل شویم.

      

     برای پاسخ دادن وارد شوید
2. مرضيه رفعتي گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۴ درس)

   ۵۳۹ دیدگاه | ۲۶۵۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   عنوان این درس تداعی کننده تیتر یک خبر درباره تیلور سوئیفت بود و واحد درسی که در دانشگاه هاروارد به نام این خواننده و موزیسین مشهور ارائه شده.
   English 183ts. Taylor Swift and Her World
    جزئیات بیشتر این خبر برای بررسی در رسانه ها وجود داره.

   تیلور سوئیفت رو میشه در دسته بندی مشاهیرِ سلبریتی جای داد (به دلیل دستاوردهای فراوانش در حوزه های مختلف و همه چنین توجه رسانه ای که روی او وجود داره).

   اما دوتا از سؤالهایی که در مواجهه با چنین موضوعاتی به ذهنم میرسه اینه:

   نقش و میزان اثرگذاری سلبریتی های بدون دستآورد در تحقیقات آینده علوم انسانی چقدر می تونه باشه؟
   در دراز مدت اثرگذاری مشاهیر سلبریتی بر افکار عمومی بیشتر خواهد بود یا صرفاً سلبریتی ها؟

   برای پاسخ دادن وارد شوید
   • محمدرضا شعبانعلی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۸ درس)

     ۴۸۷ دیدگاه | ۳۹۲۳ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
     

     مرضیه جان.

     نمی‌دونستم کورسی به این اسم طراحی شده. بعد از اشارهٔ تو درباره‌اش جستجو کردم و این مقالهٔ مجلهٔ هاروارد رو هم دیدم:

     Inside Harvard’s Taylor Swift Class

     البته از برگزارکنندهٔ کورس یک بار یک کتاب خونده بودم. وقتی داشتم چارچوب کلی از کتاب رو آماده می‌کردم، دنبال کسانی بودم که راهنماهای مشابه نوشته باشن. و دیدم استفانی برت یه کتاب درباره روش شعر خواندن داره (اولین بار ۲۰۱۹ منتشر شده).

     توضیحات برت در گزارش مجلهٔ‌ هاروارد، شبیه چیزی بود که حدس می‌زنیم: استفاده از تیلور سوئیفت به عنوان بخشی از محتوای کلاس و در کنارش ابزاری برای جذب مخاطب تا بشه به بهانهٔ اون به بخش‌های فراموش‌شده یا کمتر‌دیده‌شدهٔ ادبیات پرداخت. و به نظرم اگر کمی فضای کشور فرق داشت بود، این روش ایدهٔ خوبی برای برگزاری دوره‌های مشابه در ایران بود (از شجریان تا سالار عقیلی و تتلو).

     اما کامنتم رو در اصل به خاطر بخش دوم حرف‌هات و در ادامهٔ اون‌ها نوشتم:

     من هم به بحثی که تو گفتی علاقه‌مند هستم: تأثیر سلبریتی‌های بدون دستاورد در علوم و به‌ویژه علوم انسانی.

     به نظرم در کنارش می‌شه دو تو سوال دیگه هم مطرح کرد:

     ۱) تاثیر مشاهیری که خارج از قلمرو تخصصی‌شون تأثیرگذار هستند. مثلاً اینشتین در فیزیک یک سلبریتی تأثیرگذار و پردستاورد محسوب میشه. و حالا این سوال مطرح می‌شه که نظرات اینشتین در خارج از این حوزه (مثلاً‌ حرف‌هاش در کتاب جهانی که من می‌بینم) چگونه و در چه قالبی باید ارزیابی و ارزش‌گذاری بشه؟ حتی همین سوال رو در قلمرو محدودتری هم میشه مطرح کرد. مثلاً موضع‌گیری اینشتین دربارهٔ‌ مکانیک کوانتوم باید چگونه ارزیابی کرد؟ تاثیرش رو چطور؟ (جملهٔ معروفِ «خدا با هستی تاس بازی نمی‌کنه» که البته گاهی اشتباه هم تفسیر میشه، نمونه‌ای از همین ماجراست).

     ۲) جردن پترسون مثال دیگه‌ایه که معمولاً در ذهن منه. بعضی از حرف‌ها و موضع‌گیری‌های پترسون رو دوست دارم. و به نظرم گاهی حضور چنین افرادی در فضای رسانه‌ای برای تعدیل جریان‌های اصلی فکری و فرهنگی لازمه. اما مسئله این‌جاست که پترسون بیش از این‌که فردی نظریه‌پرداز و متفکر باشه، سلبریتی هست. بی‌دستاورد نیست. اما همهٔ تأثیرش ناشی از دستاوردهاش نیست. بخش بزرگیش ناشی از تسلط بر فضای رسانه است.

     تأثیر چنین افرادی رو در رسانه باید چه‌جوری ارزیابی کرد؟ آیا بودنشون بهتره یا نبودنشون؟ آیا با نبودن‌شون فضا برای حرف‌های کارشناس‌های دیگه باز میشه؟ یا کسانی جای این‌ها رو می‌گیرن که مبانی علم رو هم به درستی نمی‌شناسن؟ اصلاً آیا باید سلبریتی‌شدن رو امتیاز منفی در نظر گرفت؟

     در متمم مطلبی هست دربارهٔ‌ کتابهای پرفروش. اونجا اشاره شده که پرفروش بودن به خودی خود ایراد نیست. نباید همین که کتابی پرفروش شد، فحش بخوره. اما میشه به کتابهای پرفروش مشکوک بود.

     با تکیه به ابزار آنالوژی می‌شه همین سوال رو در مورد سلبریتی‌ها هم پرسید. آیا این جرم پترسون هست که سلبریتی شده؟ آیا در گذشته چنین جریان‌هایی نبوده؟ آیا نمی‌شه گفت سقراط و افلاطون و ارسطو سلبریتی‌هایی هستند که بخش بزرگی از تاریخ یونان باستان و اندیشهٔ فکری غرب رو زیر سایهٔ‌ خودشون پنهان کردن؟

     جواب مشخصی برای چنین سوالاتی ندارم. تنها چیزی که توی ذهنم هست اینه که ما بارها با این سوال (تأثیر سلبریتی‌ها) یا سوال‌هایی از این جنس روبه‌رو شده‌ایم. و اگر بتونیم همهٔ این مسئله‌ها رو کنار هم بذاریم و از تجربه‌مون در اون حوزه‌ها استفاده کنیم، احتمالاً جواب محکم‌تر و قابل‌اتکاتری برای سوال‌های جدیدمون دربارهٔ سلبریتی‌ها پیدا می‌کنیم.

      

     برای پاسخ دادن وارد شوید
     • مرضيه رفعتي گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۴ درس)

       ۵۳۹ دیدگاه | ۲۶۵۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
       

       متشکرم استاد عزیز از وقتی که گذاشتید و مثل همیشه مسیری رو باز کردید برای یادگیری بیشتر.
       عذر می خوام که با تأخیر پاسخ دادم، دلیلش این بود که آنقدر سؤالها و مباحث جدیدی رو در این زمینه مطرح کردید که دلم نیومد بدون تحقیق دوباره روی مطلبتون کامنت بگذارم.
       بخش اول کامنتتون درباره ی تیلور سوئیفت و استفانی برت چندین نکته جالب داشت:
       ۱- برت هم مثل شما (که درباره کتاب نوشتید)، پدیده به ظاهر عادی مثل شعر خواندن رو زیر ذره بین میبره و از این منظر به اشعار نگاه می کنه (نگاه متفاوت به پدیده های به ظاهر عادی، که نتایج جالب توجهی به دنبال داره)، که میشه همین رو تعمیم داد به بحث نظرات سلبریتی های با دستاورد و بدون دستاورد.
       ۲- شخصیت خود برت، در طراحی چنین سرفصل درسی جای بررسی داره، به نظر میرسه که حوزه آموزش رو در سالهای آتی خیلی زودتر پیش بینی کرده . و این مدل ذهنی محصول چه عواملی می تونه باشه؟
       ۳- و ای کاش روزی  چنین فضای مطالعاتی در کشورمون ایجاد بشه.

       برای بخش دوم کامنتتون، از روی دست شما در از کتاب تقلب کردم و چیزی شبیه مدل سرچتون  به روش سرندیپی رو به کار بردم که نتیجه یک مقاله و یک کتاب مرتبط با این موضوع بود.
       The New Celebrity Scientists: Out of the Lab and into the Limelight
       Scientists as celebrities: Bad for science or good for society?
       در مورد کتاب نمی تونم فعلا چیزی بگم، اما درمقاله دانشمندان به عنوان سلبریتی، بد برای علم و خوب برای جامعه؟ (از ترجمه زیاد مطمئن نیستم)
       نویسنده، به دانشمندان زیادی که مشهور بودند اشاره می کنه و در نهایت می گه، به فرض پذیرش حتی اشتباه این دانشمندان در موضوعات مختلف، باز هم چون این افراد رویکرد علمی دارند، در کل جامعه علمی از شهرت این افراد سود می بره و به نفع جامعه علمی و مردم هست.
       اما نگرانی من بیشتر روی بخش دوم این اشخاصه، که یک نمونه معروف آقای پترسون رو مطرح کردید (اما همهٔ تأثیرش ناشی از دستاوردهاش نیست. بخش بزرگیش ناشی از تسلط بر فضای رسانه است.) که تا مدتها صفحه اشون رو دنبال می کردم و یکی از نقاط قوتشون شناخت ترندهای رسانه و صحبت درباب این موضوعات بود (حتی در مورد مسائل سیاسی و اجتماعی ایران)، به ویژه تصویر رسانه ای قوی و اکتهایی که داشتند مخاطب رو تحت تأثیر قرار میداد اما باز هم پترسون شخصیت علمی داره و با حداقل های الفبای علم آشناست.
       اونجایی نگرانی بیشتری به وجود میاد که سلبریتی هایی مثل کارداشیانها و…که نمونه های وطنی اش هم کم نیستند (در بحث واکسن کرونا این رویکردها خیلی مشهود بود)، یا درروز نوشته ها که خرده‌ریزهای این چند وقت | اسپاتیفای، فرهنگ طیفی، چکناواریان اشاره کردید به افرادی از این دست که فهم درستی از سیستم و مفاهیم سیستمی ندارند و در مورد مباحثی صحبت می کنند و نظر میدند که کوچکترین آگاهی درباره اش ندارند و مخاطب عام به دلیل معمولاً به دلیل اثرهاله و خطای تأیید اجتماعی و…صحبت این افراد رو می پذیرند و تحت تأثیر اونها قرار می گیرند.
        

       برای پاسخ دادن وارد شوید