مرکز رشد (انکوباتور) کسب و کار چیست؟

۲۷ نظر برای مرکز رشد (انکوباتور) کسب و کار چیست؟

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : محمد مقیمی



من تجربه استفاده از انکوباتور رو دارم

سال 1389 به کمک یکی از دوستانم که به فرمول تولید اتفون دسترسی پیدا کرده بود، شرکتی تاسیس کردیم و مشغول تجاری سازی طرح تولید اتفون شدیم. از اونجایی که خودمون سرمایه ای برای راه اندازی شرکتمون نداشتیم و توی مرحله ای از کار نبودیم که سرمایه گذاری پیدا بشه و رغبت کنه شریک ما بشه، لذا چاره ای نداشتیم جز پایین نگه داشتن هزینه هامون. از همین رو برای اجاره دفتر به پارک علم و فناوری استان سمنان مراجعه کردیم و بعد از کلی دوندگی موفق شدیم در مرکز رشد واحدهای فناور مستقر بشیم. اون زمان به ما یک اتاق 2 در 2 و یک خط تلفن دادن که در طول 6 ماهی که ما اونجا ساکن بودیم، همیشه قطع بود. صرف نظر از اینکه با وجود همه مشکلات ما طرحمون رو تجاری کردیم و یکسال بعد هم به دلیل موانع قانونی( از جمله تحریم که مانع از واردات مواد اولیه به کشور می شد) موفق به رشد نشدیم و شرکت رو با ضرر سنگینی تعطیل کردیم؛ بایستی بگم که من شخصا تجربه خوبی از کار در مرکز رشد ندارم. چرا؟ چون با تمام وجودم از نزدیک مشکلات ناشی از کار توی اون مرکز رو درک کردم و دیدم که (لا اقل مرکز رشدی که من تجربه کردم) به جای کمک به رشد و تسهیل امور، برعکس انواع و اقسام سنگ اندازی ها و اذیت ها رو برای شرکت های نوپا روا می داشت که من به چند مورد جزئیش اشاره میکنم:

1 با وجودی که 7 سال از راه اندازی مرکز می گذشت ، هنوز برای شرکتهای مستقر خط تلفن ثابت پیشبینی نشده بود، مرکز در نقطه کور بود و موبایل هم آنتن دهی مناسبی نداشت و به طبع مودم وایمکس هم در اون فضا غیر قابل استفاده بود.

2 انتظامات مرکز به انحای مختلف از ورود افرادی که باهاشون قرار ملاقات داشتیم، به داخل مرکز جلوگیری میکرد و علی رقم نامه نگاری ها و درخواست های مکرر باز هم مدعوین رو راه نمی داد و می گفت اول زنگ بزنید بگید دفتر ریاست به ما اطلاع بده بعد شما رو راه میدیم، حالا دفتر ریاست در ساختمانی جدا از مرکز رشد بود و هیچ ربطی به قضیه ما نداشت.

3 ساعت کار مرکز رشد حد اکثر تا 4 بعد از ظهر بود و اصلا برای شرکت نوپایی که نیازه تا دیروقت کار کنه مناسب نبود و عملا نصف وقت ما در روز غیر قابل استفاده بود

4 هیچ آموزش، حمایت و تمشیتی از سوی مرکز یا پارک علم و فناوری برای شرکتها در نظر گرفته نمیشد. و من به کرات میدیم که افراد مبتکر و خلاقی مراجعه میکنن و طرحشون رو توضیح میدن، اما مسئولین به جای تشویق و حمایت، عموما" به ریشخند و تحقیر با اونها برخورد می کردن و اونا رو سرخورده و نا امید میکردن.

5 سالی یکی دو بار نمایشگاههایی در تهران برگذار می شد که پارک شرکتها رو وادار به گرفتن غرفه و حضور در نمایشگاه می کرد اما ریالی کمک مالی نمیکرد و شخصا شاهد بودم که خیلی از شرکتها تمام سرمایه شون( که شامل پس انداز های شخصی بچه های تیمشون بود) رو صرف اجاره غرفه و حضور توی نمایشگاه میکردن و بعد از اتمام نمایشگاه دیگه حتی پول کرایه تاکسی برای رفت و آمد به مرکز هم براشون نمیموند و از ادامه کار منصرف و نا امید می شدن

6 اداره محترم کار و تعاون و رفاه اجتماعی (به اجبار) شرکتها رو موظف به تاسیس تعاونی میکرد . فقط و فقط به این دلیل که به وزارتخانه گزارش بده که ما در شهرستان فلان تعداد تعاونی تاسیس کردیم و بی کاری رو ریشه کن کردیم. نتیجه این همت مسئولین هم مرتبا" از اخبار رسانه ها در اون سالها منتشر میشد که فلان استان در 6 ماه گذشته فلان تعداد شغل ایجاد کرده و قس علی هذا

***

ایده تاسیس مرکز رشد بسیار زیبا و به در بخوره به شرط آنکه درست هم اجرا و مدیریت بشه. و واگذاری این مراکز به نهادهایی از جمله پارک علم و فناوری که قرار بوده حلقه اتصال دانشگاه و صنعت باشن ولی در عمل ره به جایی نبردن؛ فقط از سر باز کردن مسئولیت و رفع تکلیف محسوب میشه چرا که سازمانهای دولتی با اون بدنه فربه و کند و سازو کار های به شدت بروکرات ، قاعدتا نمیتونن چتر حمایتی بر سر یه سازمان خصوصی نو پا باشن ، چون حیاتشون در گرو حیات این استارت آپ ها نیست. فلذا منحل شدن و از بین رفتن شرکت های نوپا خللی در کار انکوباتور دولتی ایجاد نمیکنه.

شخصا ترجیح میدم که انکوباتورها خصوصی سازی (و نه خصولتی سازی) بشن به شکلی که منافعشون با منافع شرکتهای مستاجر گره خورده باشه. در غیر اینصورت قصه همان خواهد شد که تعریف کردم.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.