دوربین پخش زنده در نقاط مختلف جهان

۲۴ نظر برای دوربین پخش زنده در نقاط مختلف جهان

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : شهرزاد راسخ



* به نظرم طراحی چنین سرویس‌هایی بر مبنای علایق و ترجیحات کاربر، میتونه در آینده قابل تصور و اجرایی باشه.

* در یک تجربه ذهنی، به نظرم رسید که این موضوع - علاوه بر مواردی که دوستان اشاره کردند،

و همچنین علاوه بر اینکه میتونه برای کسانی که به مشاهده‌ی رفتار آدمها یا رفتار حیوانات علاقمندند - یا به طور جدی‌تر - این مشاهدات میتونه برای تکمیلِ تحقیقات و مطالعاتشون کمک کننده باشه؛

به نظرم رسید، میتونه برای قصه گویی هم عالی باشه.

برای افرادی که دوست دارن داستان یا رمان بنویسند، به نظرم اومد که این خیلی میتونه بهشون ایده بده.

* اگر من وقت و فرصت کافی برای داستان نوشتن داشتم و برای این کار هدفگذاری دقیق کرده بودم؛ حتماً و بدون شک، از این ویدیوهای زنده به عنوان یک ابزار کمکی، برای ایده گرفتن و تقویت داستان‌گویی به طور مرتب استفاده می‌کردم و ازش کمک می‌گرفتم.

* اولین بار بود که پخش زنده‌ی یک مکان رو دیدم - به لطف متمم در همین پست. و به خصوص از پخش زنده‌ی تصاویر زنده‌ی کلیسای میلان واقعاً شگفت‌زده شدم و لذت بردم.

یه داستان کوچولوی ساده هم (که البته خیلی خلاصه‌اش کردم و خیلی هم روش فکر نکردم) از مشاهده‌ی پراکنده‌ی دیروز و امروز خودم از این مکان نوشتم:
***
سپیده نزده بود و هوا هنوز تاریک بود.

همه چیز ثابت و آرام سر جای خود قرار داشت و هیچ جنبنده ای به چشم نمی‌خورد؛  جز همان سه پرچمی که در کناره‌ی میدان به اهتزاز درآمده بودند و با وزش آرام نسیم سحرگاهی گاه، تکانی می‌خوردند.

ناپلئون، سوار بر اسب، در هیبت مجسمه‌ای باشکوه، بدون آنکه لحظه‌ای چشم فرو بندد، بی‌وقفه نظاره‌گر کلیسایی بود که خود ساخته بود؛ و چه کسی می‌داند، شاید هر لحظه با دیدنش، خود را تحسین می کرد.

یکی دو رهگذر، قدم‌زنان از میان میدان رد شدند و بعد دوچرخه‌سواری به آرامی، بدون اینکه نگاهی به آنها بیندازد، عرض میدان را طی کرد.

گاه، ماشینی بزرگ که به نظر می‌رسید از ماشین‌های خدماتی شهر باشد، با نور چراغِ خود، به خیابان تاریک کنار میدان، فروغی کمرنگ می‌پاشید.

کم کم هوا روشن می‌شد و سرانجام، آن میدان سرد و تاریک، سلامِ گرمِ خورشید را شنید و با جنب‌و‌جوش‌ای که کم کم در آن راه افتاده بود، به سلام خورشید، پاسخی گرم داد.

رهگذران بیشتر می‌شدند. و قدم های‌شان تندتر.

رهگذری، یک ساک بزرگِ چرخدار را پشت سر خود بر روی زمین می‌کشید،

شاید مسافری بود که در حال بازگشت از شهری که به پایتخت مُد جهان مشهور است، کلی توشه و لباس و سوغاتی، به شهر یا کشور خود می‌بُرد.

کبوترانی که تا پیش از روشن شدن هوا، به تکه سنگ‌هایی خاکستری می‌ماندند که در کنار هم بیحرکت و بیجان نشسته بودند، به حرکت درآمدند و بی‌اعتنا به رهگذرانی که از کنارشان می‌گذشتند، به نوک زدن روی زمین مشغول شدند.

بعضی از آنها هم بر فراز میدان، به پروازی آزادانه درآمدند. از آن پروازهایی که انسان را به حسرت می‌انداخت.

باد، شاخه‌های سبز درختان نخل را تکان می‌داد و پرچم ها را به رقصی هماهنگ واداشته بود. اما نه، انگار یکی از پرچم ها اراده کرده بود به ساز دیگری برقصد!

امروز، اما باران می‌بارید.

آسمان، لباسی از ابرهای تیره رنگ پوشیده بود و هوای سحرگاهی را از دیروز هم گرگ و میش‌ تر کرده بود.

امروز از کبوترانی که به سنگ‌های بیحرکت می‌ماندند هم هیچ خبری نبود،

و همان یکی دو رهگذری هم که دیروز در تاریکیِ پیش از طلوع خورشید، سلانه سلانه عرض میدان را طی می‌کردند، به چشم نمی‌خوردند.

اما باران. وای که به میدان، چه آرامش و سکوتِ دلپذیر و آرامش‌بخشی بخشیده بود.

و بارش قطره‌هایش، زیر فروغ چراغ‌هایی که تنها اطراف‌شان را روشن کرده بودند، در حالِ اجرای چه نمایش دلفریبی بود.

کم کم هوا روشن‌ شد. اما به روشنیِ دیروز نبود.

رهگذران و کبوترها هم کم کم آمدند.

اما رهگذرانِ امروز، با رهگذرانِ دیروز تفاوت داشتند.

هم کمتر بودند و هم بسیاری‌شان چتر بر سر داشتند.

رهگذری اما رد شد که چتری بر سر نداشت و تنها کلاهی بر سر کشیده بود.

شاید شعر سهراب را شنیده بود: "چترها را باید بست، زیر باران باید رفت."

دو نفر، دوشادوشِ یکدیگر قدم می زدند، اما هر یک، یک چتر بر سر گرفته بودند.

و آنطرف‌تر، دو نفر، اما، هر دو زیرِ یک چتر...

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.