معرفی کتاب زندگی های روزمره | بن هایمور

از خواب بیدار می‌شوید. کمی غلت می‌زنید و مدیر – یا بخت‌تان – را نفرین می‌کنید که باید الان سر کار بروید. آب را در کتری برقی می‌ریزید و منتظر می‌مانید تا جوش بیاید. در این فاصله، لیوان دوجداره‌ای را که اخیراً خریده‌اید برمی‌دارید و تکان می‌دهید. برای چندمین بار از وزن کم لیوان – که اصلاً به ظاهرش نمی‌آید – تعجب می‌کنید.

امیدوارید وقت بیرون رفتن از خانه، با همسایه‌تان روبه‌رو شده و از فرصت استفاده کنید و تعارف کنید که او اول وارد آسانسور شود. یا برعکس. در ذهن خود مشغول حساب‌و‌کتاب‌‌اید که چه موقع در را باز کنید تا با او چشم‌در‌چشم نشوید. شاید هم اصلاً به چنین چیزهایی فکر نکنید.

وقتی به پارکینگ می‌رسید، از این‌که همسایه ماشینش را تقریباً نزدیک ماشین شما پارک کرده، در حالی که می‌توانسته کمی آن‌طرف‌تر پارک کند، ناراحت می‌شوید. شاید هم او جای درستی پارک کرده باشد و شما از این‌که ماشین خودتان را نزدیک دیوار پارک کرده‌اید و فضای بیشتری برای او ایجاد کرده‌اید، احساس غرور کنید.

در ترافیک و پشت چراغ راهنمایی، پلاک ماشین جلویی را می‌خوانید و اعدادش را با هم جمع می‌‌کنید. تفریح‌تان این است که دنبال پلاک‌هایی بگردید که جمع ارقام‌شان عدد ۳۰ می‌شود. چون جمع ارقام پلاک خودتان همین عدد است.

وقتی وارد آسانسور شرکت می‌شوید، اگر کسی نباشد، یک بار ادوکلن‌تان را – که همیشه فکر می‌کنید ردّ بوی کافی ندارد – روی سر و صورت‌تان اسپری می‌کنید.

همکارتان را در راهرو می‌بینید و بعد از احوال‌پرسی بر شانه‌تان می‌کوبد. عادت همیشگی‌اش است. البته انگار این بار به محکمی همیشه نکوبیده. شاید حواسش جای دیگری بوده. شاید هم از این که دیروز با او خداحافظی نکردید دلخور است.

از پنجرهٔ ساختمان بیرون را می‌بینید. دو حالت بیشتر نیست. یا هوا دودآلود است. که این‌جور وقت‌ها به همکارتان می‌گویید: ببین. حتی ساختمون روبه‌رویی هم دیده نمیشه. گاهی هم – به لطف باد و باران – فعالیت‌های آلوده‌کنندهٔ هوا نتیجه نداده و می‌شود دوردست‌ها را دید. در این مواقع معمولاً می‌گویید: باید قدر این چشم‌انداز را دانست. زیاد پیش نمی‌آید که بتوانیم کوه‌ها را از این‌جا ببینیم.

لپ‌تاپ را باز می‌‌کنید و ایمیل‌ها را می‌خوانید. چندتا از آن‌ها را پاک یا اسپم می‌کنید. چندتایی را هم جواب می‌دهید. روز همین‌طور ادامه پیدا می‌کند تا به خانه برگردید.

خانه هم ماجراهای خودش را دارد. دقیقاً تا آخرین لحظهٔ بیداری. تا همان زمانی که  دندان‌ها را مسواک می‌زنید و از این‌که هنرمندانه توانسته‌اید به حفرهٔ پشت دندان آخر هم دسترسی پیدا کنید، لذت می‌برید.

وجه مشترک همهٔ این‌ها چیست؟ این‌ها زندگی روزمره هستند. بخش بزرگی از زندگی ما، و شاید بتوان گفت همهٔ زندگی‌مان، به همین کارها می‌گذرد.

این خرده‌ریزها ویژگی مشترک دیگری هم دارند: برای دانشمندان چندان مهم نیستند. ما برای دانشمندان وقتی اهمیت پیدا می‌کنیم که ارزش آماری داشته باشیم یا بتوانند ما را در جمع‌های بزرگ‌تر بررسی کنند.

نه‌فقط این‌ها، که بسیاری از اتفاق‌های درشت دیگر هم در چشم دانش و دانشمندان، خرده‌ریز و چشم‌ پوشیدنی است. آن‌ها نه فقط کلاغ مردهٔ کنار خیابان را – که دیدنش حس ما را بد کرده – جدی نمی‌گیرند و درباره‌اش حرف نمی‌زنند (مگر این‌که انبوهی کلاغ مرده باشند)، بلکه مرگ خود ما را هم – تا زمانی که از آن کتاب یا مقاله‌ای در نیاید و نتوانند در یک کنفرانس یا پنل کارشناسی درباره‌اش حرف بزنند – جدی نمی‌گیرند.

با این مقدمه می‌توانیم به سراغ کتاب زندگی های روزمره نوشته بن هایمور برویم. البته در معرفی این کتاب هم از توضیحات مختصر در حد پاراگراف فارسی متمم فراتر نخواهیم رفت.

بن هایمور کیست؟

چند تذکر درباره بخش معرفی کتاب

دسته‌بندی موضوعی کتاب های مدیریت

دسته‌بندی کتاب های روانشناسی و توسعه فردی

مطالب، فایل‌ها و کتابهای مربوط به کتابخوانی

پاراگراف فارسی | جملات منتخب کتابها

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری سبک زندگی من به شما پیشنهاد می‌کند: