گوشت خواری یا گیاه خواری؟ | از کتاب در جست و جوی طبیعت

تصور کنید که روی یکی از قمرهای یخ‌زده‌ی مشتری – مثلاً گانیمد (Ganymede) – پایگاه فضایی یک تمدن بیگانه پنهان شده است.

دانشمندان آن تمدن، میلیون‌ها سال، از نزدیک زمین را زیر نظر داشته‌اند.

از آن‌جا که قانون آن‌ها، سکونت و استقرار بر روی یک سیاره‌ی زنده را ممنوع کرده است، آن‌ها دائماً سطح زمین را با ماهواره‌هایی مجهز به سنسورهای پیچیده بررسی کرده و نقشه‌‌ای از توزیع توده‌های ارگانیسم‌ها، جنگل‌ها، علف‌زارها، دشت‌های عریانِ بی‌درخت، سواحل مرجانی و چراگاه‌های پلانکتونی [محل خورد و خوراک ماهی‌ها و سایر آبزیان] را تهیه و بررسی می‌کنند.

علاقه‌ی ما به گوشت باعث می‌شود که از انرژی خورشید با کارایی پایین استفاده کنیم.

این یک قانون اکولوژی است که (خیلی تقریبی) تنها ۱۰٪ از انرژی جذب شده‌ی خورشید در بافت گیاهان، پس از خورده شدن توسط موجودات گیاه‌خوار، در بافت آن‌ها به انرژی تبدیل می‌شود.

باز هم [به صورت تقریبی] وقتی یک موجود گوشت‌خوار، گوشت یک جانور گیاه‌خوار را می‌خورد، تنها می‌تواند از ۱۰٪ آن انرژی استفاده کند.

در زنجیره‌ی غذایی زمین‌های مرطوب (تالاب‌ها)، از علف تا ملخ تا گنجشک و شاهین، فقط یک هزارم آنچه گیاه از انرژی خورشید اندوخته، جذب می‌شود. به زبان دیگر، علف زیادی [در پایین هرم غذایی] لازم است تا شاهین [در چند لایه بالاتر] سیر شود و زنده بماند.

انسان‌ها مانند شاهین‌ها، در لایه‌های بالای هرم غذایی هستند و هنگام گوشت خوردن، دو یا چند حلقه از ابتدای زنجیر فاصله دارند؛ مثلاً اگر مرغ بخورند دو حلقه و اگر ماهیِ تُن بخورند، چهار حلقه [ماهی تن، گوشت‌خوار است و شکار می‌کند].

حتی با وجودی که امروز بیشتر منوی غذایی در اغلب جوامع انسانی، به غذاهای گیاهی محدود شده است،‌ بشر هنوز بخش بزرگی از جهان زنده را می‌بلعد.

ما با خوراک خود و مصرف محصولات کشاورزی، استفاده از الوارها، ساختن ساختمان‌ها و جاده‌ها و ایجاد زمین‌های بایر، ۲۰ تا ۴۰ درصد انرژی خورشید را به خود اختصاص می‌دهیم؛ این انرژی می‌توانست در شکل‌گیری بافت گیاهان در پوشش‌های گیاهی طبیعی نقش ایفا کند.

انسان در جستجوی بی‌رحمانه‌ی غذا، زندگی حیوانات را در دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و اکنون به صورت فزاینده‌ای در اقیانوس‌های آزاد، کاهش داده و از بین می‌برد.

…خلاصه در یک کلام، گونه‌ی انسان یک تهدید برای محیط زیست است.

پاسخ کوتاه من – یا اگر دوست دارید، می‌توانید بگویید عقیده‌ی من – این است گونه‌ی بشر، خود را نابود نمی‌کند؛ یا لااقل به این شکلی که در این‌جا اشاره شد، خود را نابود نخواهد کرد.

ما آن‌قدر هوشمند هستیم و به اندازه‌ی کافی فرصت داریم تا از یک فاجعه‌ی زیست‌محیطی در مقیاسی که تهدیدی برای تمدن بشری باشد، پیشگیری کنیم.

اما مشکلات [و چالش‌های] فنی در این راه، آن‌قدر هولناک هستند که لازم باشد [از هم ‌اکنون،] بخش عمده‌ی دانش و تکنولوژی در این مسیر هدایت شوند و مباحث اخلاقی مرتبط با این موضوع، آن‌قدر پایه‌ای است که ما را وادار کند در تصویری که از خود به عنوان یک گونه داریم، تجدیدنظر کنیم.