شرایط استخدام | شما چاق هستید، استخدام‌تان نمی‌کنیم!

چند سال قبل، در سال ۲۰۱۲، بیمارستانی در ایالت تگزاس آمریکا شرطی را برای استخدام اعلام کرد که بسیار بحث‌برانگیز شد. این بیمارستان اعلام کرد که نمی‌تواند داوطلبانی را که چاق هستند، استخدام کند. شاخص چاقی را هم چنین اعلام کرد که: اگر BMI شما بالاتر از ۳۵ باشد، از استخدام‌تان معذوریم (‌شاخص BMI چیست؟).

با توجه به این که BMI پایین‌تر از ۲۵ را معیار وزن مطلوب در نظر می‌گیرند، می‌توان گفت این بیمارستان، با استخدام افرادی که در آستانهٔ چاقی بوده یا چاقی ردهٔ اول داشته‌اند، مشکلی نداشته است. اما حاضر نبوده افرادی را که اندکی بیشتر از معمول چاق هستند، استخدام کند.

دفاع بیمارستان از سیاست «منع استخدام چاق‌ها»

بیمارستانی که این شرط استخدامی را بیان کرد، استدلال‌هایی در دفاع از تصمیمش داشت.

نخست این که می‌گفتند سن اغلب بیماران ما بیشتر از ۶۵ است و این گروه از بیماران، دربارهٔ ظاهر پرستاران و کادر درمان انتظاراتی دارند که ما نمی‌توانیم آن‌ها را نادیده بگیریم.

علاوه بر این،‌ فیزیک فردی که به عنوان عضو کادر درمان فعالیت می‌کند، با تصویر ذهنی مردم از این گروه شغلی هم‌خوان باشد. یعنی مشخص باشد که فرد برای سلامت خودش وقت و انرژی صرف می‌کند. علاوه بر این، ظاهر این افراد باید به گونه‌ای باشد که حواس بیماران را پرت نکند.

علاوه بر همهٔ این‌ها، ما کارفرما هستیم و حق داریم در مورد خط‌مشی و فرایند استخدام کارکنان خود آزادانه تصمیم بگیریم.

نقد سیاست بیمارستان | حق چاق‌ها ضایع می‌شود

از زمانی که این ماجرا رسانه‌ای شد، نقدهای بسیاری به این تصمیم بیمارستان وارد شد. این نقدها را می‌توان به چند دسته تقسیم کرد:

بحث کلی‌تر | تا کجا می‌توان زندگی شخصی و شرایط احراز شغل را تفکیک کرد؟

مسئلهٔ چاقی و استخدام در بیمارستان را می‌شود به شکل عمومی‌تری هم به بحث گذاشت: آیا کسی که به عنوان کادر درمان در حوزهٔ سلامت فعالیت می‌کند، به سلامت فردی خود هم اهمیت بدهد؟ یا این انتخاب شخصی اوست و بیماران و کارفرما نباید به مسائل و ویژگی‌های فردی او توجه کنند؟ (به خاطر دارید که گفتیم بهانهٔ بیمارستان این بود که بیماران انتظار دارند کسی که در حوزهٔ‌ سلامت فعالیت می‌کند، شکل فیزیکی مطلوبی داشته باشد. بنابراین عامل تعیین‌کنندهٔ اصلی، قضاوت بیماران است).

این سوالی است که همهٔ ما بارها به شکل‌های مختلف با آن برخورد داشته‌ایم: آیا یک مدرس برندسازی شخصی باید برند شخصی قدرتمندی هم داشته باشد؟ آیا یک مشاور سرمایه‌گذاری در بورس، باید از حد مشخصی ثروتمندتر باشد؟ آیا طراحی خانه و دفتر کار یک طراح و مشاور دکوراسیون داخلی بسیار خاص و ویژه باشد؟ آیا یک مشاور خانواده باید زندگی موفقی داشته باشد؟ آیا هنوز می‌توان به آموزش‌های یک روانشناس که با مرگ خودخواسته از دنیا رفته گوش داد و اعتماد کرد؟ آیا یک شرکت فروشنده محصولات آرایشی و بهداشتی حق دارد کسانی را که پوست یا چهرهٔ زیبایی ندارند، استخدام نکند؟ آیا درخواست همکاری یک مشاور دیجیتال مارکتینگ را می‌شود صرفاً به این علت که اکانت قوی یا فعالی در شبکه‌های اجتماعی ندارد رد کرد؟

فهرست چنین سوالاتی انتها ندارد. و اگر بخواهیم به آن‌ها پاسخی منصفانه بدهیم، لازم است یک بار خود را به جای استخدام‌شونده (یا خدمت‌دهنده) و بار دیگر در جای استخدام‌کننده (یا مشتری) قرار دهیم. احتمالاً در این حالت، ارزیابی‌مان واقع‌بینانه‌تر خواهد بود.

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری مسیر شغلی به شما پیشنهاد می‌کند: