مدتی پیش در اوایل سلسله بحث‌های رفتارهای نادرست سازمانی،‌ به معرفی اولیه بحث شستشوی مغزی و متقاعدسازی اجباری (با نگاه ویژه به مطالعات ادگار شاین) پرداختیم. ادگار شاین که «ایزوله شدن از دیگران» و «دستبند‌های طلایی» را دو ایده‌ی اصلی شستشوی مغزی می‌داند، توضیح می‌دهد که همین رفتارها در بسیاری از شرکت‌ها نیز وجود دارند:

احتمالاً شما هم واژه‌ی «شستشوی مغزی» را یک واژه‌ی «بازاری» می‌دانید. مفهومی که از روی آن فیلم‌های هیجان‌انگیز و داستان‌های علمی – تخیلی متعدد نوشته شده و می‌شود. این واژه نخستین بار در سال ۱۹۵۰ توسط یک ژورنالیست انگلیسی به نام ادوارد هانتر (Edward Hunter) در توصیف رویدادهایی که  برای «زندانیان جنگی» در «کشور کره»

سرمایه و سرمایه‌داری در نهایت باید ثروت تولید کند. لغت ثروت برای من یک واژه‌ی کلیدی است. تعریف من از ثروت این است که: هر چیزی که دسترسی به آن بتواند کیفیت زندگی را بهتر کند. استعداد و شخصیت، نمونه‌هایی از این ثروت‌ها هستند. واژه‌ی به معنای ثروت در زبان انگلیسی از Welth به معنای

 در نوشته قبلی این سری، گفتیم که طراحی محدود به خلاقیت نیست. از آنجا که درک بسیاری از جنبه‌های طراحی ممکن است در ابتدا ساده نباشد، طراحی را از حوزه‌ای که اکثرمان آشنایی اولیه با آن داریم آغاز می‌کنیم: طراحی ساختار تکنولوژیک بازاریابی. راجع به بازاریابی زیاد شنیده‌ایم. همینطور در مورد استراتژی بازاریابی و تحقیقات

مدیران خودشیفته پدیده جدیدی نیستند. اما بسیاری معتقدند نوشته‌ی مایکل ماکوبی در سال  ۲۰۰۰، خودشیفتگی مدیران را بیشتر از گذشته در مرکز توجه قرار داد. ماکوبی معتقد بود که مدیران بزرگی که شرکت‌های خود را به سرعت به پیش می‌برند و بزرگ می‌کنند، کسانی که می توانند تصویری بزرگ و زیبا و هیجان انگیز از

در نوشته‌ی قبلی به بهانه‌ی «لپ‌‌تاپی که فروخته نشد» به شاخه‌ای از طراحی را که تحت عنوان «طراحی محصول» طبقه بندی می شود، اشاره کردیم. به محض اینکه حرفی از طراحی محصول میشنویم، یاد شکل‌های عجیب و غریب و خاص می‌افتیم. مثل محصولی که اینجا می‌بینید. اما واقعیت این است که طراحی، الزاماً به معنی