جملاتی از محمود دولت آبادی

مرگان، گاو را پیش آورد، حیوان را چرخاند تا دیگچه زیر پستان های پر شیر، جا بگیرد… مسلمه شروع به دوشیدن شیر کرد:

بخل مکن حیوان! بخل مکن دیگر! ها بگردمش. مهربان. ها و… ها و … و ها … و … سینه بده بخیل.سینه بده مادر جان. بده برم.

ها… ماشاء الله… ها و ماشاء الله… بده بلاگردانت. بده دورت بگردم. بده مادرم.

گاو شیر نمی‌داد…

گفتم، همان اول کار گفتم که نوشتن داستان کوتاه کار من نیست.

این هنر بزرگ را کافکا داشت.

ولفگانگ بورشرت داشت و می‌‌توانست بدارد که در همان “بیرون، جلو در” جان سپرد و داغش لابد فقط به دل من یکی نیست.

و پیش‌تر از او چخوف داشت که بالاخره خون قِی‌ می‌کرد در آن اتاق سرد.

و چند فقره‌ای هم رومن گاری. آن‌جا که پرندگان پرواز می‌کنند می‌روند در پرو می‌میرند.

حالا شما به من بگویید کلاه و کشکول و پالتو و عصای آقای جنابان را چه کسانی از کف میدان کج و قناس جمع خواهد کرد؟

و آن اشیای ریز زینتی را چه کسانی پیدا خواهند کرد؟

اندیشیدن را جدّی بگیریم. اندیشیدن.

آنچه که ما کم داریم، مردان و زنانی هستند که اندیشیدن را جدی گرفته باشند.

اندیشیدن باید به مثابه یک کار مهم تلقی بشود. اندیشه ورزیدن.

بند زبان را ببندیم و بال اندیشه را بگشاییم.

نویسنده نباید فقط در بند گفتن باشد. برای گفتن همیشه وقت هست، اما برای اندیشیدن ممکن است دیر بشود.

چرا یک نویسنده نباید مغز خود را برای اندیشیدن و برای تخیل تربیت کند؟

(نون نوشتن)

تا چه مایه اندوهناک و دشوار می‌تواند باشد عالم، وقتی تو هیچ بهانه‌ای برای حضور در آن نداشته باشی.

(سلوک)

اینجا، در این سرزمین هنوز مرز میان تشخّص و خودبینی مشخّص نشده است و از آنجا که نفوس انسانی از نخستین لحظات شکل‌پذیری‌شان تحقیر و سرکوب می‌شوند، بختِ دستیابی به بلوغ را از دست می‌دهند و پیچ‌خوردگیِ گره در گره غرایز اولیه است که در هر شخص مثل سگی هار در زنجیر قیدهای اجتماعی، اسیر نگه‌داشته شده است و در انتظار روزی به سر می‌برد که بتواند آن زنجیر را بگسلد؛

و آن لحظه هنگامه هجوم فرا می‌رسد، هجوم و تجاوز به حقوق امثال خود.

(نون نوشتن)