مهربانی های کوچک زندگی

۲۹۰ نظر برای مهربانی های کوچک زندگی

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : امید محمدی



من مهربانی های کوچک زیادی تو زندگیم دیدم. دوست دارم قسمت کوچکی از اونها رو با شما به اشتراک بذارم. این مهربانی های کوچک زندگی مربوط به یه دوره نه ماهه از زندگی منه که وانت داشتم و کارم تحویل مبلمان به مشتری ها بود. راننده ها و کارگرهایی که در صنعت مبلمان فعالیت میکنن حق الزحمه ی بیشتری از عرف بازار میگیرن. مثلن کرایه پنجاه هزار تومنی رو صد هزار تومن میگیرن. از دید خیلی از مشتریها این صنف بی انصافن و درامد خوبی دارن. ولی اینجوری نیست. مبل فروشها بارشون رو به هرکسی نمیدن. هر فروشگاهی یکی دو سه تا وانتی مخصوص دارن که بنا به عرف بازار، کارگر بی جیره و مواجب فروشگاه محسوب میشن. بابت حمل و نقل های داخلی پولی بهشون نمیدن. اوقات بیکاریشون رو معمولن باید بعنوان کارگر برای صاحب فروشگاه کار کنن. در عوض کرایه های مربوط به تحویل بار به مشتری رو بیشتر میگیرن. مشتریها چون این چیزا رو نمیدونن گاهی برخورد بدی باهاشون میکنن. بعضی ها فکر میکنن که این صنف درامد بالایی دارن ولی اینجوری نیست. راننده ها و کارگرها اکثرن از طبقه متوسط رو به پایین هستن. یکی از مشکلات این قشر وعده های غذایی نامنظمشونه. من هم مثل بقیه راننده ها از خونه ناهار میاوردم و تو شرکت یا فروشگاه گرم میکردم و میخوردم. برامون نمی صرفید هر روز بیرون غذا بخوریم. گاهی کارمون طول میکشید و تا عصر به شرکت بر نمیگشتیم. یه سری واسه یه مشتری بار بردم. حدود ساعت دو بود که به خونه شون رسیدیم. هم من و هم کارگری که همراهم بود  گرسنه شده بودیم. از صبح فقط دو تا کیک خورده بودیم. از همون دم در خونه بوی زرشک پلو با مرغ میومد. خانمی که خرید کرده بود همون اول کار دق دلیش رو بابت تاخیری که در تحویل مبل بوجود اومده بود سر ما خالی کرد. وقتی رفتیم تو آپارتمانشون یه پسر بیست و دو ساله هیکلی و چهارشونه سر میز نشسته بود داشت غذا میخورد. جواب سلام ما رو نداد. توی اون لحظه حس ویار خانمها رو کاملن درک میکردم. سعید، کارگری که با من اومده بود، هم همینطور. تو آسانسور که داشتیم میومدیم پایین که بقیه مبلا رو ببریم بالا با دلخوری بهم گفت، بی وجدان یه تعارف هم بهمون نزد. چیزی نگفتم. بار رو تحویل دادیم و جلوی اولین رستورانی که سر راهمون دیدیم ایستادم. با همون لباس کار رفتیم تو رستوران و غذا خوردیم. در سکوت و با حس تلخ آزار دهنده ای، که هر لقمه غذا رو به زور پایین میدادیم. هنوزم بعد از هفت سال ، یاد اون روز میافتم حالم بد میشه.

البته که همیشه اینجوری نبود . همونجوری که اول کامنتم گفتم خاطرات خوب زیادی داشتم. یه لیوان شربت خنک در روزای گرم تابستون، یه استکان چای یا قهوه، یه تیکه از کیک تولدی که با لبخند و روی خوش بهمون تعارف میکردن، چند تا شکلات خارجی که تا اون وقت مزه ش رو نچشیده بودم، دو تا ساندویچ کالباسی که یکی از مشتریها برامون درست کرد و قسم خورد تا نخوردیمشون حق نداریم بقیه مبلا رو بیاریم بالا ، همین مهربانی های به ظاهر کوچک و کم اهمیت کافی بود که حال چند روزمون رو بسازه، که حس خوبی داشته باشیم، که برخوردمون با مشتری بعدی، دوستمون و همکارمون بهتر باشه. لذت همین مهربانی ها و محبت های کوچک برای من خیلی بیشتر از انعام هایی بود که گاهی بیشتر از درامد اون روزم بود.

شب بیست و نهم اسفند یه میز تلویزیون برای یکی از مشتریها بردم. یه خانم میانسال بود. پولدار بود، ولی به طرز غریبی تنها بود. تو اون چند دقیقه ای که میزش رو مونتاژ میکردم ، با سکوت روی مبل نشسته بود و منو نگاه میکرد. بعد یه دفعه انگار یاد چیز مهمی افتاده باشه بلند شد و ظرف شیرینی رو آورد و بهم تعارف کرد. تشکر کردم و یکی برداشتم، اصرار کرد که بیشتر بردارم، معذرت خواهی کرد که حواسش نبوده پذیرایی کنه. ظرف آجیل و میوه روی میز رو هم آورد گذاشت جلوی من. رفت برام چای آورد، من معذب بودم ، احساس میکردم منو نگاه میکرده یاد بچه هاش افتاده، شایدم اصلن بچه ای نداشت. کارم رو تموم کردم و خواستم برم، دوباره میوه و شیرینی تعارف کرد و دوباره معذرت خواهی کرد که اولش یادش رفته تعارف کنه. خیلی مهربون بود. یه دفعه یاد مادر خودم افتادم که سه ماه بود ندیده بودمش و دلم براش تنگ شده بود، اشک تو چشمام جمع شد، نگاهم رو دزدیم و مشغول جمع کردن ابزار کارم شدم. با لحن گرفته ای بهش گفتم بی زحمت اون رسید رو امضا کنین ، باید تحویل حسابداری بدم. گفت چشم. رفت رسید رو امضا کرد، یه نایلون از تو آشپزخونه آورد و پرش کرد از میوه و آجیل و شیرینی. با اصرار بهم داد که ببرم. لحظه خداحافظی یه لحظه تو چشماش نگاه کردم. چشمای هر دوتامون خیس بود. من خیلی از دوستا و همکارای اون دوره از زندگیمو فراموش کردم، ولی این غریبه ها رو نه. حتی جزئیات صورت و لباس و دکور خونه شون رو هم یادمه.  تاثیر محبتشون هنوزم تو زندگیم جاری و ساریه.

خودمم بعضی وقتا مهربانی های کوچک زندگی میکنم:) یه چیزی که به نظرم اومد بگم اینه خیلی از ماها در اینجور مواقع یاد کودکان کار و دستفروشها و انسان های نیازمند میافتیم. ولی خوبه که به کسایی که هیچ نیازی هم به کمک ما ندارن محبت کرد. چند روز پیش تو فست فود نشسته بودم داشتم پیتزا میخوردم. یه پسر جوون اومد تو. خوشتیپ بود، سر و وضع خوبی هم داشت. اونم پیتزا سفارش داد. یه ساک ورزشی دستش بود، معلوم بود تازه از باشگاه برگشته. تا پیتزاش آماده بشه چند بار بلند شد رفت دم پیشخوان و بر گشت. دفعه آخری همون دم پیشخوان ایستاد و به ام دی افی که حایل بین آشپزخونه و جای نشستن مشتریا بود تکیه داد. با دستش رو ام دی اف ضرب  گرفته بود. از ساندویچیه پرسید ؛ چی شد؟ آماده نشد? ضعف کردم.

یه تیکه پیتزا رو سس زدم بردم دو دستی بهش تعارف کردم. گفتم داداش فعلن اینو بزن روشن شی، تا آماده شدن پیتزای خودت خدا بزرگه. قیافه ی در هم و گرفته ش یه دفعه باز شد. به قول معروف گل از گلش شکفت. از ته دل و با صدای بلند خندید. ساندویچی هم همینطور. با احترام و دو دستی تیکه پیتزا رو گرفت و تشکر کرد. گفت؛گفتم ضعف کردم ولی نه در این حد.

موقع حساب کردن ساندویچیه بهم لبخند میزد. پسره در حالی که داشت پیتزاش رو می لمبوند از همون پشت اصرار میکرد که مهمونش باشم. وقت رفتن و خداحافظی کردن بهم لبخند زدیم .

چند ماه پیش سری زدم به یکی از شرکتایی که چند سال پیش توش کار میکردم. کارمندای بخش اداری همه عوض شده بودن و آشنا بینشون نبود. یه نامه دادم به منشی رئیس شرکت و برگشتم. تو نامه براش نوشته بودم که یکی از کارگرای قدیمی شرکتم که شش سال پیش اونجا کار میکردم. نوشته بودم که شما منو نمیشناسین ، منم فقط یه بار شما رو دیدم. این نامه رو نوشتم که ازتون تشکر کنم. بابت اینکه کسب و کاری رو راه انداختین و منبع درامد چند صد نفر شدین، اونم تو این وضع بد اقتصادی. نوشتم براش که من الان پنج ساله کسب و کار خودم رو راه انداختم و به تازگی طعم شیرین موفقیت و رسیدن به هدف رو چشیدم. براش نوشتم که سختیایی که برای رسیدن به این جایگاه کشیده رو درک میکنم، خودم قسمتی از اونها رو چشیدم. ازش تشکر کردم بابت چیزهایی که ازش یاد گرفتم. هر چند هیچوقت یک کلمه هم با هم صحبت نکردیم، اما سیستمی که ساخته بود، رفتار و شیوه برخوردش برای من یه کلاس درس بود. نمیدونم اون نامه رو خونده یا نه. نمیدونم اگه خونده حسی پیدا کرده. اما من خودم حس خوبی دارم. هر بار که محبت یا مهربانی ای میکنم حس خوبی دارم. فکر میکنم اونایی هم که بهم محبت کردن و میکنن ، بیشتر از من این حس خوب رو تجربه میکنن.

راستش من فکر میکنم هیچ انسانی به هیچ انسان دیگه ای محبت نمیکنه، هر محبتی میکنیم در حق خودمون میکنیم.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.