نقاشی‌های دیمیتری سیرنکو | پایان بازِ یک رویارویی

۹ نظر برای نقاشی‌های دیمیتری سیرنکو | پایان بازِ یک رویارویی

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : نوید شهبازی



یه روز صبح که داشتم به مدرسه میرفتم، دیدم یک یا دو کلاغ دارن به یه کبوترِ آسیب‌دیده حمله می‌کنن. اولش گفتم بهتره توی کار طبیعت دخالت نکنم، ولی بعدش نظرم عوض شد.

یکی دوتا سنگ پرتاب کردم به سمت کلاغ‌ها (پرتاب ناموفق) و فراری‌شون دادم. بعدش مرتکب کار احمقانه‌ای شدم. کبوتر رو ول کردم و به راهم ادامه دادم. بنابراین نفهمیدم که سرنوشت اون کبوتر زخمی چی شد. هرچند، اگه اشتباه نکنم ظهر که داشتم به خونه برمیگشتم، از محل درگیری رد شدم و اثری از جسد کبوتر ندیدم (که مدرک خیلی محکمی نیست).

بحث عجله نبود. من کلا اهل تعامل با حیوانات نیستم و تا جای ممکن ازشون دوری می‌کنم. برای همین یه لحظه هم فکر نکردم که کبوتر ور دارم با خودم ببرم خونه و ازش نگهداری کنم تا سلامتی‌ش رو به دست بیاره. تنها تعامل یا حتی دوستیم با حیوانات زمانی بود که مینا داشتیم. الان باورم نمیشه که وقتی بچه بودم میتونستم با یه پرنده بازی کنم و بهش دست بزنم.

این بحث همراهی یا همدلی با یکی از دو طرف درگیری حیوانات موضوع خوبیه برای فکر کردن.

من به عنوان یه انسانِ همه‌چیزخوار، حس کردم خیلی اخلاقی و قشنگه که جون یه کبوتر رو نجات بدم یا شایدم دلم سوخت و جوگیر شدم (چند مورد از موجودات همه‌چیزخوار: انسان، خرس، کلاغ و خوک، به قول انگلیسی‌زبان‌ها We are in good company).

اما همین انسان، اگه پاش بیفته همون کبوتر رو تبدیل به آبگوشت می‌کنه و می‌خوره (توی جنگ جهانی اول سربازها در شرایط گرسنگی کبوترها و بعضاً اسب‌ها رو از سر ناچاری می‌خوردن، اسب‌هایی که هم‌رزم‌شون بودن).

یا یه تناقض دیگه اونجاست که همه‌مون داریم هر روز کلی مرغ و تخم مرغ می‌خوریم، بعد بعضی‌ها با دیدن ویدئوی چال شدن جوجه‌های زنده ناراحت میشن و این کارو محکوم می‌کنن. قبول دارم که زنده‌به‌گور کردن با ذبح کردن و خوردن فرق داره، اما در هر دو حالت اون موجود می‌میره. و همون زنده‌به‌گور شدن جوجه‌ها هم میشه گفت هزینه یا اثر جانبی اینه که ما همیشه و با قیمت مناسب به گوشتِ تازۀ مرغ دسترسی داشته باشیم.

قطعا جلوگیری از زنده‌به‌گور شدن جوجه‌ها یا غذا دادن به گربه‌ها کار خوبیه و انجامش بهتر از عدم انجامشه. اما به نظرم تا وقتی که ما انسان‌ها به صغیر و کبیر حیوانات رحم نمی‌کنیم (سوسک‌هایی سرخ می‌شن، فیل‌هایی که به خاطر عاج‌شون سلاخی می‌شن) و همه‌شون رو می‌کشیم و می‌خوریم، یه جای کار میلنگه.

البته که من خودم هم از این چیزها مستثنا نیستم (متاسفانه و در کمال شرمندگی نمیتونم گوشت نخورم یا اجازه بدم حشراتی مثل سوسک زنده بچرخن توی خونه). اما هرازگاهی ذهنم درگیر مسئلۀ انسان و حیوان میشه. مخصوصا وقتی به حیواناتی فکر می‌کنم که کل حیات و ممات‌شون برای تغذیۀ ماست، گاهی ناخودآگاه خودم رو جای اونا تصور می‌کنم: اسیری که قراره خورده بشه (اولین مواجهۀ من با مفهوم آدم‌خواری و تصور خورده شدن، در رمان رابینسون کروزو بود، فکر کنم دبستانی بودم).

سه تا انیمه هست که وقتی ببینیدشون «غذا دونسته‌شدن» یا «غذا بودن» رو راحت‌تر می‌تونید تصور کنید. اولی، Attack on Titan (دنیایی که در اون آدم‌ها توسط غول‌ها خورده می‌‌شن) و دومی The Promised Neverland و سومی Beastars (دنیایی که در اون انسان وجود نداره، اما حیواناتش انسان‌نما هستن، تم اصلی داستان رابطۀ حیوانات گوشت‌خوار و گیاه‌خوار و تلاش یک گرگ برای غلبه بر میل به خوردن گوشت هست).

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.