دنیای ذهنی یک نویسنده | بریده‌هایی از کتاب یادداشت های روزانه ویرجینیا وولف

۴ نظر برای دنیای ذهنی یک نویسنده | بریده‌هایی از کتاب یادداشت های روزانه ویرجینیا وولف

1. امین خُرمی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۱ درس)

   ۲۰۰ دیدگاه | ۴۷۶ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   از بهمن ۲ سال قبل روزانه‌نویسی – البته اون موقع با اسم تخلیه فکر – رو با حرف‌ها، دلایل و پیشنهادهایی که سپهر خدابنده در پادکست صلح درون شروع کردم و سعی می‌کردم هر چیزی که توی ذهنم میاد و بهشون فکر می‌کنم رو به طور روزانه به مدت ۱۵ دقیقه در اَپ یادداشت موبایل بنویسم.

    

   این فعالیت اولش برام سخت و خسته کننده بود به این دلیل که نمی‌دونستم چی و چطور بنویسم، و برای همین هم بیشتر مواقع از عمد کلا پرت و پلا می‌نوشتم. مثلا چیزی که می‌نوشتم اینطور بود: “چرا موبایل صفحه خدا افتاد بووم.”
   و به خاطر اینکه فعالیت خوشایندی برام نبود معمولا انگیزه روزانه انجام دادنش رو نداشتم و شاید بعد از یک هفته هر روز نوشتن، تا ۲ هفته بعد ۴ روز یکبار می‌نوشتم و باز بعدش یک ماه نمی‌نوشتم.
   اما با وجود همین دست و پا شکستگی، تمام تلاشم رو کردم که اینکار رو ول نکنم؛ حس می‌کردم تاثیر و نتیجه‌اش نامحسوسه و باید به خودم زمان بدم.

    

   با اطمینان می‌تونم بگم که بعد از گذشت ۱ سال، چنان به سطحی از آگاهی رسیدم که در هیجانی‌ترین لحظات زندگیم هم می‌تونم بفهمم که دقیقا چه احساسی دارم و چرا این احساس رو دارم و حدس بزنم که از چه چیزهایی نشأت می‌گیره.
   نسبت به بیشتر احساسات، افکار، حرفایی که میزنم، رفتارهایی که دارم، دلایل‌شون، تصمیم‌هام و خیلی از موضوعاتی که در اطرافم در جریانه آگاهم.
   البته این آگاهی باعث نشده که تغییر خیلی زیادی درم ایجاد شه، اما صرف داشتن همین آگاهی باعث میشه که بتونم هر موقع که خواستم و اراده‌اش رو داشتم، بتونم به راحتی تغییراتی که می‌خوام رو در خودم ایجاد کنم.

    

   و این آگاهی فقط یکی از دستاوردهایی که داشتم. یکی از مهم‌ترین تاثیراتی که این کار رو گذاشته، تخلیه شدن افکار توی ذهنم و کاهش استرس و نگرانی‌های زندگیم بوده!
   یادمه یکبار که با خانواده‌ام دعوای شدیدی داشتم، از خونه زدم بیرون توی توی کافه یک مرکز خرید بزرگ تنها نشستم و توی گوگل کیپ ۲ ساعت، مشغول تایپ درباره‌ی اتفاقی که افتاده بوده و احساس و افکاری که داشتم، بودم. بعد از اینکه تموم شد، چنان حس آرامشی و سرزندگی‌ای داشتم که باورش برام سخت بود که من تا ۲ ساعت قبلش یک دعوای شدید با خانواده‌ام داشتم. برای همین وقتی که دیدم انقدر حالم بهتر شده، تصمیم گرفتم که از دل خانواده‌ام هم دربیارم. وقتی برگشتم با آرامش و خونسردی از خانواده‌ام – تقریبا بدون توقع و انتظار خاصی – عذرخواهی کردم و بعدش هم همدیگه رو در آغوش گرفتیم و ماجرای اون شب به خوشی گذشت.

    

   از ماه‌های آخر سال قبل هم یک سالنامه خریدم که روزانه‌نویسی‌هام رو در دفتر سالنامه‌ام ثبت کنم و از اولین روز امسال هم با انگیزه فراوان شروع کردم و در تلاش بودم که در صفحه‌ی مربوط به اون حس و حالم و چیزی که دوست دارم رو بنویسم.

    

   بعضی روزها یک صفحه برام کمه و این درحالیه که هر صفحه برای یک روزه؛ بعضی اوقات فقط یک خط برای اینکه صرفا چیزی نوشته باشم توی اون روز می‌نوسم مثلا یک “شب بخیر Zzz…” با خط بزرگ که یک خط جا بگیره؛ روزهایی هست که فراموش می‌کنم بنویسم با وجود اینکه دفتر بیشتر مواقع جلوی چشممه؛ همچنان مواقعی پیش میاد که اصلا انگیزه و تمایلی به نوشتن ندارم؛ هنوز هم لحظاتی هست که اصلا نمی‌دونم چی بنویسم.

    

   اما با این حال همیشه تلاش کردم که با وجود تمام ویژگی‌های منفی و مثبتی که داره و حس سختی‌ای که خیلی از مواقع این کار بهم داده، ولش نکنم و به عنوان یک عادت، روزانه‌نویسی رو برای خودم و زندگیم داشته باشم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
2. محمدرضا رضائی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۲ درس)

   ۴۲۹ دیدگاه | ۱۴۷۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   وقتی اسم ویرجینیا وولف رو در عنوان این درس دیدم خیلی خوشحال شدم که قراره بیشتر باهاش آشنا بشم. یادم بود که در دیباچه‌ی ‹‹از کتاب›› به اسمش برخورد کرده بودم و زیر اسمش هم خط کشیده بودم، اما جمله‌ای که محمدرضای عزیز از او نقل کرده بود را فراموش کرده بودم. خلاصه، بهانه‌ای شد که دو سه پاراگراف آخر دیباچه رو مرور کنم و لذت اولیه‌ام رو دوباره تجربه کنم.

   از بچگی دوست داشتم خاطرات روزانه بنویسم. چند روز می‌نوشتم، بعد ولش می‌کردم و فاصله می‌افتاد تا این‌که بعد از مدت‌ها دوباره چند روزی بنویسم. مداومت بر  خاطره‌نویسی رو خیلی دوست دارم داشته باشم، میدونم که خیلی سخته؛ شاید باید بیشتر بهش فکر کنم و مثل گذر از رود روبیکان بهش نگاه کنم و هدف جدی قرارش بدم.

   از بعضی از خاطرات نقل‌شده در این درس به نظر می‌رسه ویرجینیا وولف تلاش می‌کرده تحسین و یا بدگفتن منتقدین و خوانندگان کتاب‌هایش چندان برایش مهم نباشه‌. بیشتر می‌خواسته فقط طبق روش دلخواهش حرفاش رو ابراز کنه. نمیدونم، شاید بشه از کارش تعبیر کرد به ‹نوشتن برای نوشتن› و نه لزوما خوانده‌شدن.

   مجسمه قشنگی هم که در انتهای درس تصویرش گذاشته شده است، برایم جذاب بود. هم به نظر خیلی طبیعی طراحی و ساخته شده است و هم ایده‌اش جالبه که فرد میتونه روی نیمکت و در کنار ویرجینیا وولف، با لبخندی بر لب و کتابی در دست، بنشینه.

   پی‌نوشت: در این صفحه هم گزارش کوتاهی از پرده‌برداری از مجسمه و منظره‌ی زیبای رودخانه‌ی روبروی آن و نیز سخن کوتاهی از سازنده‌ی آن قابل دیدنه.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
3. جواد عزیزان گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۵ درس)

   ۴۶۴ دیدگاه | ۳۳۱۶ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   جمله بسیار زیبایی هست این جمله

   تحسین و نقد را چندان به دل نمیگیرم. آنها وقفه ایجاد می کنند. باعث میشوند به عقب برگردیم و …

   در وهله اول یاد خانم مریم میرزاخانی افتادم. با اینکه جایزه فیلدز ریاضی را گرفته بود تا چند روز پدر و مادر ایشان از اهدای جایزه اطلاع نداشتند. بعد از اطلاع هم، ظاهرا مریم میرزاخانی چندان واکنش شوق انگیزی نشان نداده است (به نقل از پدر گرامی)

   در وهله دوم یاد مراسم های تکریم و معارفه های مرسوم در سطح وزارتخانه یا سازمان ها افتادم. نمی دونم چقدر در کشورهای دیگر رایج است این قبیل برنامه ها. نمی دونم این قبیل نشست های چند ساعته چقدر مفید و یادگیرنده است برای آن سازمان. نمی دانم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
4. علی کریمی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۴ درس)

   ۶۷۵ دیدگاه | ۹۴۰ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   معجزه از خود نوشتن

   یک دفتر دارم که اتفاقات روزانه، تصمیم‌گیری‌ها، نگرانی‌ها، احساساتم و افکارم را داخلش می‌نویسم.
   (البته چون درشت می‌نویسم
   و گاها برای نوشتن مطالب مهم، مثلا در هر صفحه یک کلمه می‌نویسم،
   گاها یک دفتر ۱۰۰ برگ، در چند هفته تمام می‌شود )

   برای آشنایی بیشتر با نحوه ایجاد این دفتر و تاثیرات فوق العاده آن
   دروس تمرین خودآگاهی هیجانی | نوشتن برای “هیچ‌کس
   زمانی برای نگرانی | چگونه نگرانی از آینده را کمتر کنیم؟

   به جای آزمون استعدادیابی کمی برای تحلیل استعدادهایمان وقت بگذاریم

   تکنیک های تصمیم گیری | ثبت و مرور تصمیمها

   مناسب هستند.

    

    

   محمدرضا عزیز هم در از کتاب،
   چه باید کرد؟،
   گزار و گذار | دربارهٔ گزارش نویسی روزانه و چیزهای دیگر،
   گاهی باید ذهن‌مان را مرتب کنیم
   به این موضوع اشاره می‌کنند.

    

    

   مثلا می‌نویسم از این ساعت تا آن ساعت پیاده روی کردم
   در حین پیاده روی، به چه چیزی فکر می‌کردم و چه احساسی داشتم.

   یا از فلان ساعت تا فلان ساعت خوابیدم
   اولین فکرم بعد از بیداری، چه بود و…

    

   برای پاسخ دادن وارد شوید