سفرنامه یکی از ژانرهای پرطرفدار در میان خوانندگان و نویسندگان است. خوانندگان با خواندن سفرنامه، دنیاهایی را تجربه می‌کنند که خود فرصت و امکان دیدنش را نداشته‌اند. و یا حتی اگر جایی را دیده‌اند و تجربه کرده‌اند، از منظری تازه و از دریچهٔ چشم دیگری می‌بینند. علاقه‌مندان نویسندگی هم نوشتن سفرنامه را دوست دارند و

آیا تا به حال شده کتابی را در کتاب‌فروشی یا یک فروشگاه کتاب آنلاین ببینید و از خودتان بپرسید: «واقعاً چه کسی این کتاب را می‌خرد؟»؛ کتاب‌هایی که یا مخاطبان اندکی دارند، یا اساساً به نظر نمی‌رسد هیچ نوع مخاطبی داشته باشند. شاید یکی از بهترین نمونه‌های این نوع آثار، کتابی باشد که کاپیتان جان

عنوان بعضی از کتاب‌ها بسیار ساده است و صرفاً از محتوای کتاب خبر می‌دهد. عنوان‌هایی مانند «مدیریت بازاریابی»، «گفتگو با کافکا» و «نکته‌های کوچک زندگی» از این دست هستند. اما گاهی اوقات، عنوان یک کتاب می‌تواند فراتر از یک اشارهٔ ساده و معمولی باشد. چنان‌که خواننده پس از دیدن عنوان، نمی‌تواند به سادگی از کنار

اگر به ترجمه علاقه دارید یا بخشی از کار شما به خواندن و درک نوشته‌های انگلیسی (یا زبان‌های دیگر) اختصاص دارد، احتمالاً خواندن کتاب از گوشه و کنار ترجمه می‌تواند برایتان آموزنده و در عین حال لذتبخش باشد. این کتاب را علی صلح‌جو نوشته که پیش از این کتاب نکته های ویرایش او را در

می‌دانیم که یک روش واحد و مشخص، برای تمرین نوشتن و نویسندگی وجود ندارد و هر کس به سبک و شیوه‌ی خودش با چالش نوشتن کنار می‌آید. اما یکی از روش‌هایی که ما همیشه در متمم آن را توصیه کرده و در راهنمای خواندن و خریدن کتاب هم به آن اشاره کرده‌ایم، رونویسی است. پیشنهاد ما

از دوستان عزیز متممی انتظار می‌رود پس از مطالعه این درس: بتوانند شش ویژگی روشِ خواندنِ خوانندگان را فهرست کنند. بتوانند هر یک از ویژگی‌ها را شرح دهند و برای هر یک از آن‌ها مثال بزنند. هنگام مطالعه‌ی متن (یا پس از آن) خود را ارزیابی کنند و بگویند که کدامیک از این ویژگی‌ها در سبک

بازخوانی متن، عادت بسیاری از ما نیست. کافی است نگاهی به دیدگاه‌های منتشر شده در متمم یا پست‌های وبلاگ‌ها و نوشته‌های منتشر شده در شبکه های اجتماعی بیندازید، تا بیش از پیش مطمئن شوید که بازخوانی، هنوز جایگاه شایسته‌ی خود را در ذهن بسیاری از ما به دست نیاورده است. البته علت‌ها و بهانه‌های بسیاری

چه جملاتی را برای شروع سخنرانی خود یا برای آغاز متن مقاله و جستارهایتان به‌کار می‌گیرید؟ آیا بلافاصله به سراغ اصل مطلب می‌روید یا از حاشیه‌ها شروع می‌کنید؟ آیا مستقیم می‌گویید که حرف‌ و پیام‌تان چیست؟ یا نتیجه‌گیری و درک نهایی پیام را بر عهده‌ی مخاطب می‌گذارید؟ در این درس می‌خواهیم درباره‌ی چهار سبک شروع

آموزش نویسندگی و به طور خاص داستان‌نویسی چیزی نیست که جان اشتاین بک آن را قبول داشته باشد. او در سال ۱۹۶۳ چنین گفته است (+): «اگر جادویی در نوشتن باشد، که من قانع شده‌‌ام هست، تا کنون هیچ‌کس هرگز قادر نبوده آن را در حد یک نسخه‌‌‌ی [ساده در قالب چند نکته] تنزل دهد.

در درس گذشته (داستان نویسی بی‌هدف) الگویی را برای تمرینِ نوشتن پیشنهاد کردیم. آن الگو از کتاب Reflective Practice انتخاب شده بود. حتماً به یاد دارید که از نظر نویسنده (گیلی بولتون)، مهم‌ترین گام در تمرین نوشتن، شش دقیقه نوشتن بی‌هدف و بی‌مخاطب است. این شش دقیقه به ما کمک می‌کند که ذهن‌مان را خالی

در درس گذشته درباره‌ی تمرین نوشتن آزاد صحبت کردیم. گفتیم که نوشتن آزاد، بدونِ توجه به مخاطب و بدونِ در نظر گرفتن یک هدف مشخص، می‌تواند ذهن ما را برای بیشتر نوشتن و بهتر نوشتن تربیت کند. نویسندگان بسیاری درباره‌ی تمرین نوشتن آزاد صحبت کرده‌ و از مزایای آن گفته‌اند. ما حتی در درس‌های هوش