درباره توقعات بی جا و کاهش انتظار از دیگران

۱۵۱ نظر برای درباره توقعات بی جا و کاهش انتظار از دیگران

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : شهرزاد راسخ



به نظر من فقط یک ربات می‌تونه به طور کامل و در ارتباط با هرکسی توی زندگیش  انتظاراتش رو به صفر برسونه. (یا این ادعا رو داشته باشه)

ما به عنوان انسان، می‌تونیم انتظارات‌مون رو مدیریت کنیم.

و به خودمون و دیگران کمک کنیم که انتظارات‌مون مخرب نشن، و آرامش بیشتری رو در زندگی مون تجربه کنیم و این آرامش رو برای دیگران هم به ارمغان بیاریم.

در کل، به نظر من، انتظار داشتن از دیگران به صورت کلی خوب و خوشایند نیست. اما نمیشه گفت که همیشه هم بد هست. می‌تونه خیلی بستگی به موقعیت ما نسبت به آدم‌ها و جایگاه آدم‌ها در زندگی ما داشته باشه.

به عنوان مثال، وقتی من به عنوان همیار یک کودک نازنین در بنیاد کودک، هر ماه با پرداخت مبلغی با او همیاری می کنم و هر بار هدیه‌ای به مناسبتی مثل تولد براش ارسال می‌کنم و این برای خودم خوشحال‌کننده است، نمی‌تونم و مسلماً قشنگ و عاقلانه هم نیست که ازش انتظار جبران - حتی وقتی بزرگ میشه - داشته باشم. (حتی در ازای هر هدیه، بشینم منتظر نامه‌های قشنگ تشکرش باشم)

یا مثلاً وقتی به همکارم در کاری کمک‌ای می کنم انتظار داشته باشم که او هم حتما باید جبران بکنه و در ازای این کمک، جای دیگری حتماً به من کمک بکنه و وقتی این اتفاق نمیفته ازش دلگیر بشم.

یا وقتی دوست دارم هدیه‌‌ی به دوستم بدم، انتظار داشته باشم که دفعه‌ی بعد او هم باید به من هدیه ای بده.

یا در ازای محبت و کمکی به خانواده‌ی نزدیکم، انتظار برگشت داشته باشم.

و مواردی اینچنین.

اما گاهی اوقات به خصوص در مورد آدم یا آدم‌هایی که با اونها از نظر عاطفی نزدیک‌ایم و ارتباط‌مون به یک ارتباط نزدیک و طولانی تبدیل شده، مسلمه که ارتباط گرم دو طرفه میتونه ما رو نسبت به اون ارتباط دلگرم‌تر و شادتر بکنه، ضمن اینکه رغبت و انرژی و گرمی و تمایلمون رو به ادامه دادن اون ارتباط و ابراز بیرونیِ محبت قلبی‌مون حفظ کنه و افزایش بده.

ما آدم‌ها، موجودات اجتماعی هستیم.

و در ازای حمایت عاطفی و احساسی‌مون از دوست یا شریک عاطفی یا هر کسی که دوستش داریم یا فکر می‌کنیم که در زندگی‌مون برای مدت طولانی جایگاه ویژه‌ای داشته و  داره - حتی اگه سعی می‌کنیم که از او هیچ انتظاری نداشته باشیم - اما به حمایت اجتماعیِ او از ما (مثل حمایت احساسی و هیجانی) نیاز داریم.

حتی اگه این حمایت اجتماعی، گاهی یک صحبت یا دیالوگ دوستانه‌ی کوتاه (به جای مونولوگ‌های همیشگی‌ و دائمی‌مون با او) باشه.

جالبه که در جایی از درس حمایت اجتماعی چیست؟ در متمم می‌خونیم:

"فقط کافی است تصور کنید که طی سال‌های اخیر چقدر برای ایجاد یک شبکه از دوستان و آشنایان در اطراف خود زحمت کشیده‌اید و ببینید که آیا این شبکه، به همان اندازه که انتظار دارید و وقت و منابع خود را صرف آن کرده‌اید، برای شما حمایت اجتماعی ایجاد کرده است؟"

شاید به این شدت هم به این موضوع فکر نکنیم، اما در کل ما به عنوان یک انسان، نمی‌تونیم این نیاز به مورد حمایت اجتماعی قرار گرفتن - مثلاً در کار جدیدمون، در برنامه‌های جدیدمون یا در شرایط خاص روحی‌مون، یا در جریان برخی فراز و نشیب‌های زندگی‌مون - رو از طرف کسانی که بهمون نزدیک هستند، کتمان کنیم و نادیده بگیریم.

اگر در ازای توجه و محبت و دوستی‌مون در یک ارتباط طولانی، برای مدت زیادی، چیزی یا نشانه ای ملموس - هر چند کوچک - در برگشت دریافت نکنیم و این موضوع در درازمدت به یک روال دائمی و مستمر تبدیل بشه، مسلمه که این موضوع می‌تونه ما رو نسبت به ادامه‌ی اون دوستی یا ارتباط، دلسرد و غمگین بکنه. یا این تصور - درست یا نادرست - رو به ما ببخشه که پس حتماً ما ارزش و جایگاهی برای او نداریم.

به نظرم، موارد کوچک دیگری هم در کنار موضوعات بالا میتونن وجود داشته باشن که بتونن آدم ها رو نسبت به بعضی دیگر از آدمها در شرایط خاصی دلسرد بکنند. مثل نداشتنِ دائمی تواضع در برخی آدم‌ها یا رعایت نشدن برخی آداب اجتماعی، یا حس بد مورد سوء استفاده قرار گرفتن همیشگی و مواردی اینچنین.

در کل، حرف و نظر من اینه که ما می‌تونیم انتظارات‌مون رو مدیریت کنیم، اما نمی‌تونیم اون رو به طور صد در صدی و برای همیشه و در هر زمینه‌ای و در ارتباط با هر کسی به طور کامل حذف کنیم و نادیده بگیریم.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.