بخشی از کتاب هنر انسان شدن |کارل راجرز | بکوشیم اصیل باشیم

دریافته‌ام که هر اندازه بتوانم در رابطه‌ام اصیل‌تر باشم، آن رابطه مفیدتر خواهد بود.

اصیل بودن به این معنی که نیاز دارم تا آنجا که ممکن است از احساسات واقعی خودم آگاه باشم؛ نه اینکه در ظاهر یک نگرش را بروز دهم و در درون خود، آگاهانه یا ناآگاهانه، حس دیگری داشته باشم.

اصیل بودن، همچنین به این معناست که بخواهم حس‌ها و نگرش‌هایی را که در درونم وجود دارند، با کلمات و رفتارم، ابراز کنم و آشکار سازم.

تنها به این شیوه ارتباط میتواند واقعیت پیدا کند و به نظر می‌رسد که واقعی بودن، به‌عنوان نخستین ویژگی یک رابطه، از اهمیت بالایی برخوردار است.

فقط با آشکار ساختن واقعیت درونی‌ام، دیگری هم می‌تواند در کشف و جستجوی واقعیت درونی خود، موفق شود.

چنین دریافته‌ام که حتی وقتی دیدگاه‌های من، رضایت‌بخش نیستند یا فکر می‌کنم برای رابطه سودمند نیستند، باز هم واقعی بودن‌شان مهم‌‌تر است.

به عنوان شرط دوم، فکر می‌کنم که هر اندازه پذیرش و دوست‌داشتن من نسبت به این فرد بیشتر باشد، بهتر می‌توانم رابطه‌ای را بسازم که برای او نیز مفید باشد.

منظورم از پذیرش، این است که دیگری را به گرمی مورد احترام و توجه قرار دهم؛ صرفاً به عنوان یک شخص؛ مستقل از شرایط و وضعیت او. برایش به عنوان یک انسان، به شکل‌ نامشروط ارزش قائل باشم؛ بدون هر قید و شرط دیگر.

این یعنی احترام و علاقه نسبت به او به عنوان یک فرد مستقل و میل به این‌که او هم، احساساتش را به همان سبکی که خود می‌خواهد، در اختیار داشته باشد و تجربه کند.

یعنی احترام برای نگرش های او در آن لحظه، بدون توجه به منفی یا مثبت بودن آنها؛ و بدون توجه به اینکه این دیدگاه‌ها و نگرش‌ها تا چه حد ممکن است با نگرش‌هایی که او در گذشته داشته، در تناقض باشد.

پذیرش نوسانات دیدگاه‌ها و نگرش طرف مقابل، باعث می‌شود یک رابطه‌ی گرم و مطمئن را تجربه کند؛ اطمینان ناشی از دوست‌داشته‌شدن و تحسین شدن به عنوان یک فرد؛ چیزی که در یک رابطه‌ی مفید، بسیار مهم است.

همچنین چنان به اهمیت ارتباط پی‌برده‌ام که شوق دائمی فهمیدن دیگری در من زنده می‌ماند.

پذیرش دیگری، تا زمانی که دیگری را نفهمیم و درک نکنیم، معنای چندانی ندارد.

فهمیدن هم به این معنا که بکوشم احساسات دیگری را، حتی وقتی از نظر من بسیار وحشتناک، ضعیف، گذرا یا عجیب و شگفت‌‌آور می‌دانم، درک کنم.

این یعنی آن‌ها را چنان ببینم که تو می‌بینی؛ و آن حس‌ها و تو را بپذیرم. آن‌قدر که تو [آزادانه در حضور من] بتوانی پنهان‌ترین زوایای تجربه‌های درونی خود را که مدفون و فراموش شده‌اند، بیابی و کشف کنی.

این آزادی در یک رابطه، شرط مهمی است.

معنای این آزادی آن است که دیگری حس کند آزادانه می‌تواند در سطوح آگاه و ناخودآگاه، سفر خطرناک کشف درون خود را آغاز کند.

کتاب راه انسان شدن

 نوشته کارل راجرز