دنیای ذهنی یک نویسنده | بریده‌هایی از کتاب یادداشت های روزانه ویرجینیا وولف

۹ نظر برای دنیای ذهنی یک نویسنده | بریده‌هایی از کتاب یادداشت های روزانه ویرجینیا وولف

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : علی کریمی



معجزه از خود نوشتن

یک دفتر دارم که اتفاقات روزانه، تصمیم‌گیری‌ها، نگرانی‌ها، احساساتم و افکارم را داخلش می‌نویسم.
(البته چون درشت می‌نویسم
و گاها برای نوشتن مطالب مهم، مثلا در هر صفحه یک کلمه می‌نویسم،
گاها یک دفتر 100 برگ، در چند هفته تمام می‌شود )

برای آشنایی بیشتر با نحوه ایجاد این دفتر و تاثیرات فوق العاده آن
دروس تمرین خودآگاهی هیجانی | نوشتن برای “هیچ‌کس
زمانی برای نگرانی | چگونه نگرانی از آینده را کمتر کنیم؟

به جای آزمون استعدادیابی کمی برای تحلیل استعدادهایمان وقت بگذاریم

تکنیک های تصمیم گیری | ثبت و مرور تصمیمها

مناسب هستند.

 

 

محمدرضا عزیز هم در از کتاب،
چه باید کرد؟،
گزار و گذار | دربارهٔ گزارش نویسی روزانه و چیزهای دیگر،
گاهی باید ذهن‌مان را مرتب کنیم
به این موضوع اشاره می‌کنند.

 

 

مثلا می‌نویسم از این ساعت تا آن ساعت پیاده روی کردم
در حین پیاده روی، به چه چیزی فکر می‌کردم و چه احساسی داشتم.

یا از فلان ساعت تا فلان ساعت خوابیدم
اولین فکرم بعد از بیداری، چه بود و...

 

1. سیدمهدی حسینی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۳ درس)

   ۲۰۱ دیدگاه | ۳۶۵۹ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   قبلا برای من پیش می‌آمد که وقتی مطلبی در شبکه‌های اجتماعی یا سایتهایی که امکان بازخورد درباره آن متن وجود داشت می‌گذاشتم، به صورت مکرر به آن پست مراجعه می‌کردم تا ببینم چند تا اصطلاحا لایک خورده است، آیا کسی پاسخ داده یا خیر، مثلا اگر استوری اینستاگرام بوده چه کسانی و به چه تعداد لایک کرده‌اند و چه کسانی لایک نکرده‌اند و … ولی مدتی است که این عادت را کنار گذاشته‌ام. اگر پستی را در جایی منتشر می‌کنم، دیگر فراموش می‌کنم و کمتر به آن سر می‌زنم. دیگر تعداد لایکها برایم اهمیت آنچنانی ندارند. مگر اینکه ایمیل بیاید یا آن شبکه اجتماعی به من خبر بدهد که پاسخی دریافت کرده‌ام که می‌بینم چه نوشته است. شاید لازم باشد پاسخ دهم.

   نوشته‌های ویرجینیا وولف درباره تحسین و تمجید و سکوتها و نقدها من را دقیقا یاد این موضوع انداخت. لذت خالی گذاشتن ذهن پس از انتشار پست را وقتی متوجه می‌شویم که قبلش حس چک کردن پست به صورت مداوم و فشار روانی ناشی از آن را چشیده باشیم. در این صورت احتمالا تا حدودی صحبتهای وولف را پس از نوشتن و انتشار هر مطلبش و دیدن نقدهای مختلف (مثبت و منفی) بودن درباره اثرش را درک می‌کنیم و بهتر میفهمیم چرا تلاش می‌کند آنها را نادیده بگیرد.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
2. حیدر چنعانی گفت:

   ۹ دیدگاه | ۳۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   “ویرجینیا وولف” این اسم قبل‌ترها نیز به گوشم خورده بود منتها آشنایی اصلیم با ایشون به چند روز پیش برمی‌گرده؛ وقتی که چند متن از نوشته‌هام رو به CHATGPT دادم و ازش خواستم بگه سبک نوشتنم شبیه کدام یک از نویسندگان معروفه و در پاسخ به اسم این بانو اشاره کرد. گفته میشه پرداختن به شرح حس‌وحال درونی شخصیت‌ها از ویژگی‌های بارز سبک نوشتنشون بوده.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
3. محسن شیروانی گفت: (عضو ویژه)

   ۱۵۰ دیدگاه | ۱۲۷۳ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   یکی از جملات جالبِ ویرجینیا ولف برای من، جمله ی زیر هست:
   “کسی که نتواند واقعیت را در مورد خودش بگوید، در مورد دیگران هم از مطرح کردن واقعیت، ناتوان خواهد بود.”
    
   پی نوشت یک: جمله ی بالا رو اخیراً در درس های عزت نفس (قسمت پذیرش خویشتن) خوانده ام.
    
   پی نوشت دو: من هم یکی دو باری سعی کرده ام که یادداشت روزانه بنویسم اما ادامه ندادم. بحث کمبود وقت (حداقل برای من) نیست. فکر می کنم که اگر این کار واقعاً برای کسی جدی باشه، حتماً برای اون وقت می سازه.(تغییر اولویت بندی کارها، می تونه یک راه کار باشه.)
   مورد من بیش تر به این برمی گشت که احساس می کردم اتفاق عجیب و شاید شگرف در زندگی ام نمی افته و روزهایم اغلب تکراری هستند و یادداشت روزانه نوشتن برای روزهای یک نواخت، کار خسته کننده و یه جوراهایی به معنی ایه.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
   • سید بابک مطهری گفت: (عضو ویژه)

     ۵۵ دیدگاه | ۳۱۱۳ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
     

     این که در عبارتِ “اگر کاری واقعا برای کسی جدی باشه، حتما برای اون وقت می سازه.”، به جای استفاده از فعل مرکبِ “وقت گذاشتن” از فعل مرکبِ “وقت ساختن” استفاده کردین، به گوشِ من بدیع اومد. انتخابتون جالب بود. جانِ کلام رو مبتکرانه، خلاصه و واضح بیان کردین.

     برای پاسخ دادن وارد شوید
4. الميرا خزاعی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۴ درس)

   ۲۶۷ دیدگاه | ۲۰۹۵ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   ای مرگ! می خواهم خود را به سویت افکنم، شکست ناپذیر و به زانو در نیامده.

   این اولین جمله ای هست که وقتی کتاب را باز می کنی ، در قسمت پیشگفتار مترجم با آن مواجه می شوی. این جمله از رمان خیزاب ها نوشته ی ویرجینیا وولف نقل شده است. فکر می کنم در حقیقت، ویرجینیا وولف با مرگش این جمله را زندگی کرده است.

   من هم مثل بیشتر ایرانی ها ویرجینیا وولف را با فیلم ساعت ها شناختم. سال ها بعد این کتاب را خریدم و البته هنوز کامل آن را نخوانده ام. شاید شومی سرنوشت ویرجینیا باعث این اتفاق شده است. فاصله ی زمانی بین نوشته ها خیلی زیاد هست و فقط شامل بخش های مربوط به نویسندگی او هست و همین موضوع کمی خواندن کتاب را دشوار می کند.

   ویرجینیا عاشق نویسندگی بوده: واقعیت اینست که بوسیله ی نوشتن در خود انرژی می آفرینم. اگر می توانستم متن را به درون رگ و پی ببرم و کاملا در ژرفا و با سهولت کارکنم خوب بود …

   یا در قسمتی دیگر می نویسد: … اندیشه ای بسیار ژرف درباره ی ترکیب وجودم به نظرم رسید: این که چگونه فقط نوشتن آن را می سازد: این که هیچ چیز به کمال نمی رسد، مگر این که مشغول نوشتن باشم.

   جنگ جهانی دوم هم تاثیر عمیقی روی او گذاشته و خبر مرگ دوستان و آشنایانش باعث می شود او برای بار چندم دچار حمله های عصبی و افسردگی شده و دست به خودکشی بزند.

   آخرین خاطره ی ثبت شده در کتاب مربوط به ۸ مارس ۱۹۴۱ هست. ۲۰ روز قبل از خودکشی او. وقتی نوشته های مربوط به این روز را می خوانی به ذهنت خطور نمی کند او قصد خودکشی دارد. چون جملاتی از هنری جیمز نویسنده ی آمریکایی نقل می کند که : همواره مشاهده کن. رسیدن پیری را نظاره کن. … آدم باید مشغول باشد. با اندکی شادی می بینم ساعت نزدیک ۷ است و باید شام درست کنم.

    

   برای پاسخ دادن وارد شوید
5. امین خُرمی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۱ درس)

   ۲۰۶ دیدگاه | ۵۱۰ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   از بهمن ۲ سال قبل روزانه‌نویسی – البته اون موقع با اسم تخلیه فکر – رو با حرف‌ها، دلایل و پیشنهادهایی که سپهر خدابنده در پادکست صلح درون شروع کردم و سعی می‌کردم هر چیزی که توی ذهنم میاد و بهشون فکر می‌کنم رو به طور روزانه به مدت ۱۵ دقیقه در اَپ یادداشت موبایل بنویسم.

    

   این فعالیت اولش برام سخت و خسته کننده بود به این دلیل که نمی‌دونستم چی و چطور بنویسم، و برای همین هم بیشتر مواقع از عمد کلا پرت و پلا می‌نوشتم. مثلا چیزی که می‌نوشتم اینطور بود: “چرا موبایل صفحه خدا افتاد بووم.”
   و به خاطر اینکه فعالیت خوشایندی برام نبود معمولا انگیزه روزانه انجام دادنش رو نداشتم و شاید بعد از یک هفته هر روز نوشتن، تا ۲ هفته بعد ۴ روز یکبار می‌نوشتم و باز بعدش یک ماه نمی‌نوشتم.
   اما با وجود همین دست و پا شکستگی، تمام تلاشم رو کردم که اینکار رو ول نکنم؛ حس می‌کردم تاثیر و نتیجه‌اش نامحسوسه و باید به خودم زمان بدم.

    

   با اطمینان می‌تونم بگم که بعد از گذشت ۱ سال، چنان به سطحی از آگاهی رسیدم که در هیجانی‌ترین لحظات زندگیم هم می‌تونم بفهمم که دقیقا چه احساسی دارم و چرا این احساس رو دارم و حدس بزنم که از چه چیزهایی نشأت می‌گیره.
   نسبت به بیشتر احساسات، افکار، حرفایی که میزنم، رفتارهایی که دارم، دلایل‌شون، تصمیم‌هام و خیلی از موضوعاتی که در اطرافم در جریانه آگاهم.
   البته این آگاهی باعث نشده که تغییر خیلی زیادی درم ایجاد شه، اما صرف داشتن همین آگاهی باعث میشه که بتونم هر موقع که خواستم و اراده‌اش رو داشتم، بتونم به راحتی تغییراتی که می‌خوام رو در خودم ایجاد کنم.

    

   و این آگاهی فقط یکی از دستاوردهایی که داشتم. یکی از مهم‌ترین تاثیراتی که این کار رو گذاشته، تخلیه شدن افکار توی ذهنم و کاهش استرس و نگرانی‌های زندگیم بوده!
   یادمه یکبار که با خانواده‌ام دعوای شدیدی داشتم، از خونه زدم بیرون توی توی کافه یک مرکز خرید بزرگ تنها نشستم و توی گوگل کیپ ۲ ساعت، مشغول تایپ درباره‌ی اتفاقی که افتاده بوده و احساس و افکاری که داشتم، بودم. بعد از اینکه تموم شد، چنان حس آرامشی و سرزندگی‌ای داشتم که باورش برام سخت بود که من تا ۲ ساعت قبلش یک دعوای شدید با خانواده‌ام داشتم. برای همین وقتی که دیدم انقدر حالم بهتر شده، تصمیم گرفتم که از دل خانواده‌ام هم دربیارم. وقتی برگشتم با آرامش و خونسردی از خانواده‌ام – تقریبا بدون توقع و انتظار خاصی – عذرخواهی کردم و بعدش هم همدیگه رو در آغوش گرفتیم و ماجرای اون شب به خوشی گذشت.

    

   از ماه‌های آخر سال قبل هم یک سالنامه خریدم که روزانه‌نویسی‌هام رو در دفتر سالنامه‌ام ثبت کنم و از اولین روز امسال هم با انگیزه فراوان شروع کردم و در تلاش بودم که در صفحه‌ی مربوط به اون حس و حالم و چیزی که دوست دارم رو بنویسم.

    

   بعضی روزها یک صفحه برام کمه و این درحالیه که هر صفحه برای یک روزه؛ بعضی اوقات فقط یک خط برای اینکه صرفا چیزی نوشته باشم توی اون روز می‌نوسم مثلا یک “شب بخیر Zzz…” با خط بزرگ که یک خط جا بگیره؛ روزهایی هست که فراموش می‌کنم بنویسم با وجود اینکه دفتر بیشتر مواقع جلوی چشممه؛ همچنان مواقعی پیش میاد که اصلا انگیزه و تمایلی به نوشتن ندارم؛ هنوز هم لحظاتی هست که اصلا نمی‌دونم چی بنویسم.

    

   اما با این حال همیشه تلاش کردم که با وجود تمام ویژگی‌های منفی و مثبتی که داره و حس سختی‌ای که خیلی از مواقع این کار بهم داده، ولش نکنم و به عنوان یک عادت، روزانه‌نویسی رو برای خودم و زندگیم داشته باشم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
6. محمدرضا رضائی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۲ درس)

   ۴۳۲ دیدگاه | ۱۵۱۳ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   وقتی اسم ویرجینیا وولف رو در عنوان این درس دیدم خیلی خوشحال شدم که قراره بیشتر باهاش آشنا بشم. یادم بود که در دیباچه‌ی ‹‹از کتاب›› به اسمش برخورد کرده بودم و زیر اسمش هم خط کشیده بودم، اما جمله‌ای که محمدرضای عزیز از او نقل کرده بود را فراموش کرده بودم. خلاصه، بهانه‌ای شد که دو سه پاراگراف آخر دیباچه رو مرور کنم و لذت اولیه‌ام رو دوباره تجربه کنم.

   از بچگی دوست داشتم خاطرات روزانه بنویسم. چند روز می‌نوشتم، بعد ولش می‌کردم و فاصله می‌افتاد تا این‌که بعد از مدت‌ها دوباره چند روزی بنویسم. مداومت بر  خاطره‌نویسی رو خیلی دوست دارم داشته باشم، میدونم که خیلی سخته؛ شاید باید بیشتر بهش فکر کنم و مثل گذر از رود روبیکان بهش نگاه کنم و هدف جدی قرارش بدم.

   از بعضی از خاطرات نقل‌شده در این درس به نظر می‌رسه ویرجینیا وولف تلاش می‌کرده تحسین و یا بدگفتن منتقدین و خوانندگان کتاب‌هایش چندان برایش مهم نباشه‌. بیشتر می‌خواسته فقط طبق روش دلخواهش حرفاش رو ابراز کنه. نمیدونم، شاید بشه از کارش تعبیر کرد به ‹نوشتن برای نوشتن› و نه لزوما خوانده‌شدن.

   مجسمه قشنگی هم که در انتهای درس تصویرش گذاشته شده است، برایم جذاب بود. هم به نظر خیلی طبیعی طراحی و ساخته شده است و هم ایده‌اش جالبه که فرد میتونه روی نیمکت و در کنار ویرجینیا وولف، با لبخندی بر لب و کتابی در دست، بنشینه.

   پی‌نوشت: در این صفحه هم گزارش کوتاهی از پرده‌برداری از مجسمه و منظره‌ی زیبای رودخانه‌ی روبروی آن و نیز سخن کوتاهی از سازنده‌ی آن قابل دیدنه.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
7. جواد عزیزان گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۵ درس)

   ۴۶۴ دیدگاه | ۳۳۵۰ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   جمله بسیار زیبایی هست این جمله

   تحسین و نقد را چندان به دل نمیگیرم. آنها وقفه ایجاد می کنند. باعث میشوند به عقب برگردیم و …

   در وهله اول یاد خانم مریم میرزاخانی افتادم. با اینکه جایزه فیلدز ریاضی را گرفته بود تا چند روز پدر و مادر ایشان از اهدای جایزه اطلاع نداشتند. بعد از اطلاع هم، ظاهرا مریم میرزاخانی چندان واکنش شوق انگیزی نشان نداده است (به نقل از پدر گرامی)

   در وهله دوم یاد مراسم های تکریم و معارفه های مرسوم در سطح وزارتخانه یا سازمان ها افتادم. نمی دونم چقدر در کشورهای دیگر رایج است این قبیل برنامه ها. نمی دونم این قبیل نشست های چند ساعته چقدر مفید و یادگیرنده است برای آن سازمان. نمی دانم.

   برای پاسخ دادن وارد شوید
8. علی کریمی گفت: (عضو ویژه و ارزیاب ۵ درس)

   ۷۴۳ دیدگاه | ۹۷۴ روز همراه متمم | لینک این دیدگاه
   

   معجزه از خود نوشتن

   یک دفتر دارم که اتفاقات روزانه، تصمیم‌گیری‌ها، نگرانی‌ها، احساساتم و افکارم را داخلش می‌نویسم.
   (البته چون درشت می‌نویسم
   و گاها برای نوشتن مطالب مهم، مثلا در هر صفحه یک کلمه می‌نویسم،
   گاها یک دفتر ۱۰۰ برگ، در چند هفته تمام می‌شود )

   برای آشنایی بیشتر با نحوه ایجاد این دفتر و تاثیرات فوق العاده آن
   دروس تمرین خودآگاهی هیجانی | نوشتن برای “هیچ‌کس
   زمانی برای نگرانی | چگونه نگرانی از آینده را کمتر کنیم؟

   به جای آزمون استعدادیابی کمی برای تحلیل استعدادهایمان وقت بگذاریم

   تکنیک های تصمیم گیری | ثبت و مرور تصمیمها

   مناسب هستند.

    

    

   محمدرضا عزیز هم در از کتاب،
   چه باید کرد؟،
   گزار و گذار | دربارهٔ گزارش نویسی روزانه و چیزهای دیگر،
   گاهی باید ذهن‌مان را مرتب کنیم
   به این موضوع اشاره می‌کنند.

    

    

   مثلا می‌نویسم از این ساعت تا آن ساعت پیاده روی کردم
   در حین پیاده روی، به چه چیزی فکر می‌کردم و چه احساسی داشتم.

   یا از فلان ساعت تا فلان ساعت خوابیدم
   اولین فکرم بعد از بیداری، چه بود و…

    

   برای پاسخ دادن وارد شوید