هواپیمای کنکورد و سندروم کنکورد در کار تیمی و کسب و کار

حرکت ما فوق سرعت صوت و شکستن دیوار صوتی اصطلاحی است که در مورد هواپیماها عموماً در کاربرد نظامی شنیده‌ایم.

اما هواپیماهای کنکورد حرکت فراتر از سرعت صوت را وارد فضای پروازهای مسافری کرد.

البته توپولوف توانسته بود پرواز مافوق صوت را یکسال قبل از کنکورد در سال ۱۹۶۸ با هواپیمای Tu-144 تجربه کند. اما بُرد پرواز آن بسیار کوتاه‌تر از هواپیمای کنکورد بود و نمی‌توانست مانند کنکورد اقیانوس نوردی کند.

کنکورد برای صنعت هوانوردی صرفاً یک هواپیمای تازه نبود. بلکه گامی تازه بود که رویاهای جدیدی را نوید می‌داد.

هواپیمای کنکورد حاصل همکاری فرانسه و انگلیس بود و بسته به طراحی می‌توانست حدود ۹۲ تا ۱۲۸ نفر مسافر را با دو برابر سرعت صوت جابجا کند و سرعت ۲۱۸۰ کیلومتر در ساعت برای پروازهای آن ثبت شده بود.

انگلیس و فرانسه خوشحال بودند که مسافران را با سرعت مافوق صوت از فرودگاه شارل دو گل و هیثرو به فرودگاه کندی و سایر فرودگاه های آمریکا جابجا می‌کنند و ایران هم دو فروند از آن کنکوردها را سفارش داد و تحویل گرفت.

اگر چه از همان ابتدا بحث بود که این هواپیما نمی‌تواند چندان اقتصادی باشد و بازار زیادی برای آن وجود ندارد، اما این نقدها نتوانست تولید و عرضه‌ی هواپیمای کنکورد را متوقف کند. کنکورد می‌توانست برای ناوگان هوایی یک کشور، یک وسیله‌ی زینتی و لوکس محسوب شود.

ادامه‌ی این قصه، بحثی است که مردیت بلبین در بحث نقش‌های تیمی به عنوان سندروم کنکورد مورد توجه قرار می‌دهد.

البته او این مفهوم را از دکتر وودز (M.F.Woods) استاد دانشگاه برادفورد وام گرفته است.

بعید است بعد از مطالعه‌ی نامه‌ی وودز، نیاز به هر نوع توضیح بیشتر در مورد سندروم کنکورد باشد. سندرومی که احتمالاً شما هم تجربه‌ها و خاطرات زیادی از آن در حوزه‌های مختلف دارید.

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری مهارت کار تیمی به شما پیشنهاد می‌کند: