بی‌تردید محمد قاضی را می‌توان از مترجمان بزرگ دوران معاصر کشورمان دانست. او در مهاباد به دنیا آمد و پیکرش نیز پس از درگذشت در هشتاد و چهار سالگی، در همان مهاباد به خاک سپرده شد. با وجودی که قاضی در سال ۱۳۷۶ درگذشته و بیش از دو دهه از مرگش می‌گذرد، هنوز به واسطه‌ی

گفتگو درباره کارتون این بار هم با چند کارتون جدید، بهانه‌ای است تا بتوانیم با یکدیگر حرف بزنیم و از ایده‌ها و دغدغه‌ها و دیدگاه‌هایمان بنویسم. چارچوب کلی تفاوتی با گذشته نکرده است. مثل همیشه پیشنهادمان این است که حداقل در مورد یکی از کارتون‌ها، در حد یک یا چند جمله شرح بنویسید. حرفی که احساس می‌کنید

کتاب چنین کنند بزرگان در میان کتاب‌های طنز معاصر در زبان فارسی، از حاشیه‌های ویژه‌ای برخوردار است. نویسنده‌ی این کتاب ویل کاپی (Will Cuppy) است و #نجف دریابندری آن را به فارسی ترجمه کرده است. در همان نخستین صفحه‌ی کتاب، که اصطلاحاً به صفحه‌ی تقدیم مشهور است، با عبارتِ نامتعارفِ «از سر ناچاری تقدیم شد به …» مواجه می‌شوید

اگر از گفتگوها و گلایه‌های رایج در گوشه و کنار خیابان و تحلیل‌های سرگرم‌کننده‌ی غیرمستند در جمع‌های عمومی و خصوصی صرف‌نظر کنیم، به‌نظر می‌رسد صحبت از خلقیات ما ایرانیان و زمینه‌های اجتماعی و تاریخی شکل‌گیری آن، در گفتگوهای امروز ما مردم ساکن این سرزمین، جایگاه چندانی ندارد. در چنین شرایطی، کتاب ما ایرانیان نوشته‌ی دکتر مقصود فراستخواه جامعه شناس عزیز کشورمان،

می‌توان انتظار داشت که عشق به کتاب و کتابخوانی، ویژگی مشترک نویسندگان باشد. و اگر این رابطه‌ی عاشقانه‌ی میان نویسنده و کتاب نبود، هرگز کتاب‌های تازه زاده نمی‌شد. اما در این میان برخی نویسندگان، حکایت عشق خود به کتاب و کتابخوانی را از خلوت خانه‌شان به کوچه و بازار کشیده‌اند و کتاب‌هایی را در وصف

ما هر از چند گاهی در متمم، به بهانه‌ی زنگ تفریح به سراغ #عکس‌های ماکرو از حشرات و جانوران مختلف می‌رویم. هنگام اشاره به این عکس‌ها و نمایش آن‌ها نیز، همواره بر یک نکته تأکید کرده‌ایم: این‌که ما انسان‌ها چقدر در دیدن چیزهایی که مقیاس‌شان از ما بسیار کوچک‌تر یا بسیار بزرگ‌تر است، ضعیفیم. نگاهی کوتاه