تنهاترین درخت

تک درخت تنها، بسیاری از ما ایرانیان را به یاد عباس کیارستمی می‌اندازد.

درخت‌های تنها و تک‌افتاده برای او، چیزی از جنس یک رویش نابجا نبودند. تنهایی برای او، تشخص را تداعی می‌کرد و درخت‌های تنها را از آن‌ها که در انبوه جنگل گم شده‌اند، جدی‌تر می‌گرفت.

اما تنهاترین درخت جهان، درخت فیلم‌های کیارستمی نیست.

بلکه درختی در نیوزیلند است. درختی که بیش از یک قرن پیش، توسط یک لُرد انگلیسی در دوران استعمار، در آنجا کاشته شد. می‌گویند اگر از زیر سایه‌ی این درخت ۹ متری برخیزید، باید ۲۷۰ کیلومتر راه بروید تا به درخت بعدی برسید.

البته همان‌طور که در عکس بالا می‌بینید، اطراف این درخت،‌ بیابان نیست. خاک اطرافش پوشش گیاهی متراکمی دارد و اتفاقاً باران، از هر ده روز سال، نُه روز بر سر این سرزمین می‌بارد.

اگر جزئیات بیشتری از این قصه را بخواهید، باید بگوییم که این درخت، قرار نبود تنهاترین درخت جهان باشد. تنهاترین درخت جهان، جایی بسیار دورتر، در نیجر بود.

درختی آن‌قدر دور افتاده که پس از معرفی رستنگاهش، باید یک بار هم یادآوری می‌شد که نیجر، نیجریه نیست و این دو، کشورهایی همسایه هستند، در غرب قاره‌ی آفریقا.

تغییرات اقلیمی باعث شد نیجر که زمانی پوشیده از جنگل بود، به تدریج به یک بیابان تبدیل شود و از تمام آن جنگل، تنها یک درخت سرسخت، با ریشه‌هایی که ۴۰ متر در خاک فرو کرده بود، در آن‌جا باقی بماند.

یک درخت اقاقیا که با نزدیک‌ترین درخت همسایه‌اش، ۴۰۰ کیلومتر فاصله داشت.

مردم احترام ویژه‌ای برایش قائل بودند. کسی چوبش را نمی‌سوزاند و ساربان‌ها، نمی‌گذاشتند شترهایشان، دهان به شاخه‌های او نزدیک کنند.

اما این تک درخت قدرتمند و امیدوار، که چرخش روزگار و دگرگونی اقلیم را تاب آورده بود، بر پای بی‌مبالاتی انسان فرو افتاد. می‌گویند در سال ۱۹۷۳ یک راننده‌ی کامیون مست، با آن تصادف کرد و کمرش را شکست.

باقیمانده‌ی پیکر درخت را به موزه سپردند و چند میله‌ی آهنی را جوش دادند و به جایش در خاک کاشتند تا مشخص شود تنهاترین درخت جهان، در کجا زندگی می‌کرده است.

بد نیست حالا که با هم، قصه‌ی تنهاترین درخت‌های زمین را خواندیم، کار یک دقیقه‌ای زیبایی از حامد کلجه‌ای را هم در این زمینه ببینیم:

منبع برای مطالعه بیشتر: Atlas Obscura