درد از دست دادن | مثالی از دن اریلی برای نظریه دورنما

۶۶ نظر برای درد از دست دادن | مثالی از دن اریلی برای نظریه دورنما

پرطرفدارترین دیدگاه به انتخاب متممی‌ها در این بحث

نویسنده‌ی دیدگاه : محمدرضا شعبانعلی



مثالِ دردِ از دست دادن:

من تجربه‌ای دارم که به نظرم تا حد زیادی شبیه مثالی هست که در این درس مطرح شده.

هتلی بود که اغلب هنگام سفر، در اون‌جا اقامت داشتم. امکانات و فضا و غذاش مناسب بود و رضایت من رو تأمین می‌کرد.

آخرین باری که به اون هتل رفتم، دیدم که از پیشنهادهای صبحانه‌ی هتل، ماهی حذف شده (قبلاً بخشی از سالن صبحانه به انواع ماهی‌ها اختصاص داشت).

من اساساً اهل ماهی خوردن نیستم و صبح‌ها هم، قطعاً ماهی نمی‌خورم. مستقل از تنوع پیشنهادهای هتل هم، معمولاً یک لیوان آب میوه و نان و کره می‌خورم و از گزینه‌های متنوع پیشنهادی هتل‌ها هم استفاده نمی‌کنم.

با این حال، حسم خیلی بد شد و احساس کردم با پولی که من می‌دادم، این‌ها وظیفه داشتن اون ماهی‌ها رو اونجا بذارن و من نخورم و در کل، این حس بهم دست داد که نسبت ارزش ایجاد شده به هزینه‌ی دریافت شده در این هتل تغییر کرده و بعد از این ماجرا، اون هتل رو از برنامه‌های سفر بعدی خودم حذف کردم.

کاملاً می‌فهمم که از نظر منطقی، این رفتارم توجیه نداره؛ اما حس خوبی نداشتم.

تعبیر پارک:

بعد از خوندن این درس، حس می‌کنم شاید تعبیری که برای ما و فرهنگ‌ ما (در مقایسه با تعبیر موزه‌ی اریلی) قابل درک‌تر هست، پارک‌ها هستند.

ما وقتی به یک پارک سر می‌زنیم، هیچ‌وقت درخت یا گل خاصی رو مد نظر نداریم؛ بلکه صرفاً از فرصت «حضور در فضای سبز» استفاده می‌کنیم و برامون مهم نیست که از درخت‌ها و گیاهان، چه چیزی حذف یا اضافه شده (مگر این‌که تغییر بزرگی به وجود بیاد).

به فرض این‌که برای ورود به یک پارک یا فضای سبز، ورودی هم پرداخت کنیم، احتمالاً به خاطر تغییر جزئیات، دلگیر یا طلبکار نمی‌شیم.

من فکر می‌کنم اگر بخوام از راهکار دن اریلی برای هتل استفاده کنم، باید به خودم بگم که من «سیر شدن صبح‌گاهی» یا «صبحانه خوردن» رو از هتل خریداری می‌کنم نه فهرستِ غذاها و پیشنهادها رو. و از این منظر، هیچ تفاوتی با گذشته به وجود نیومده و شاید مهمانان علاقه‌مند به ماهی، ناراضی بشن، اما من باید به خودم یادآوری کنم که تغییری در سرویس هتل به وجود نیومده.

 درباره‌ی نت‌فلیکس:

یه نکته‌ی دیگه که از درس یاد گرفتم اینه که نت‌فلیکس، اسپاتیفای یا هر سرویس دیگه‌ای که دسترسی به آرشیو‌ها رو به ما می‌فروشن، برای کسانی مناسب هستند که «سرگرمی یا Entertainment» می‌خرند؛ و نه علاقه‌مندان حرفه‌ای سینما یا موسیقی.

اون‌ها باید هم‌چنان به سراغ خرید محصولات و آرشیو کردن اون‌ها و مجموعه‌داری برن. چون ادعای این شرکت‌ها - تلویحاً یا تصریحاً - فروش سرگرمی به مخاطب عام است و نه ارائه‌ی آرشیو حرفه‌ای برای مخاطبان خاص.

 
تمرین‌ها و نظرات ثبت شده روی این درس صرفاً برای اعضای متمم نمایش داده می‌شود.
.