شاد بودن در زندگی | اهمیت تغییر و تنوع را فراموش نکنیم

دوستی می‌گفت که همیشه در مجالس، مهمانی‌ها و عروسی‌ها از دیدن کسانی که بشقاب خود را با انواع غذاها و خوراکی‌ها پر می‌کنند تعجب می‌کند. او بر این باور بود که چنین افرادی احتمالاً هنوز نمی‌دانند چه غذایی را دوست دارند و کدام غذاها را نمی‌پسندند.

فرض کنید ده نوع خوراکی روی میز است. احتمالاً ما یکی از آن‌ها را بیشتر از بقیه دوست داریم. پس آیا منطقی نیست که غذاها و خوردنی‌های دیگر را برنداریم تا جا برای آن غذای مطلوب تنگ نشود؟

مثلاً اگر واقعاً لوبیا‌پلو را بیشتر از همه‌ی غذاها دوست دارند، چرا تمام بشقاب خود را با آن پر نمی‌کنند؟ چرا بخشی از فضای محدود بشقاب را به پاستا، دلمه، قارچ یا سالاد و غذاهای دیگر اختصاص می‌دهند؟

با توجه به این مفروضات شاید بتوان گفت: «اگر فردی بشقاب خود را با خوراکی‌های متنوع پر می‌کند، احتمالاً آن‌قدر تجربه‌ی خوردن غذاهای مختلف را نداشته که سلیقه و ذائقه‌ی خود را به شکل مطمئن و قطعی بشناسد.»

آیا شما با این استدلال موافقید؟

پاول دولان در کتاب طراحی شادمانی بحثی را مطرح کرده که تقریباً به موضوع گفتگوی ما در این درس شبیه است. او به قانون نزولی بودن مطلوبیت نهایی اشاره می‌کند.

موضوع این درس ما در بحث مشابهی با توجه به قانون نزولی بودن مطلوبیت نهایی به ما یادآوری می‌کند که این نوع تحلیل و استدلال درست نیست. او بر این باور است که اتفاقاً یکی از علت‌هایی که باعث شده ما کمتر از ظرفیت واقعی خود شادی را تجربه کنیم، همین شیوه‌ی نگاه و نگرش است.

اجازه بدهید کمی دقیق‌تر به مسئله‌ی بشقاب غذا در عروسی یا مهمانی فکر کنیم:

ترتیبی که متمم برای خواندن مطالب سری کارگاه زندگی شاد به شما پیشنهاد می‌کند: