مدیریت زندگی در زنجیره بحران‌ها
تا کنون به بهانه‌های مختلف به سراغ #جان بروکمن رفته‌ایم.
او هر سال، یک سوال را مطرح می‌کند و به سراغ دانشمندان بزرگ جهان می‌رود تا پاسخ هر یک از دانشمندان به آن سوال را بداند.
یکی از سوال‌ها این بوده که باید نگران چه چیزی باشیم؟
معمولاً دانشمندان و نویسندگانی که این سوال از آنها پرسیده شده، مواردی را مطرح کرده‌اند که فکر می‌کنند آن‌چنان که شایسته بوده مورد توجه قرار نگرفته‌اند.
به عبارتی می‌توان گفت، پاسخ‌هایی که مطرح می‌شود مواردی هستند که به نظر می‌رسد لازم است بیش از پیش به آنها توجه داشته باشیم و در موردشان فکر کنیم.
در این مطلب پاسخ پیتر شوراتز را می‌خوانیم تا ببینیم او فکر می‌کند که باید نگران چه چیزی باشیم.
[ مطلب مرتبط: پیتر شوارتز کیست؟ ]
دوست عزیز.
درس مدیریت زندگی در زنجیره‌ی بحران‌ها برای کاربران ویژه متمم در نظر گرفته شده است.
با عضویت به عنوان کاربر ویژه‌ی متمم، علاوه بر دسترسی به این درس، به سایر بحث‌هایی هم که تحت عنوان #ایده متمم مطرح می‌شوند دسترسی پیدا می‌کنید.
همچنین با فعال کردن اشتراک ویژه به درس‌های بسیار بیشتری دسترسی پیدا می‌کنید که می‌توانید فهرست آنها را در اینجا ببینید:
فهرست درس‌های مختص کاربران ویژه متمم
البته از میان درس‌های مطرح شده، ما فکر می‌کنیم با توجه به علاقمندی شما به موضوع دیجیتال، شاید بهتر باشد ابتدا مطالعه‌ی مباحث زیر را در اولویت قرار دهید:
تمرین:
شما برای زندگی در بستر این واقعیت جدید (به تعبیر شوارتز) چه تدبیر‌هایی اندیشیده‌اید؟ چه نکاتی را رعایت می‌کنید؟
این وضعیت، چه تاثیری بر ذهنیت و رفتار و تصمیم‌هایتان داشته است؟
برخی از سوالهای متداول درباره متمم (روی هر سوال کلیک کنید)
ثبت‌نام | اطلاعات بیشتر فهرست درس‌های متمم
نویسنده‌ی دیدگاه : علیرضا داداشی
سلام.
راه حل من:
دوری از دنیای رسانه های خبری دولتی.
به ویژه رسانه ها در سرزمینی که انگار تنها موضوع فعالیت خود را «اعلام اغتشاشات و بحران ها و بدبختی های نسل بشر» تعریف کرده اند.
مدتی است که اخبار رسانه های دولتی کشورها را دنبال نمی کنم و واقعاً هیچ چیز جدی ای را از دست نداده ام.
انتشار مکرر و مسلسل وار و برنامه ریزی شده ی اخبار خشونت و بحران، برای برنامه ریزان این سبک اطلاع رسانی، رسیدن به این هدف را به دنبال دارد که ما برخلاف بقیه ی مردم دنیا، بهترین وضعیت را داریم - که دلایل اهتمام بر ایجاد این تصور، مشخص است و نیازی به گفتن ندارد.
اما، از طرف دیگر،با خبر شدن به این سبک، برای مخاطب - مشخصاً، من - احساس ناامنی و دلشوره ای توصیف ناپذیر را به همراه می آوَرد که مدتی است از شرش در امان هستم.
این اصلاً یک پز روشنفکری باب روز نیست. رسانه های دولتی هر کجای دنیا، سیاست های دستگاه حاکم خودشان را دنبال می کنند و آن گونه که من دیده ام، انگار همه مشغول این هستند که وضعیت مردم دیگر کشورها را بحران زده و بیمار و ناامن و آمیخته با بدبختی های بزرگ تصویر کنند.
شنیدن خبرِ بدبختیِ مردمِ هر بخشی از دنیا برای من، دلشوره و نگرانی و عصبیت به دنبال دارد و این نیازمند یک تصمیم قاطع بود که گرفتم: اخبار رسانه های دولتی هیچ کشوری را دنبال نمی کنم.
برقرار باشید.