دوست داشته باشیم یا نه، کتاب و کتابخانه به شکل امروزی، دیر یا زود برای همیشه فراموش خواهد شد و آیندگان، از ما نیاکان خود، با لبخند و شگفتی یاد خواهند کرد و به یکدیگر توضیح خواهند داد که روزگاری ما انسانها، برای ذخیره کردن دانش و دانسته‌های خود و دیگران، صدها و هزاران مترمربع

 دنیای این روزهای ما، شاید دنیای چندان شادی برای آدم بزرگ‌ها نباشد. اتفاق‌های ناخوشایندی که در گوشه‌ گوشه‌‌ی جهان می‌افتد، دائماً کام ما را تلخ می‌کند. جنگ، گرسنگی، آواره‌ها و پناهجویان، تضادها و تعارض‌های فرقه‌ای و قبیله‌ای به شکل‌های سنتی و یا با پوشش‌های مدرن، همه و همه فضایی را ایجاد کرده که گاهی نگران

شجاع باش. حتی اگر شجاع نیستی، وانمود کن که شجاع هستی. هیچکس نمی‌تواند فرق این دو را بفهمد. هرگز به تلفن اجازه نده که لحظات مهم زندگی‌ات را قطع کند و به خاطر داشته باش که تلفن وسیله‌ی آسایش توست و نه آنکه با تو تماس می‌گیرد! یاد بگیر که به دیگران، سریع و قاطعانه،

 فصل پاییز بار دیگر از راه رسیده است و رنگهای زرد و قرمز و نارنجی، سهمی بیشتر از سایر فصل های سال را به خود اختصاص داده اند. متمم، به سبک همیشه ی خود، حضور حیوانات در طبیعت و بازی آنها در برگهای فروریخته را برای مشاهده ی زیبایی های فصل پاییز، بهانه کرده است.

این بار هم به سراغ یکی دیگر از پرسش و پاسخ‌های دن اریلی رفته‌ایم. سوالی که این بار از دن اریلی پرسیده‌اند، احتمالاً تجربه‌ی بسیاری از ما نیز هست: دن  اریلی عزیز. من اخیراً در یک سمیناری بودم که یک محقق برجسته در زمینه‌‌ای که اتفاقاً در آن تخصص زیادی هم داشت برگزار می‌کرد. واقعاً

پیکر زنده، یک جامعه‌ی زنده است. جامعه‌ای از صدها اندام، که هر کدام زندگی می‌کنند. دست را ببین! زمین را شخم می‌زند. کود می‌دهد. تخم می‌‌پاشد. آبیاری می‌کند. نیمی از سال را در کشتزار، رنج می‌برد. درو می‌کند. خرمن را می‌کوبد. گندم را به آسیاب می‌برد. از آرد، نان می‌پزد. نان را با انگشتان خویش

مائوری ساکای، یک زن هنرمند ژاپنی است که تکنولوژی را به خدمت احساس و هنر در آورده است. او با استفاده از تصاویر متحرک (Animated gif) که قبلاً‌ هم به زیبایی آنها پرداخته‌ایم (خلاقیتی گم شده در هیاهوی تکنولوژی) کوشیده‌ است لحظات کوچک اما زیبا و شاد زندگی خود را جاودانه کند. در اینجا برخی

می‌گویند انسان موجودی است که عادت می‌کند. همه‌ی ما این را می‌دانیم. اما  شاید مزرعه‌های بزرگ گل، یکی از بهترین شواهد این واقعیت باشند. مزرعه‌های گل، آنقدر در کارت پستال‌ها و در و دیوارها و شبکه‌های اجتماعی دیده شدند، که زیبایی شگفت انگیز و معجزه‌آسای زیباترین گلهای جهان نیز در نگاه بسیاری از ما محو

تروکمن (Troqman) یک هنرمند فرانسوی ساکن آمستردام است که با نقاشی روی دفترچه‌های باطله و رها کردن آن در جاهای مختلف شهر، می‌کوشد با تصویرسازی، معنای تازه‌ای به چیدمان‌های قدیمی و تکراری روزمره در اطراف ما بدهد. او از پاریس تا دوبی و هند، به دنبال نقاطی می‌گردد که نیازمند “دفترچه‌ها” و “تصاویر تکمیلی” او

قارچ‌ها برای بسیاری از ما، دو تصویر مختلف را تداعی می‌کنند. نخستین تصویر، آن گیاهان کلاه‌ به سر قرمز و سیاه رنگی که در دوران کودکی در کارتون‌ها می‌دیدیم و می‌توانست همه را مسموم کند. تصویر دوم هم، همین گلوله‌های سفید دسته دار بسته‌بندی شده در فروشگاه‌ها و سوپرمارکت‌ها که هر روز و همیشه از

به تعبیر زیبای رابین مکنلی، شب نیمه‌ی ماجراجویانه‌ی زندگی است. در روشنایی روز، کار و تلاش و شغل و رفت و آمد و درآمد، همه و همه ساعات و لحظات ما را می‌بلعند و چارچوب خود را به ما تحمیل می‌کنند. شب درست مانند لحافی که بر سر شهرها افتاده، آنها را غرق تاریکی می‌کند.

اگر روانشناسان، پس از سالها یک چیز را آموخته باشند، آن یک چیز این است که والدین، برای این که والدین موفقی باشند، لازم نیست روانشناسان نابغه‌ای باشند. آنها قرار نیست معلمانی مستعد و شگفت انگیز باشند. اکثر ابزارهایی که پدر و مادرها استفاده می‌کنند، از فلش کارت‌ها و تکنیک‌های خاص و ابزارهای پیچیده و