هدف گذاری در ظاهر کار ساده‌ای به نظر می‌رسد. اما اشتباهات بسیاری در همین کار ساده وجود دارد که باعث می‌شود از تعیین اهداف نتیجه نگیریم. در این درس می‌خواهیم دربارهٔ یکی از اشتباهات هدف گذاری حرف بزنیم. اشتباهی که قرار است درباره‌اش صحبت کنیم، واضح به نظر می‌رسد. با این حال اگر تجربه‌های خود

تصمیم گیری درباره‌ی این‌که در متمم به کتاب اثر مرکب (The Compound Effect) نوشته‌ی دارن هاردی (Darren Hardy) بپردازیم ساده نبود. با وجودی که «معرفی کتاب» به معنای «پیشنهاد مطالعه یا خرید کتاب» نیست و گاه صرفاً به نقد کتاب محدود می‌شود، اما متمم همواره در معرفی کتاب‌ها به رعایت استانداردها و معیارهای علمی توجه

هدف گذاری و برنامه ریزی، در ذهن و زندگی بسیاری از ما، نقش و جایگاه مشابهی دارد. به این صورت که در ابتدای هفته، ماه، فصل یا سال، هدف‌هایی را تعیین می‌کنیم و برای رسیدن به آن‌ها، برنامه ریزی می‌کنیم. اقدام‌هایی را هم در نظر می‌گیریم و بخش‌هایی از آن‌ها هم، عملی می‌شوند. هفته، ماه،

اگر در زمینهٔ هدف گذاری یا برنامه ریزی مطالعه کرده یا در یک دوره آموزشی شرکت کرده باشید، بی‌تردید درباره هدف گذاری به روش اسمارت (SMART) یا هدف گذاری هوشمند چیزهایی شنیده‌اید. هر جا بحث از توسعه فردی و روشهای هدف گذاری است، بحث آموزش هدف گذاری SMART را هم می‌گنجانند و این نکته را

بی انگیزه بودن هم – درست مثل انگیزه داشتن – انواع مختلفی دارد. اما یکی از انواع بی انگیزگی که معمولاً کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، بی انگیزگی ناشی از انگیزه‌ی بسیار است. اگر چه این پدیده چندان تازه نیست، اما یکی از نخستین کسانی که باعث شد چنین مسئله‌ای مورد توجه قرار بگیرد، داگلاس ریوز

اگر به موضوعاتی مثل مدل ذهنی، یادگیری و یا استعدادیابی علاقه‌مند باشید، احتمالاً کتاب طرز فکر (Mindset) نوشته‌ی کارول دوک (~ کارول دوئک) را خوانده‌اید و یا حداقل نامش را شنیده‌اید. این کتاب را می‌توان یکی از معروف‌ترین کتابهای روانشناسی در نزد عامه‌ی مردم دانست. در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ که کارول دوک کتاب طرز

فرض کنیم برای خود این هدف را تعیین کرده‌اید که تا پایان سال، هر هفته یک کتاب بخوانید؛ یا این‌که می‌خواهید گیاه‌خوار شوید و دیگر گوشت و محصولات حیوانی را مصرف نکنید؛ یا این‌که گزارشی از فعالیت‌های سه‌ماهه‌ی اخیر خود تهیه کرده و تا پایان هفته به مدیرتان تحویل دهید. آیا این هدف را به

اراده از جمله واژه‌های پرکاربردی است که معمولاً در کنار انضباط شخصی، مدیریت زمان و مدیریت انگیزه قرار می‌گیرد. اما پرکاربرد بودن این واژه باعث نشده که از ابهام‌های آن کاسته شود. فرض کنید کسی در توصیف خود به شما می‌گوید من بی اراده هستم؛ یا این‌که می‌گوید با روش های تقویت اراده آشناست. چه برداشتی از این جمله‌ها دارید؟ آیا می‌توان واژه‌ی اراده را به

بخش قابل‌توجهی از حرف‌های سخنرانهای انگیزشی را می‌توان در یک پیام خلاصه کرد: «پشتکار داشته باشید. جا نزنید. ادامه بدهید.» جهانی که این‌گونه افراد برای ما ترسیم می‌کنند، شامل اکثریتی است که یک یا چند گام مانده به رسیدن، راه را رها می‌کنند و اقلیتی که سرسختانه ادامه می‌دهند؛ در اوج ناامیدی، هنوز امیدوارند؛ و معتقدند

این مطلب به معرفی کتاب انگیزش و هیجان مارشال ریو اختصاص یافته است. ما به علت استفاده‌ی مکرر از حرف‌های جان مارشال ریو در درس‌های انگیزش، لازم بود مطلبی را به او و کتابش اختصاص دهیم. اگر در زمینه‌ی تدریس مدیریت و روانشناسی فعالیت می‌کنید یا به شناختن منابع معتبر آکادمیک در زمینه نظریه های

کارول دوک (Carol Dweck) را می‌توان از جمله محققان و متفکران حوزه‌ی روانشناسی مثبت گرا دانست؛ کسانی که روانشناسی را نه صرفاً برای یافتن و درمان بیماران روانی، بلکه برای بهبود زندگی انسان‌های عادی نیز می‌خواهند و به‌کار می‌گیرند. خود او زمینه کاری‌اش را مرز میان روانشناسی رشد، روانشناسی اجتماعی و شخصیت شناسی تعریف می‌کند.